Chronological

32 Felly y tri gŵr yma a beidiasant ag ateb i Job, am ei fod ef yn gyfiawn yn ei olwg ei hun. ² Yna digofaint Elihu, mab Barachel y Busiad, o genedl Ram, a gyneuodd: ei ddigofaint ef a enynnodd yn erbyn Job, am farnu ohono ei enaid yn gyfiawn o flaen Duw. ³ A’i ddigofaint ef a gyneuodd yn erbyn ei dri chyfaill, am na chawsent hwy ateb, ac er hynny, farnu ohonynt Job yn euog. ⁴ Elihu hefyd a arosasai ar Job nes darfod iddo lefaru: canys yr oeddynt hwy yn hŷn nag ef o oedran. ⁵ Pan welodd Elihu nad oedd ateb gan y triwyr hyn, yna y cyneuodd ei ddigofaint ef. ⁶ Ac Elihu, mab Barachel y Busiad, a atebodd ac a ddywedodd, Ieuanc ydwyf o oedran, chwithau ydych hen iawn: am hynny yr arswydais, ac yr ofnais ddangos fy meddwl i chwi. ⁷ Dywedais, Dyddiau a draethant, a lliaws o flynyddoedd a ddysgant ddoethineb. ⁸ Ond y mae ysbryd mewn dyn; ac ysbrydoliaeth yr Hollalluog sydd yn gwneuthur iddynt hwy ddeall. ⁹ Nid yw gwŷr mawrion ddoeth bob amser: ac nid yw hynafgwyr yn deall barn. ¹⁰ Am hynny y dywedais, Gwrando fi; minnau a ddangosaf fy meddwl. ¹¹ Wele, disgwyliais wrth eich geiriau; clustymwrandewais â’ch rhesymau, tra y chwiliasoch chwi am eiriau. ¹² Ie, mi a ddeliais arnoch: ac wele, nid oedd un ohonoch yn argyhoeddi Job, gan ateb ei eiriau ef: ¹³ Rhag dywedyd ohonoch, Ni a gawsom ddoethineb: Duw sydd yn ei wthio ef i lawr, ac nid dyn. ¹⁴ Er na hwyliodd efe ei ymadroddion yn fy erbyn i: ac nid atebaf finnau iddo â’ch geiriau chwi. ¹⁵ Hwy a synasant, nid atebasant mwy; peidiasant â llefaru. ¹⁶ Wedi disgwyl ohonof, (canys ni lefarant, eithr sefyll heb ateb mwy,) ¹⁷ Dywedais, Minnau a atebaf fy rhan, minnau a ddangosaf fy meddwl. ¹⁸ Canys yr ydwyf yn llawn geiriau: y mae yr ysbryd sydd ynof yn fy nghymell i. ¹⁹ Wele, fy mol sydd fel gwin nid agorid arno: y mae efe yn hollti fel costrelau newyddion. ²⁰ Dywedaf, fel y caffwyf fy anadl: agoraf fy ngwefusau, ac atebaf. ²¹ Ni dderbyniaf yn awr wyneb neb: ni wenieithiaf wrth ddyn. ²² Canys ni fedraf wenieithio; pe gwnelwn, buan y’m cymerai fy Ngwneuthurwr ymaith.

