Old/New Testament

3 Wedi hyn Job a agorodd ei enau, ac a felltithiodd ei ddydd. ² A Job a lefarodd, ac a ddywedodd, ³ Darfydded am y dydd y’m ganwyd ynddo, a’r nos y dywedwyd, Enillwyd gwryw. ⁴ Bydded y dydd hwnnw yn dywyllwch, a Duw oddi uchod heb ei ystyried; ac na thywynned llewyrch arno. ⁵ Tywyllwch a chysgod marwolaeth a’i halogo, ac arhosed cwmwl arno; dued y diwrnod a’i dychryno. ⁶ Y nos honno, tywyllwch a’i cymero; na chydier hi â dyddiau y flwyddyn, ac na ddeued i rifedi y misoedd. ⁷ Bydded y noswaith honno yn unig, ac na fydded gorfoledd ynddi. ⁸ A’r rhai a felltithiant y dydd, ac sydd barod i gyffroi eu galar, a’i melltithio hi. ⁹ A bydded sêr ei chyfddydd hi yn dywyll: disgwylied am oleuni ac na fydded iddi; ac na chaffed weled y wawrddydd: ¹⁰ Am na chaeodd ddrysau croth fy mam, ac na chuddiodd ofid oddi wrth fy llygaid. ¹¹ Paham na bûm farw o’r bru? na threngais pan ddeuthum allan o’r groth? ¹² Paham y derbyniodd gliniau fyfi? a phaham y cefais fronnau i sugno? ¹³ Oherwydd yn awr mi a gawswn orwedd, a gorffwys, a huno: yna y buasai llonyddwch i mi. ¹⁴ Gyda brenhinoedd a chynghorwyr y ddaear, y rhai a adeiladasant iddynt eu hunain fannau anghyfannedd; ¹⁵ Neu gyda thywysogion ag aur ganddynt, y rhai a lanwasant eu tai ag arian; ¹⁶ Neu fel erthyl cuddiedig, ni buaswn ddim; megis plant bychain heb weled goleuni. ¹⁷ Yno yr annuwiolion a beidiant â’u cyffro; ac yno y gorffwys y rhai lluddedig. ¹⁸ Y rhai a garcharwyd a gânt yno lonydd ynghyd; ni chlywant lais y gorthrymydd. ¹⁹ Bychan a mawr sydd yno; a’r gwas a ryddhawyd oddi wrth ei feistr. ²⁰ Paham y rhoddir goleuni i’r hwn sydd mewn llafur, a bywyd i’r gofidus ei enaid? ²¹ Y rhai sydd yn disgwyl am farwolaeth, ac heb ei chael; ac yn cloddio amdani yn fwy nag am drysorau cuddiedig? ²² Y rhai a lawenychant mewn hyfrydwch, ac a orfoleddant, pan gaffont y bedd? ²³ Paham y rhoddir goleuni i’r dyn y mae ei ffordd yn guddiedig, ac y caeodd Duw arno? ²⁴ Oblegid o flaen fy mwyd y daw fy uchenaid; a’m rhuadau a dywelltir megis dyfroedd. ²⁵ Canys yr hyn a fawr ofnais a ddaeth arnaf, a’r hyn a arswydais a ddigwyddodd i mi. ²⁶ Ni chefais na llonydd nac esmwythdra, ac ni orffwysais: er hynny daeth cynnwrf.

