Book of Common Prayer

18 In finem. Psalmus David.

² Caeli enarrant gloriam Dei, et opera manuum ejus annuntiat firmamentum.

³ Dies diei eructat verbum, et nox nocti indicat scientiam.

⁴ Non sunt loquelae, neque sermones, quorum non audiantur voces eorum.

⁵ In omnem terram exivit sonus eorum, et in fines orbis terrae verba eorum.

⁶ In sole posuit tabernaculum suum; et ipse tamquam sponsus procedens de thalamo suo. Exsultavit ut gigas ad currendam viam;

⁷ a summo caelo egressio ejus. Et occursus ejus usque ad summum ejus; nec est qui se abscondat a calore ejus.

⁸ Lex Domini immaculata, convertens animas; testimonium Domini fidele, sapientiam praestans parvulis.

⁹ Justitiae Domini rectae, laetificantes corda; praeceptum Domini lucidum, illuminans oculos.

¹⁰ Timor Domini sanctus, permanens in saeculum saeculi; judicia Domini vera, justificata in semetipsa,

¹¹ desiderabilia super aurum et lapidem pretiosum multum, et dulciora super mel et favum.

¹² Etenim servus tuus custodit ea; in custodiendis illis retributio multa.

¹³ Delicta quis intelligit? ab occultis meis munda me;

¹⁴ et ab alienis parce servo tuo. Si mei non fuerint dominati, tunc immaculatus ero, et emundabor a delicto maximo.

¹⁵ Et erunt ut complaceant eloquia oris mei, et meditatio cordis mei in conspectu tuo semper. Domine, adjutor meus, et redemptor meus.

3 Et factum est verbum Domini ad Jonam secundo, dicens:

² Surge, et vade in Niniven, civitatem magnam, et praedica in ea praedicationem quam ego loquor ad te.

³ Et surrexit Jonas, et abiit in Niniven juxta verbum Domini: et Ninive erat civitas magna, itinere trium dierum.

⁴ Et coepit Jonas introire in civitatem itinere diei unius: et clamavit, et dixit: Adhuc quadraginta dies, et Ninive subvertetur.

⁵ Et crediderunt viri Ninivitae in Deum, et praedicaverunt jejunium, et vestiti sunt saccis, a majore usque ad minorem.

⁶ Et pervenit verbum ad regem Ninive: et surrexit de solio suo, et abjecit vestimentum suum a se, et indutus est sacco, et sedit in cinere.

⁷ Et clamavit, et dixit in Ninive ex ore regis et principum ejus, dicens: Homines, et jumenta, et boves, et pecora non gustent quidquam: nec pascantur, et aquam non bibant.

⁸ Et operiantur saccis homines et jumenta, et clament ad Dominum in fortitudine: et convertatur vir a via sua mala, et ab iniquitate quae est in manibus eorum.

⁹ Quis scit si convertatur et ignoscat Deus, et revertatur a furore irae suae, et non peribimus?

¹⁰ Et vidit Deus opera eorum, quia conversi sunt de via sua mala: et misertus est Deus super malitiam quam locutus fuerat ut faceret eis, et non fecit.

4 Et afflictus est Jonas afflictione magna, et iratus est:

² et oravit ad Dominum, et dixit: Obsecro, Domine, numquid non hoc est verbum meum cum adhuc essem in terra mea? propter hoc praeoccupavi ut fugerem in Tharsis: scio enim quia tu Deus clemens et misericors es, patiens et multae miserationis, et ignoscens super malitia.

³ Et nunc, Domine, tolle, quaeso, animam meam a me, quia melior est mihi mors quam vita.

⁴ Et dixit Dominus: Putasne bene irasceris tu?

⁵ Et egressus est Jonas de civitate, et sedit contra orientem civitatis: et fecit sibimet umbraculum ibi, et sedebat subter illud in umbra, donec videret quid accideret civitati.

⁶ Et praeparavit Dominus Deus hederam, et ascendit super caput Jonae, ut esset umbra super caput ejus, et protegeret eum (laboraverat enim): et laetatus est Jonas super hedera laetitia magna.

⁷ Et paravit Deus vermen ascensu diluculi in crastinum: et percussit hederam, et exaruit.

⁸ Et cum ortus fuisset sol, praecepit Dominus vento calido et urenti: et percussit sol super caput Jonae, et aestuabat: et petivit animae suae ut moreretur, et dixit: Melius est mihi mori quam vivere.

