Beginning
5 ร้องเรียกเถิด มีใครจะตอบท่านไหม
ท่านจะหันขอความช่วยเหลือจากทูตสวรรค์องค์ไหน
2 ความโกรธของคนโง่ฆ่าตัวเขาเองอย่างแน่นอน
และความอิจฉาฆ่าคนเขลา
3 ฉันเคยเห็นคนโง่มั่งมีขึ้น
แต่ฉันสาปแช่งที่ที่เขาอาศัยอยู่
4 พวกลูกๆ ของเขาไม่ได้อยู่อย่างปลอดภัย
พวกเขาถูกเหยียบย่ำที่ประตูเมือง และไม่มีใครคุ้มครองเขาให้รอดได้
5 คนหิวโหยกินผลจากไร่นาของเขา
แม้จะเป็นเมล็ดที่ติดในกอหนาม
และคนกระหายก็กระหืดกระหอบเอาความมั่งมีของเขาไป
6 เพราะความทุกข์ทรมานไม่ได้มาจากธุลีดิน
และความลำบากไม่ได้งอกจากพื้นดิน
7 ด้วยว่ามนุษย์ที่เกิดมามักจะเผชิญกับความยุ่งยาก
ดั่งลูกไฟที่พวยพุ่งขึ้นสู่เบื้องบน
8 ถ้าเป็นฉันเอง ฉันจะแสวงหาพระเจ้า
และฉันจะร้องทุกข์ต่อพระเจ้า
9 ผู้กระทำสิ่งอันยิ่งใหญ่และยากที่จะเข้าใจได้
สิ่งวิเศษอันนับไม่ถ้วน
10 พระองค์ให้ฝนโปรยลงสู่โลก
และให้ทุ่งนาได้รับน้ำ
11 พระองค์ให้ผู้ที่ต่ำต้อยได้ขึ้นไปอยู่ในที่สูง
และบรรดาผู้ที่เศร้าโศกก็ได้รับความยินดี
12 พระองค์ทำให้คนเจ้าเล่ห์กระวนกระวายกับแผนของเขา
เขาจึงไม่ประสบผลสำเร็จ
13 พระองค์จับผู้เรืองปัญญาด้วยกับดักของพวกเขาเอง
และแผนการของคนคดโกงก็ยุติอย่างรวดเร็ว
14 พวกเขาพบกับความมืดในเวลากลางวัน
และคลำหาทางในตอนเที่ยงวันดั่งว่าเป็นกลางคืน
15 แต่พระองค์ช่วยผู้ยากไร้จากความตายอันเกิดจากผู้มีอำนาจ
และจากมือของผู้มีอานุภาพ
16 ดังนั้นผู้ขัดสนจึงมีความหวัง
และทำให้ผู้ไร้ความยุติธรรมต้องหยุดชะงัก
17 ดูเถิด ผู้ที่พระเจ้าตักเตือนว่ากล่าวก็เป็นสุข
ฉะนั้น อย่าดูหมิ่นวินัยขององค์ผู้กอปรด้วยมหิทธานุภาพ
18 เพราะพระองค์ทำให้บาดเจ็บ แต่พระองค์พันบาดแผลให้
พระองค์ทำให้เจ็บตัว แต่มือของพระองค์รักษา
19 พระองค์จะช่วยท่านให้พ้นจากความทุกข์ร้อน 6 ประการ
แม้สิ่งเลวร้าย 7 ประการก็จะไม่แตะต้องตัวท่าน
20 พระองค์จะช่วยท่านให้รอดจากความตายอันเกิดจากทุพภิกขภัย
และจากอำนาจของพลังดาบในศึกสงคราม
21 ท่านจะได้รับการปกป้องจากคำพูดใส่ร้าย
และจะไม่กลัวความหายนะเมื่อมันมาถึงตัว
22 ท่านจะสบประมาทความหายนะและทุพภิกขภัย
และจะไม่กลัวพวกสัตว์ป่า
23 เพราะก้อนหินในนาจะไม่เป็นปัญหาสำหรับท่าน
และสัตว์ป่าในไร่จะไม่รบกวนท่าน
24 ท่านจะทราบว่ากระโจมของท่านจะปลอดภัย
ท่านตรวจตราทรัพย์สินและพบว่าไม่ขาดหายไป
25 ท่านจะทราบด้วยว่าท่านจะมีลูกหลานมากมาย
และบรรดาผู้สืบเชื้อสายของท่านจะเป็นดั่งหญ้าที่งอกแผ่ไปทั่วโลก
26 ท่านจะสิ้นชีวิตก็ตอนแก่เฒ่า
ดั่งฟ่อนข้าวที่ถูกเก็บเกี่ยวตามฤดูกาล
27 ดูเถิด พวกเราได้ศึกษาอย่างรอบคอบแล้ว มันเป็นความจริง
ขอท่านฟังเถิด จะได้ทราบไว้เพื่อเป็นประโยชน์แก่ท่าน”
โยบตอบ: บ่นตามความเห็น
6 โยบตอบว่า
