Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

² मी दुष्टांबरोबर असलो की माझे तोंड बंद ठेवीन.
    मी बोलायला नकार दिला मी काही चांगलेसुध्दा बोललो नाही.
    मी फार चिडलो होतो.
³ मी फार रागावलो होतो
    आणि मी जितका जास्त त्याचा विचार करत गेलो तितका अधिक मी रागावत गेलो.
    म्हणून मी काही तरी बोललो.

⁴ माझे काय होईल?
    हे परमेश्वरा, मला सांग मी किती दिवस जगेन?
    ते मला सांग, माझे आयुष्य किती लहान आहे ते मला कळू दे.
⁵ परमेश्वरा, तू मला अगदी कमी आयुष्य दिलेस.
    माझे आयुष्य म्हणजे तुझ्या दृष्टीने काहीच नाही.
प्रत्येकाचे आयुष्य केवळ ढगासारखे असते.
    कुणीही सदासर्वकाळ जगत नाही.

⁶ आपण जे आयुष्य जगतो ते खोट्या प्रतिबिंबासारखे असते.
    आपली सगळी संकटे निष्कारणच असतात.
आपण नेहमी वस्तू गोळा करीत असतो
    पण त्या कोणाला मिळणार आहेत ते आपल्याला माहीत नसते.

⁷ तेव्हा प्रभु, मला काही आशा आहे का?
    तूच माझी आशा आहेस!
⁸ परमेश्वरा, तूच मला मी केलेल्या पापांपासून वाचव. तू
    मला दुष्ट माणसाला वागवितात तसे वागवू नकोस.
⁹ मी माझे तोंड उघडणार नाही.
    मी काही बोलणार नाही.
    परमेश्वरा जे करायला हवे होते ते तू केलेस.
¹⁰ देवा, आता मला शिक्षा करणे सोडून दे जर
    तू ते सोडून दिले नाहीस तर तू माझा नाश करशील.
¹¹ परमेश्वरा, तू चूक केल्याबद्दल शिक्षा करतोस.
    त्या रीतीने तू लोकांना जगण्याचा योग्य मार्ग दाखवतोस आमची शरीरे म्हातारी होऊन
    कसरीने खाल्लेल्या कापडासारखी जीर्ण होतात तसेआमचे आयुष्य चटकन् नाहीसा होणाऱ्या ढगासारखे आहे.

¹² परमेश्वरा माझी प्रार्थना ऐक,
    मी तुझ्यासाठी जे शब्द आकांताने बोलतो ते ऐक माझे अश्रू बघ.
    या आयुष्यात तुझ्या बरोबर चालणारा मी केवळ एक प्रवासी आहे.
माझ्या सर्व पूर्वजांप्रमाणे मी येथे
    केवळ थोड्याकाळासाठी राहाणार आहे.
¹³ परमेश्वरा, माझ्याकडे बघू नकोस.
    मरण्याच्या आधी मला आनंदी राहू दे.
    मी थोड्याच वेळात जाणार आहे.

“‘मोठे पंख असलेला एक प्रचंड गरुड (नबुखद्नेस्सर) लबानोनला आला.
    त्याला खूप पिसे होती व त्यावर ठिपके होते.
⁴ त्याने मोठ्या गंधसरुचा शेडा (लबानोन)
    तोडून कनानला आणला.
व्यापाऱ्यांच्या गावात त्याने एक फांदी लावली.
⁵ मग त्या गरुडाने कनानमधील काही बीज (लोक)
    सुपीक जमिनीत नदीकाठी पेरले.
⁶ बीज अंकुरले आणि द्राक्षवेल तरारली.
    ती वेल उत्तम होती.
ती उंच नव्हती,
    पण तिचा विस्तार मोठा होता.
तिला फांद्या फुटल्या
    व लहान वेलीचा वाढून मोठा वेल झाला.
⁷ मग मोठे पंख असलेल्या, दुसऱ्या मोठ्या गरुडाने हा वेल पाहिला.
    त्या गरुडला खूप पिसे होती.
ह्या नव्या गरुडाने आपली काळजी घ्यावी,
    असे द्राक्षवेलीला वाटत होते.
म्हणून तिने आपली मुळे गरुडाकडे वळविली.
    तिच्या फांद्या त्याच्या दिशेने पसरल्या.
    ज्या मळ्यात ती वेल लावली होती, त्या मळ्यापासून फांद्या वाढून दूर गेल्या.
नव्या गरुडाने आपल्याला पाणी द्यावे असे द्राक्षवेलीला वाटले.
⁸ ती द्राक्षवेल सुपीक मळ्यात लावली होती.
तिच्या जवळपास पुष्कळ पाणी होते.
    तिला खूप फांद्या फुटून चांगली फळे धरु शकली असती.
    ती एक उत्तम वेल झाली असती.’”

⁹ परमेश्वर, माझा प्रभू, असे म्हणाला:
“ती वेल यशस्वी होईल असे तुम्हाला वाटते का?
नाही! नवा गरुड तो उपटून टाकील.
    पक्षी तिची मुळे तोडेल
    व तो सर्व द्राक्षे खाऊन टाकील.
मग कोवळी पाने सुकून गळून पडतील.
    ती वेल सुकत जाईल.
तिला मुळापासून उपटण्यास बळकट हातांची
    व सामर्थ्यवान राष्ट्रांची गरज लागणार नाही.
¹⁰ जेथे लावली आहे तेथेच ती वेल चांगली वाढेल का?
    नाही! पूर्वेच्या गरम वाऱ्याने ती सुकेल व मरेल.
    जेथे लावली तेथेच ती मरेल.”