Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

124 Hefði það ekki verið Drottinn sem var með oss, _ skal Ísrael segja _

² hefði það ekki verið Drottinn sem var með oss, þegar menn risu í móti oss,

³ þá hefðu þeir gleypt oss lifandi, þegar reiði þeirra bálaðist upp í móti oss.

⁴ Þá hefðu vötnin streymt yfir oss, elfur gengið yfir oss,

⁵ þá hefðu gengið yfir oss hin beljandi vötn.

⁶ Lofaður sé Drottinn, er ekki gaf oss tönnum þeirra að bráð.

⁷ Sál vor slapp burt eins og fugl úr snöru fuglarans. Brast snaran, burt sluppum vér.

⁸ Hjálp vor er í nafni Drottins, skapara himins og jarðar.

8 Þá minntist Guð Nóa og allra dýranna og alls fénaðarins, sem með honum var í örkinni, og Guð lét vind blása yfir jörðina, svo að vatnið sjatnaði.

² Og uppsprettur undirdjúpsins luktust aftur og flóðgáttir himinsins, og steypiregninu úr loftinu linnti.

³ Og vatnið rénaði meir og meir á jörðinni og þvarr eftir hundrað og fimmtíu daga.

⁴ Og örkin nam staðar í sjöunda mánuðinum, á seytjánda degi mánaðarins, á Araratsfjöllunum.

⁵ Og vatnið var að réna allt til hins tíunda mánaðar. Í tíunda mánuðinum, á fyrsta degi mánaðarins, sáust fjallatindarnir.

⁶ Eftir fjörutíu daga lauk Nói upp glugga arkarinnar, sem hann hafði gjört,

⁷ og lét út hrafn. Hann flaug fram og aftur, þangað til vatnið þornaði á jörðinni.

⁸ Þá sendi hann út frá sér dúfu til að vita, hvort vatnið væri þorrið á jörðinni.

⁹ En dúfan fann ekki hvíldarstað fæti sínum og hvarf til hans aftur í örkina, því að vatn var enn yfir allri jörðinni. Og hann rétti út hönd sína og tók hana og fór með hana inn til sín í örkina.

¹⁰ Og hann beið enn aðra sjö daga og sendi svo dúfuna aftur úr örkinni.

¹¹ Þá kom dúfan til hans aftur undir kveld og var þá með grænt olíuviðarblað í nefinu. Þá sá Nói, að vatnið var þorrið á jörðinni.

¹² Og enn beið hann aðra sjö daga og lét þá dúfuna út, en hún hvarf ekki framar til hans aftur.

¹³ Og á sexhundraðasta og fyrsta ári, í fyrsta mánuðinum, á fyrsta degi mánaðarins, var vatnið þornað á jörðinni. Og Nói tók þakið af örkinni og litaðist um, og var þá yfirborð jarðarinnar orðið þurrt.

¹⁴ Í öðrum mánuðinum, á tuttugasta og sjöunda degi mánaðarins, var jörðin þurr.

¹⁵ Þá talaði Guð við Nóa og mælti:

¹⁶ "Gakk þú úr örkinni, þú og kona þín og synir þínir og sonakonur þínar með þér.

¹⁷ Og láttu fara út með þér öll dýr, sem með þér eru, af öllu holdi, bæði fuglana og fénaðinn og öll skriðkvikindin, sem skríða á jörðinni. Verði krökkt af þeim á jörðinni, verði þau frjósöm og fjölgi á jörðinni."

¹⁸ Þá gekk Nói út og synir hans og kona hans og sonakonur hans með honum.

¹⁹ Öll dýr, öll skriðkvikindi, allir fuglar, allt, sem bærist á jörðinni, hvað eftir sinni tegund, gekk út úr örkinni.

6 Hvað eigum vér þá að segja? Eigum vér að halda áfram í syndinni til þess að náðin aukist?

² Fjarri fer því. Vér sem dóum syndinni, hvernig ættum vér framar að lifa í henni?

³ Eða vitið þér ekki, að allir vér, sem skírðir erum til Krists Jesú, erum skírðir til dauða hans?

⁴ Vér erum því dánir og greftraðir með honum í skírninni, til þess að lifa nýju lífi, eins og Kristur var upp vakinn frá dauðum fyrir dýrð föðurins.

⁵ Því að ef vér erum orðnir samgrónir honum í líkingu dauða hans, munum vér einnig vera það í líkingu upprisu hans.

⁶ Vér vitum, að vor gamli maður er með honum krossfestur, til þess að líkami syndarinnar skuli að engu verða og vér ekki framar þjóna syndinni.

⁷ Því að sá, sem dauður er, er leystur frá syndinni.

⁸ Ef vér erum með Kristi dánir, trúum vér því, að vér og munum með honum lifa.

⁹ Vér vitum að Kristur, upp vakinn frá dauðum, deyr ekki framar. Dauðinn drottnar ekki lengur yfir honum.

¹⁰ Með dauða sínum dó hann syndinni í eitt skipti fyrir öll, en með lífi sínu lifir hann Guði.

¹¹ Þannig skuluð þér líka álíta yður sjálfa vera dauða syndinni, en lifandi Guði í Kristi Jesú.