33 Oherwydd paham, Job, clyw, atolwg, fy ymadroddion; a gwrando fy holl eiriau. ² Wele, yr ydwyf yn awr yn agoryd fy ngenau; mae fy nhafod yn dywedyd yn nhaflod fy ngenau. ³ O uniondeb fy nghalon y bydd fy ngeiriau; a’m gwefusau a adroddant wybodaeth bur. ⁴ Ysbryd Duw a’m gwnaeth i; ac anadl yr Hollalluog a’m bywiocaodd i. ⁵ Os gelli, ateb fi: ymbaratoa, a saf o’m blaen i. ⁶ Wele fi, yn ôl dy ddymuniad di, yn lle Duw: allan o’r clai y torrwyd finnau. ⁷ Wele, ni’th ddychryna fy arswyd i, ac ni bydd fy llaw yn drom arnat. ⁸ Dywedaist yn ddiau lle y clywais i, a myfi a glywais lais dy ymadroddion: ⁹ Pur ydwyf fi heb gamwedd: glân ydwyf, ac heb anwiredd ynof. ¹⁰ Wele, efe a gafodd achosion yn fy erbyn: y mae efe yn fy nghyfrif yn elyn iddo. ¹¹ Y mae yn gosod fy nhraed yn y cyffion; y mae yn gwylied fy holl lwybrau. ¹² Wele, yn hyn nid ydwyt gyfiawn. Mi a’th atebaf, mai mwy ydyw Duw na dyn. ¹³ Paham yr ymrysoni yn ei erbyn ef? oherwydd nid ydyw efe yn rhoi cyfrif am ddim o’i weithredoedd. ¹⁴ Canys y mae Duw yn llefaru unwaith, ie, ddwywaith; ond ni ddeall dyn. ¹⁵ Trwy hun, a thrwy weledigaeth nos, pan syrthio trymgwsg ar ddynion, wrth hepian ar wely; ¹⁶ Yna yr egyr efe glustiau dynion, ac y selia efe addysg iddynt: ¹⁷ I dynnu dyn oddi wrth ei waith, ac i guddio balchder oddi wrth ddyn. ¹⁸ Y mae efe yn cadw ei enaid ef rhag y pwll; a’i hoedl ef rhag ei cholli trwy y cleddyf. ¹⁹ Ac efe a geryddir trwy ofid ar ei wely; a lliaws ei esgyrn ef â gofid caled: ²⁰ Fel y ffieiddio ei fywyd ef fara, a’i enaid fwyd blasus. ²¹ Derfydd ei gnawd ef allan o olwg: saif ei esgyrn allan, y rhai ni welid o’r blaen. ²² Nesáu y mae ei enaid i’r bedd, a’i fywyd i’r dinistrwyr. ²³ Os bydd gydag ef gennad o ladmerydd, un o fil, i ddangos i ddyn ei uniondeb: ²⁴ Yna efe a drugarha wrtho, ac a ddywed, Gollwng ef, rhag disgyn ohono i’r clawdd: myfi a gefais iawn. ²⁵ Ireiddiach fydd ei gnawd na bachgen: efe a ddychwel at ddyddiau ei ieuenctid. ²⁶ Efe a weddïa ar Dduw, ac yntau a fydd bodlon iddo; ac efe a edrych yn ei wyneb ef mewn gorfoledd: canys efe a dâl i ddyn ei gyfiawnder. ²⁷ Efe a edrych ar ddynion, ac os dywed neb, Mi a bechais, ac a ŵyrais uniondeb, ac ni lwyddodd i mi; ²⁸ Efe a wared ei enaid ef rhag myned i’r clawdd, a’i fywyd a wêl oleuni. ²⁹ Wele, hyn oll a wna Duw ddwywaith neu dair â dyn, ³⁰ I ddwyn ei enaid ef o’r pwll, i’w oleuo â goleuni y rhai byw. ³¹ Gwrando, Job, clyw fi: taw, a mi a lefaraf. ³² Od oes geiriau gennyt, ateb fi: llefara, canys chwenychwn dy gyfiawnhau di. ³³ Onid e, gwrando arnaf fi: bydd ddistaw, a myfi a ddysgaf i ti ddoethineb.