⁹ Et dixit Dominus ad Jonam: Putasne bene irasceris tu super hedera? Et dixit: Bene irascor ego usque ad mortem.

¹⁰ Et dixit Dominus: Tu doles super hederam in qua non laborasti, neque fecisti ut cresceret; quae sub una nocte nata est, et sub una nocte periit:

¹¹ et ego non parcam Ninive, civitati magnae, in qua sunt plus quam centum viginti millia hominum qui nesciunt quid sit inter dexteram et sinistram suam, et jumenta multa?

²⁷ Sed posteaquam quartadecima nox supervenit, navigantibus nobis in Adria circa mediam noctem, suspicabantur nautae apparere sibi aliquam regionem.

²⁸ Qui et summittentes bolidem, invenerunt passus viginti: et pusillum inde separati, invenerunt passus quindecim.

²⁹ Timentes autem ne in aspera loca incideremus, de puppi mittentes anchoras quatuor, optabant diem fieri.

³⁰ Nautis vero quaerentibus fugere de navi, cum misissent scapham in mare, sub obtentu quasi inciperent a prora anchoras extendere,

³¹ dixit Paulus centurioni et militibus: Nisi hi in navi manserint, vos salvi fieri non potestis.

³² Tunc absciderunt milites funes scaphae, et passi sunt eam excidere.

³³ Et cum lux inciperet fieri, rogabat Paulus omnes sumere cibum, dicens: Quartadecima die hodie exspectantes jejuni permanetis, nihil accipientes.

³⁴ Propter quod rogo vos accipere cibum pro salute vestra: quia nullius vestrum capillus de capite peribit.

³⁵ Et cum haec dixisset, sumens panem, gratias egit Deo in conspectu omnium: et cum fregisset, coepit manducare.

³⁶ Animaequiores autem facti omnes, et ipsi sumpserunt cibum.

³⁷ Eramus vero universae animae in navi ducentae septuaginta sex.

³⁸ Et satiati cibo alleviabant navem, jactantes triticum in mare.

³⁹ Cum autem dies factus esset, terram non agnoscebant: sinum vero quemdam considerabant habentem littus, in quem cogitabant si possent ejicere navem.

⁴⁰ Et cum anchoras sustulissent, committebant se mari, simul laxantes juncturas gubernaculorum: et levato artemone secundum aurae flatum, tendebant ad littus.

⁴¹ Et cum incidissemus in locum dithalassum, impegerunt navem: et prora quidem fixa manebat immobilis, puppis vero solvebatur a vi maris.

⁴² Militum autem consilium fuit ut custodias occiderent, ne quis cum enatasset, effugeret.

⁴³ Centurio autem volens servare Paulum, prohibuit fieri: jussitque eos qui possent natare, emittere se primos, et evadere, et ad terram exire:

⁴⁴ et ceteros, alios in tabulis ferebant, quosdam super ea quae de navi erant. Et sic factum est, ut omnes animae evaderent ad terram.

¹⁸ Et factum est cum solus esset orans, erant cum illo et discipuli: et interrogavit illos, dicens: Quem me dicunt esse turbae?

¹⁹ At illi responderunt, et dixerunt: Joannem Baptistam, alii autem Eliam, alii vero quia unus propheta de prioribus surrexit.

²⁰ Dixit autem illis: Vos autem quem me esse dicitis? Respondens Simon Petrus, dixit: Christum Dei.

²¹ At ille increpans illos, praecepit ne cui dicerent hoc,

²² dicens: Quia oportet Filium hominis multa pati, et reprobari a senioribus, et principibus sacerdotum, et scribis, et occidi, et tertia die resurgere.

²³ Dicebat autem ad omnes: Si quis vult post me venire, abneget semetipsum, et tollat crucem suam quotidie, et sequatur me.

²⁴ Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet illam: nam qui perdiderit animam suam propter me, salvam faciet illam.

²⁵ Quid enim proficit homo, si lucretur universum mundum, se autem ipsum perdat, et detrimentum sui faciat?

²⁶ Nam qui me erubuerit, et meos sermones: hunc Filius hominis erubescet cum venerit in majestate sua, et Patris, et sanctorum angelorum.

²⁷ Dico autem vobis vere: sunt aliqui hic stantes, qui non gustabunt mortem donec videant regnum Dei.