Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

55 Til söngstjórans. Með strengjaleik. Davíðs-maskíl.

² Hlýð, ó Guð, á bæn mína, fel þig eigi fyrir grátbeiðni minni.

³ Veit mér athygli og svara mér. Ég kveina í harmi mínum og styn

⁴ sakir háreysti óvinarins, sakir hróps hins óguðlega, því að þeir steypa yfir mig ógæfu og ofsækja mig grimmilega.

⁵ Hjartað berst ákaft í brjósti mér, ógnir dauðans falla yfir mig,

⁶ ótti og skelfing er yfir mig komin, og hryllingur fer um mig allan,

⁷ svo að ég segi: "Ó að ég hefði vængi eins og dúfan, þá skyldi ég fljúga burt og finna hvíldarstað,

⁸ já, ég skyldi svífa langt burt, ég skyldi gista í eyðimörkinni. [Sela]

⁹ Ég skyldi flýta mér að leita mér hælis fyrir þjótandi vindum og veðri."

¹⁰ Rugla, Drottinn, sundra tungum þeirra, því að ég sé kúgun og deilur í borginni.

¹¹ Dag og nótt ganga þær um á múrum hennar, en ógæfa og armæða eru þar inni fyrir.

¹² Glötun er inni í henni, ofbeldi og svik víkja eigi burt frá torgi hennar.

¹³ Því að það er eigi óvinur sem hæðir mig _ það gæti ég þolað, og eigi hatursmaður minn er hreykir sér yfir mig _ fyrir honum gæti ég farið í felur,

¹⁴ heldur þú, jafningi minn, vinur minn og kunningi,

¹⁵ við sem vorum ástúðarvinir, sem gengum í eindrægni saman í Guðs hús.

11 Þá svaraði Sófar frá Naama og sagði:

² Á ekki að svara orðagjálfrinu, og á málskrafsmaðurinn að hafa rétt fyrir sér?

³ Ættu stóryrði þín að koma mönnum til að þegja, og ættir þú að spotta og enginn sneypa þig,

⁴ þar sem þú segir: "Kenning mín er rétt, og ég er hreinn í augum Guðs"?

⁵ En _ ó að Guð vildi tala og ljúka upp vörum sínum í móti þér

⁶ og kunngjöra þér leyndardóma spekinnar, að í þeim felast margföld hyggindi, þá mundir þú kannast við, að Guð hegnir ekki til fulls misgjörð þinni.

⁷ Getur þú náð til botns í Guði eða komist til ystu takmarka hins Almáttka?

⁸ Himinhá er speki hans _ hvað fær þú gjört? dýpri en undirheimar _ hvað fær þú vitað?

⁹ Hún er lengri en jörðin að víðáttu og breiðari en hafið.

¹⁰ Ef hann ryðst fram og hneppir í varðhald og stefnir dómþing _ hver aftrar honum?

¹¹ Því að hann þekkir varmennin og sér ranglætið, þótt hann sé ekki að veita því athygli.

¹² Verður óvitur maður hygginn? og fæðist skógarösnu-folald sem maður?

¹³ Ef þú undirbýr hjarta þitt og breiðir út lófa þína til hans,

¹⁴ _ ef misgjörð er í hendi þinni, þá fjarlæg hana, og lát eigi órétt búa í tjöldum þínum _

¹⁵ já, þá munt þú flekklaus hefja höfuð þitt, munt standa fastur og eigi þurfa að óttast.

¹⁶ Já, þá munt þú gleyma mæðu þinni, þú munt minnast hennar sem vatns, er runnið er fram hjá.

¹⁷ Og lífið mun renna upp bjartara en hádegið, þótt dimmi, þá mun það verða sem morgunn.

¹⁸ Og þú munt vera öruggur, því að enn er von, og skyggnist þú um, getur þú lagst óhultur til hvíldar.

¹⁹ Og þú hvílist, og enginn hræðir þig, og margir munu reyna að koma sér í mjúkinn hjá þér.

²⁰ En augu hinna óguðlegu daprast, fyrir þá er fokið í öll skjól, og þeirra eina von er að gefa upp andann.

¹⁰ Þeim, sem gengið hafa í hjónaband, býð ég, þó ekki ég, heldur Drottinn, að konan skuli ekki skilja við mann sinn, _

¹¹ en hafi hún skilið við hann, þá sé hún áfram ógift eða sættist við manninn _, og að maðurinn skuli ekki heldur skilja við konuna.

¹² En við hina segi ég, ekki Drottinn: Ef bróðir nokkur á vantrúaða konu og hún lætur sér það vel líka að búa saman við hann, þá skilji hann ekki við hana.

¹³ Og kona, sem á vantrúaðan mann og hann lætur sér vel líka að búa saman við hana, skilji ekki við manninn.

¹⁴ Því að vantrúaði maðurinn er helgaður í konunni og vantrúaða konan er helguð í bróðurnum. Annars væru börn yðar óhrein, en nú eru þau heilög.

¹⁵ En ef hinn vantrúaði vill skilja, þá fái hann skilnað. Hvorki bróðir né systir eru þrælbundin í slíkum efnum. Guð hefur kallað yður að lifa í friði.

¹⁶ Því að hvað veist þú, kona, hvort þú munir geta frelsað manninn þinn? Eða hvað veist þú, maður, hvort þú munir geta frelsað konuna þína?