M’Cheyne Bible Reading Plan

Modlitwa strapionego, gdy uciśniony wylewa przed PANEM swoją skargę.

102 PANIE, wysłuchaj mojej modlitwy i niech przyjdzie do ciebie moje wołanie.

² Nie ukrywaj przede mną swego oblicza, w dniu mego ucisku nakłoń ku mnie swego ucha; w dniu, w którym cię wzywam, szybko mnie wysłuchaj.

³ Moje dni bowiem nikną jak dym, a moje kości są rozpalone jak ognisko.

⁴ Moje serce jest porażone i usycha jak trawa, tak że zapomniałem jeść chleb.

⁵ Od głosu mego wołania moje kości przylgnęły mi do ciała.

⁶ Jestem podobny do pelikana na pustyni, jestem jak sowa na pustkowiu.

⁷ Czuwam i jestem jak samotny wróbel na dachu.

⁸ Przez cały dzień znieważają mnie moi wrogowie i przeklinają mnie ci, którzy szaleją przeciwko mnie.

⁹ Jadam bowiem popiół jak chleb, a mój napój mieszam ze łzami;

¹⁰ Z powodu twego gniewu i zapalczywości, bo podniosłeś mnie i strąciłeś.

¹¹ Moje dni są jak chylący się cień, a ja usycham jak trawa.

¹² Ale ty, PANIE, trwasz na wieki, a twoja pamięć z pokolenia na pokolenie.

¹³ Powstaniesz i zmiłujesz się nad Syjonem, bo czas, byś się nad nim zlitował, gdyż nadszedł czas wyznaczony.

¹⁴ Twoi słudzy bowiem miłują jego kamienie i litują się nad jego prochem;

¹⁵ A poganie będą się bać imienia PANA i wszyscy królowie ziemi – twojej chwały;

¹⁶ Gdy PAN odbuduje Syjon i ukaże się w swojej chwale;

¹⁷ Przychyli się do modlitwy opuszczonych i nie pogardzi ich modlitwą.

¹⁸ Zapiszą to dla przyszłego pokolenia, a lud, który ma być stworzony, będzie chwalić PANA.

¹⁹ Spojrzał bowiem z wysokości swojej świątyni; PAN popatrzył z nieba na ziemię;

²⁰ Aby wysłuchać jęku więźniów i uwolnić skazanych na śmierć;

²¹ Aby głosili na Syjonie imię PANA i jego chwałę w Jeruzalem;

²² Gdy się zgromadzą razem narody i królestwa, aby służyć PANU.

²³ Osłabił w drodze moją siłę, skrócił moje dni.

²⁴ Powiedziałem: Mój Boże, nie zabieraj mnie w połowie moich dni; twoje lata bowiem trwają z pokolenia na pokolenie.

²⁵ Ty dawno założyłeś fundamenty ziemi i niebiosa są dziełem twoich rąk.

²⁶ One przeminą, ale ty pozostajesz; wszystkie jak szata się zestarzeją, zmienisz je jak płaszcz i będą odmienione.

²⁷ Ale ty zawsze jesteś ten sam, a twoje lata nigdy się nie skończą.

²⁸ Synowie twoich sług będą trwać u ciebie, a ich potomstwo zostanie przed tobą utwierdzone.

12 I ukazał się wielki cud na niebie: Kobieta ubrana w słońce i księżyc pod jej nogami, a na jej głowie korona z dwunastu gwiazd.

² A była brzemienna i krzyczała w bólach porodowych i w mękach rodzenia.

³ I ukazał się inny cud na niebie: Oto wielki rudy smok mający siedem głów i dziesięć rogów, a na jego głowach siedem koron.

⁴ A jego ogon wlókł trzecią część gwiazd nieba i zrzucił je na ziemię. I stanął smok przed kobietą, która właśnie miała urodzić, aby gdy tylko urodzi, pożreć jej dziecko.

⁵ I urodziła syna – mężczyznę, który będzie rządził wszystkimi narodami laską żelazną. I porwane zostało jej dziecko do Boga i do jego tronu;

⁶ A kobieta uciekła na pustynię, gdzie ma miejsce przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni.

⁷ I nastąpiła walka w niebie. Michał i jego aniołowie walczyli ze smokiem. I walczył smok i jego aniołowie;

⁸ Ale nie zwyciężyli i nie było już dla nich miejsca w niebie.

⁹ I zrzucony został wielki smok, wąż starodawny, zwany diabłem i szatanem, zwodzący cały świat. Został zrzucony na ziemię, z nim też zrzuceni zostali jego aniołowie.

¹⁰ I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: Teraz nastało zbawienie, moc i królestwo naszego Boga, i władza jego Chrystusa, bo został zrzucony oskarżyciel naszych braci, który dniem i nocą oskarżał ich przed naszym Bogiem.

¹¹ Ale oni zwyciężyli go przez krew Baranka i przez słowo swego świadectwa i nie umiłowali swojego życia – aż do śmierci.

¹² Dlatego radujcie się niebiosa i wy, ich mieszkańcy. Biada mieszkańcom ziemi i morza, bo zszedł do was diabeł pałający wielkim gniewem, gdyż wie, że ma niewiele czasu.

¹³ A gdy smok zobaczył, że został zrzucony na ziemię, zaczął prześladować kobietę, która urodziła mężczyznę.

¹⁴ I dano kobiecie dwa skrzydła wielkiego orła, aby poleciała na pustynię, na swoje miejsce, gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu, z dala od węża.

¹⁵ I wyrzucił wąż ze swojej paszczy za kobietą wodę jak rzekę, aby ją rzeka porwała.

¹⁶ Lecz ziemia przyszła kobiecie z pomocą i otworzyła ziemia swą gardziel, i pochłonęła rzekę, którą smok wyrzucił ze swojej paszczy.

¹⁷ I rozgniewał się smok na kobietę, i odszedł, aby walczyć z resztą jej potomstwa, z tymi, którzy zachowują przykazania Boga i mają świadectwo Jezusa Chrystusa.