34 Ac Elihu a lefarodd ac a ddywedodd, ² Ha wŷr doethion, gwrandewch fy ymadroddion; a chwychwi y rhai ydych yn gwybod, clustymwrandewch. ³ Canys y glust a farn ymadroddion, fel yr archwaetha y genau fwyd. ⁴ Dewiswn i ni farn, gwybyddwn rhyngom pa beth sydd dda. ⁵ Canys dywedodd Job, Cyfiawn ydwyf: a Duw a ddug ymaith fy marn. ⁶ A ddywedaf fi gelwydd yn erbyn fy mater fy hun? anaele yw fy archoll heb gamwedd. ⁷ Pa ŵr sydd fel Job, yr hwn a yf watwargerdd fel dwfr? ⁸ Ac a rodio yng nghymdeithas gyda gweithredwyr anwiredd, ac sydd yn myned gyda dynion annuwiol. ⁹ Canys dywedodd, Ni fuddia i ŵr ymhyfrydu â Duw. ¹⁰ Am hynny chwychwi wŷr calonnog, gwrandewch arnaf. Pell oddi wrth Dduw fyddo gwneuthur annuwioldeb, ac oddi wrth yr Hollalluog weithredu anwiredd. ¹¹ Canys efe a dâl i ddyn ei waith; ac efe a wna i ŵr gael yn ôl ei ffyrdd ei hun. ¹² Diau hefyd na wna Duw yn annuwiol; ac na ŵyra yr Hollalluog farn. ¹³ Pwy a roddes iddo ef lywodraethu y ddaear? a phwy a osododd yr holl fyd? ¹⁴ Os gesyd ei galon ar ddyn, os casgl efe ato ei hun ei ysbryd a’i anadl ef; ¹⁵ Pob cnawd a gyd‐drenga, a dyn a ddychwel i’r pridd. ¹⁶ Ac od oes ddeall ynot, gwrando hyn: clustymwrando â llef fy ymadroddion. ¹⁷ A gaiff yr hwn sydd yn casáu barn, lywodraethu? ac a ferni di yr hwn sydd gyfiawn odiaeth, yn annuwiol? ¹⁸ A ddywedir wrth frenin, Drygionus ydwyt? ac, Annuwiol ydych, wrth dywysogion? ¹⁹ Pa faint llai wrth yr hwn ni dderbyn wynebau tywysogion, ac nid edwyn y goludog o flaen y tlawd? canys gwaith ei ddwylo ef ydynt oll. ²⁰ Hwy a fyddant feirw mewn moment, a hanner nos y cynhyrfa y bobl, ac yr ânt ymaith: a’r cadarn a symudir heb waith llaw. ²¹ Canys ei lygaid ef sydd ar ffyrdd dyn ac efe a wêl ei holl gamre ef. ²² Nid oes dywyllwch, na chysgod angau, lle y gall y rhai sydd yn gweithio anwiredd, ymguddio. ²³ Canys ni esyd Duw ar ddyn ychwaneg nag a haeddo; fel y gallo efe fyned i gyfraith â Duw. ²⁴ Efe a ddryllia rai cedyrn yn aneirif, ac a esyd eraill yn eu lle hwynt. ²⁵ Am hynny efe a edwyn eu gweithredoedd hwy: a phan newidio efe y nos, hwy a ddryllir. ²⁶ Efe a’u tery hwynt, megis rhai annuwiol, yn amlwg: ²⁷ Am iddynt gilio oddi ar ei ôl ef, ac nad ystyrient ddim o’i ffyrdd ef: ²⁸ Gan ddwyn gwaedd y tlawd ato ef, ac efe a wrendy waedd y cystuddiol. ²⁹ Pan esmwythao efe, pwy a anesmwytha? a phan guddio efe ei wyneb, pwy a edrych arno? pa un bynnag ai yn erbyn cenedl, ai yn erbyn dyn yn unig: ³⁰ Fel na theyrnasai dyn ffuantus, ac na rwyder y bobl. ³¹ Ond wrth Dduw, yr hwn a ddywed, Mi a faddeuais, nid anrheithiaf, y dylid dywedyd; ³² Heblaw a welaf, dysg di fi: o gwneuthum anwiredd, ni wnaf fi mwy. ³³ Ai wrth dy feddwl di y byddai? efe a’i tâl, pa un bynnag a wnelych ai gwrthod, ai dewis; ac nid myfi: am hynny dywed yr hyn a wyddost. ³⁴ Gwŷr call, dywedant i mi; a’r gŵr doeth, clywed fi. ³⁵ Job a ddywedodd yn annoeth; a’i eiriau ydynt heb ddoethineb. ³⁶ Fy Nhad, profer Job hyd y diwedd, am roddi atebion dros ddynion anwir. ³⁷ Canys efe a chwanegodd ysgelerder at ei bechod; efe a gurodd ei ddwylo yn ein plith ni, ac a amlhaodd ei eiriau yn erbyn Duw.