2 “โอ หากว่าได้ชั่งความเจ็บปวดรวดร้าวของฉัน
และแขวนความวิบัติของฉันทั้งหมดไว้บนตราชู
3 แล้วมันก็จะหนักกว่าทรายในทะเล
ฉะนั้น ฉันจึงไม่ได้ยับยั้งคำพูด
4 เพราะลูกศรขององค์ผู้กอปรด้วยมหิทธานุภาพอยู่ในตัวฉัน
จิตวิญญาณของฉันดื่มพิษลูกศร
ความน่ากลัวจากพระเจ้าเรียงแถวเข้าต่อต้านฉัน
5 เมื่อลาป่ามีหญ้ากิน หรือโคมีฟางกิน
แล้วมันจะส่งเสียงร้องไหม
6 สิ่งที่ไม่มีรสชาติจะกินลงหรือ ถ้าไม่ใส่เกลือ
หรือไข่ขาวจะมีรสชาติอะไร
7 ฉันไม่อยากลิ้มรสของเหล่านั้น
มันทำให้ฉันสะอิดสะเอียน
8 ฉันอยากได้รับสิ่งที่ฉันขอ
และพระเจ้าจะให้ฉันสมหวัง
9 ให้พระเจ้าปราบฉันเพื่อความพอใจของพระองค์
พระองค์จะปล่อยมือของพระองค์ และฆ่าฉันเสีย
10 นี่แหละจะทำให้ฉันสบายใจ
ฉันยังจะยินดีในความเจ็บปวดอันสุดจะทน
เพราะฉันไม่ได้ปฏิเสธคำกล่าวขององค์ผู้บริสุทธิ์
11 พละกำลังของฉันเป็นเช่นไร ที่ทำให้ฉันควรจะทนรอต่อไปอีก
และจุดจบของฉันเป็นเช่นไรที่ทำให้ฉันควรจะอดทน
12 พละกำลังของฉันเป็นพลังดั่งหิน
หรือกายของฉันเป็นทองสัมฤทธิ์อย่างนั้นหรือ
13 ฉันจะช่วยตัวเองได้หรือ
ในเมื่อฉันหมดสิ้นทุกสิ่งแล้ว
14 ผู้ที่ไร้ความกรุณาต่อเพื่อนของเขา
หามีความเกรงกลัวต่อองค์ผู้กอปรด้วยมหิทธานุภาพไม่
15 เพื่อนๆ ของฉันเป็นเหมือนกระแสน้ำที่พึ่งพาไม่ได้
เหมือนกระแสลำธารที่พัดผ่านไป
16 ซึ่งดำมืดเพราะน้ำแข็งปกคลุม
และหิมะก็ซ่อนตัวเองไว้
17 เมื่อละลาย มันก็หายหมดไป
เมื่ออากาศร้อน มันก็หายไปจากที่ของมัน
18 กองคาราวานหันจากทิศทางที่ตนเดิน
พวกเขาขึ้นไปในถิ่นทุรกันดารแล้วก็ตายไป
19 กองคาราวานจากเท-มามองหาน้ำ
พวกนักเดินทางจากเช-บามีความหวัง
20 พวกเขาอับอาย เพราะพวกเขามั่นใจ
พวกเขาไปยังที่นั่น แต่ก็ผิดหวัง
21 เพราะบัดนี้ท่านเป็นเหมือนลำธารพวกนั้น
ท่านเห็นความหายนะของฉัน แล้วท่านก็กลัว
22 ฉันพูดแล้วรึว่า ‘ช่วยฉันหน่อย’
หรือฉันพูดว่า ‘ช่วยจ่ายค่าสินบนเพื่อขอความช่วยเหลือให้แก่ฉัน’
23 หรือฉันพูดว่า ‘ช่วยฉันให้หลุดพ้นจากมือศัตรู’
หรือ ‘ไถ่ฉันจากมือของคนทารุณ’
24 สอนฉันด้วยเถิด ฉันจะได้นิ่งเงียบเสีย
ช่วยให้ฉันเข้าใจว่าฉันเดินผิดทางไปได้อย่างไร
25 คำพูดที่ซื่อตรงช่างมีพลัง
แต่คำโต้เถียงของท่านพิสูจน์อะไรได้หรือ
26 ท่านคิดว่า ท่านจะตักเตือนว่ากล่าวฉัน เมื่อท่านเห็นว่า
คนสิ้นหวังพูดลมๆ แล้งๆ อย่างนั้นหรือ
27 ท่านจับฉลากเป็นการตัดสินเลือกเด็กกำพร้าพ่อ
และท่านต่อรองซื้อขายเพื่อนของท่านเหมือนสินค้า
28 แต่บัดนี้ จงมองฉันให้ดีๆ เถิด
เพราะฉันจะไม่โกหกท่าน
29 คิดทบทวนดูเถิด ขอให้ท่านมีความยุติธรรม
คิดทบทวนบัดนี้ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด
30 มีอะไรที่อยุติธรรมในคำพูดของฉันหรือ
ฉันไม่รู้รสของความวิบัติหรอกหรือ