4 Yna Eliffas y Temaniad a atebodd ac a ddywedodd, ² Pe profem ni air wrthyt, a fyddai blin gennyt ti? ond pwy a all atal ei ymadroddion? ³ Wele, ti a ddysgaist lawer, ac a gryfheaist ddwylo wedi llaesu. ⁴ Dy ymadroddion a godasant i fyny yr hwn oedd yn syrthio; a thi a nerthaist y gliniau oedd yn camu. ⁵ Ond yn awr, daeth arnat tithau, ac y mae yn flin gennyt; cyffyrddodd â thi, a chyffroaist. ⁶ Onid dyma dy ofn di, dy hyder, perffeithrwydd dy ffyrdd, a’th obaith? ⁷ Cofia, atolwg, pwy, ac efe yn ddiniwed, a gollwyd? a pha le y torrwyd y rhai uniawn ymaith? ⁸ Hyd y gwelais i, y rhai a arddant anwiredd, ac a heuant ddrygioni, a’u medant. ⁹ Gan anadl Duw y difethir hwynt, a chan chwythad ei ffroenau ef y darfyddant. ¹⁰ Rhuad y llew, a llais y llew creulon, a dannedd cenawon y llewod, a dorrwyd. ¹¹ Yr hen lew a fethodd o eisiau ysglyfaeth; a chenawon y llew mawr a wasgarwyd. ¹² Ac ataf fi y dygwyd gair yn ddirgel: a’m clust a dderbyniodd ychydig ohono. ¹³ Ymhlith meddyliau yn dyfod o weledigaethau y nos, pan syrthio trymgwsg ar ddynion, ¹⁴ Ofn a ddaeth arnaf, a dychryn, ac a wnaeth i’m holl esgyrn grynu. ¹⁵ Yna ysbryd a aeth heibio o flaen fy wyneb; ac a wnaeth i flew fy nghnawd sefyll. ¹⁶ Efe a safodd, ac nid adwaenwn ei agwedd ef: drychiolaeth oedd o flaen fy llygaid, bu distawrwydd, a mi a glywais lef yn dywedyd, ¹⁷ A fydd dyn marwol yn gyfiawnach na Duw? a fydd gŵr yn burach na’i wneuthurwr? ¹⁸ Wele, yn ei wasanaethwyr ni roddes ymddiried; ac yn erbyn ei angylion y gosododd ynfydrwydd: ¹⁹ Pa faint llai ar y rhai sydd yn trigo mewn tai o glai, y rhai sydd â’u sail mewn pridd, y rhai a falurir yn gynt na gwyfyn? ²⁰ O’r bore hyd hwyr y malurir hwynt; difethir hwynt yn dragywydd heb neb yn ystyried. ²¹ Onid aeth y rhagoriaeth oedd ynddynt ymaith? hwy a fyddant feirw, ac nid mewn doethineb.

⁴⁴ Tabernacl y dystiolaeth oedd ymhlith ein tadau yn yr anialwch, fel y gorchmynasai yr hwn a ddywedai wrth Moses, am ei wneuthur ef yn ôl y portreiad a welsai. ⁴⁵ Yr hwn a ddarfu i’n tadau ni ei gymryd, a’i ddwyn i mewn gydag Iesu i berchenogaeth y Cenhedloedd, y rhai a yrrodd Duw allan o flaen ein tadau, hyd yn nyddiau Dafydd; ⁴⁶ Yr hwn a gafodd ffafr gerbron Duw, ac a ddymunodd gael tabernacl i Dduw Jacob. ⁴⁷ Eithr Solomon a adeiladodd dŷ iddo ef. ⁴⁸ Ond nid yw’r Goruchaf yn trigo mewn temlau o waith dwylo; fel y mae’r proffwyd yn dywedyd, ⁴⁹ Y nef yw fy ngorseddfainc, a’r ddaear yw troedfainc fy nhraed. Pa dŷ a adeiledwch i mi? medd yr Arglwydd; neu pa le fydd i’m gorffwysfa i? ⁵⁰ Onid fy llaw i a wnaeth hyn oll?

⁵¹ Chwi rai gwargaled, a dienwaededig o galon ac o glustiau, yr ydych chwi yn wastad yn gwrthwynebu’r Ysbryd Glân: megis eich tadau, felly chwithau. ⁵² Pa un o’r proffwydi ni ddarfu i’ch tadau chwi ei erlid? a hwy a laddasant y rhai oedd yn rhagfynegi dyfodiad y Cyfiawn, i’r hwn yr awron y buoch chwi fradwyr a llofruddion: ⁵³ Y rhai a dderbyniasoch y gyfraith trwy drefniad angylion, ac nis cadwasoch.

⁵⁴ A phan glywsant hwy’r pethau hyn, hwy a ffromasant yn eu calonnau, ac a ysgyrnygasant ddannedd arno. ⁵⁵ Ac efe, yn gyflawn o’r Ysbryd Glân, a edrychodd yn ddyfal tua’r nef; ac a welodd ogoniant Duw, a’r Iesu yn sefyll ar ddeheulaw Duw. ⁵⁶ Ac efe a ddywedodd, Wele, mi a welaf y nefoedd yn agored, a Mab y dyn yn sefyll ar ddeheulaw Duw. ⁵⁷ Yna y gwaeddasant â llef uchel, ac a gaeasant eu clustiau, ac a ruthrasant yn unfryd arno, ⁵⁸ Ac a’i bwriasant allan o’r ddinas, ac a’i llabyddiasant: a’r tystion a ddodasant eu dillad wrth draed dyn ieuanc a elwid Saul. ⁵⁹ A hwy a labyddiasant Steffan, ac efe yn galw ar Dduw, ac yn dywedyd, Arglwydd Iesu, derbyn fy ysbryd. ⁶⁰ Ac efe a ostyngodd ar ei liniau, ac a lefodd â llef uchel, Arglwydd, na ddod y pechod hwn yn eu herbyn. Ac wedi iddo ddywedyd hyn, efe a hunodd.