โยบพูดต่อไป: ไม่มีความหวังในชีวิต
7 มนุษย์ไม่ได้ถูกเกณฑ์ให้ทำงานหนักในโลกหรือ
และชีวิตของเขาเหมือนกับชีวิตของคนรับจ้างมิใช่หรือ
2 เหมือนกับทาสที่คอยหาร่มเงา
และเหมือนกับคนรับจ้างที่รอคอยค่ารับจ้าง
3 ฉันเผชิญกับความว่างเปล่าเดือนแล้วเดือนเล่า
และฉันถูกกำหนดให้พบกับความทุกข์คืนแล้วคืนเล่า
4 เมื่อฉันนอนลง ฉันพูดว่า ‘เมื่อไหร่ฉันจะลุกขึ้น’
แต่กลางคืนก็ยาวนาน และฉันพลิกตัวไปมาจนถึงรุ่งอรุณ
5 ร่างกายของฉันมีหนอนและผงธุลีเกาะติด
ผิวกร้านและแผลปริ
6 วันเวลาของฉันผ่านรวดเร็วกว่ากระสวยของช่างทอผ้า
และวันก็สิ้นสุดลงอย่างสิ้นหวัง
7 ขอพระองค์ระลึกเถิดว่า ชีวิตของข้าพเจ้าเป็นเพียงลมหายใจ
ดวงตาของข้าพเจ้าจะไม่มีวันเห็นสิ่งดีๆ อีก
8 ดวงตาของพระองค์ที่เห็นข้าพเจ้าจะไม่เห็นข้าพเจ้าอีกต่อไป
ขณะที่ดวงตาของพระองค์มองดูข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็จะไม่มีชีวิตอีกแล้ว
9 ขณะที่เมฆจางและเลือนหายไปฉันใด
คนที่ลงไปยังแดนคนตายก็จะไม่กลับขึ้นมาฉันนั้น
10 เขาไม่กลับไปยังบ้านของเขาอีกต่อไป
ที่ของเขาก็ไม่รู้จักเขาอีกเช่นกัน
11 ฉะนั้น ข้าพเจ้าจะไม่ยั้งปากข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าจะพูดจากความเจ็บปวดรวดร้าวของวิญญาณข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าจะบ่นจากความขมขื่นของจิตวิญญาณข้าพเจ้า
12 ข้าพเจ้าเป็นทะเลหรือมังกรทะเล
พระองค์จึงต้องเฝ้าข้าพเจ้าไว้
13 เมื่อข้าพเจ้าพูดว่า ‘เตียงของข้าพเจ้าจะปลอบโยนข้าพเจ้า
ที่เอนกายของข้าพเจ้าจะช่วยทุเลาการพร่ำบ่น’
14 ครั้นแล้วพระองค์ก็ทำให้ข้าพเจ้ากลัวด้วยความฝัน
และทำให้ข้าพเจ้าตกใจด้วยภาพนิมิต
15 ข้าพเจ้าจึงเลือกที่จะให้คนรัดคอตาย
มากกว่าที่จะยังอยู่ในร่างเช่นนี้
16 ข้าพเจ้าเกลียดชีวิตของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ไปตลอดกาล
ปล่อยข้าพเจ้าตามลำพังเถิด เพราะชีวิตข้าพเจ้าเป็นเพียงลมหายใจ
17 มนุษย์เป็นผู้ใด ที่พระองค์เห็นความสำคัญนัก
และพระองค์ต้องเอาใจใส่ด้วย
18 พระองค์จึงไปเยี่ยมเขาทุกเช้า
และทดสอบเขาทุกขณะ
19 พระองค์จะไม่ละสายตาไปจากข้าพเจ้าบ้างเลย
หรือจะไม่ปล่อยข้าพเจ้าตามลำพังแม้เพียงเสี้ยววินาทีหรือ
20 ถ้าหากว่าข้าพเจ้ากระทำบาป ข้าพเจ้าส่งผลกระทบต่อพระองค์อย่างไรหรือ
โอ องค์ผู้เฝ้าดูมนุษย์
ทำไมพระองค์จึงทำให้ข้าพเจ้าเป็นเป้าหมายของพระองค์
ทำไมข้าพเจ้าจึงกลายเป็นภาระกับพระองค์
21 ทำไมพระองค์จึงไม่ยกโทษการล่วงละเมิดของข้าพเจ้า
และรับเอาบาปของข้าพเจ้าไป
บัดนี้ข้าพเจ้าจะนอนตายบนผงธุลี
พระองค์จะเสาะหาข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าจะไม่อยู่แล้ว”
Copyright © 1998, 2012, 2020 by New Thai Version Foundation