Book of Common Prayer

24 In finem. Psalmus David. Ad te, Domine, levavi animam meam:

² Deus meus, in te confido; non erubescam.

³ Neque irrideant me inimici mei: etenim universi qui sustinent te, non confundentur.

⁴ Confundantur omnes iniqua agentes supervacue. Vias tuas, Domine, demonstra mihi, et semitas tuas edoce me.

⁵ Dirige me in veritate tua, et doce me, quia tu es Deus salvator meus, et te sustinui tota die.

⁶ Reminiscere miserationum tuarum, Domine, et misericordiarum tuarum quae a saeculo sunt.

⁷ Delicta juventutis meae, et ignorantias meas, ne memineris. Secundum misericordiam tuam memento mei tu, propter bonitatem tuam, Domine.

⁸ Dulcis et rectus Dominus; propter hoc legem dabit delinquentibus in via.

⁹ Diriget mansuetos in judicio; docebit mites vias suas.

¹⁰ Universae viae Domini, misericordia et veritas, requirentibus testamentum ejus et testimonia ejus.

¹¹ Propter nomen tuum, Domine, propitiaberis peccato meo; multum est enim.

¹² Quis est homo qui timet Dominum? legem statuit ei in via quam elegit.

¹³ Anima ejus in bonis demorabitur, et semen ejus haereditabit terram.

¹⁴ Firmamentum est Dominus timentibus eum; et testamentum ipsius ut manifestetur illis.

¹⁵ Oculi mei semper ad Dominum, quoniam ipse evellet de laqueo pedes meos.

¹⁶ Respice in me, et miserere mei, quia unicus et pauper sum ego.

¹⁷ Tribulationes cordis mei multiplicatae sunt: de necessitatibus meis erue me.

¹⁸ Vide humilitatem meam et laborem meum, et dimitte universa delicta mea.

¹⁹ Respice inimicos meos, quoniam multiplicati sunt, et odio iniquo oderunt me.

²⁰ Custodi animam meam, et erue me: non erubescam, quoniam speravi in te.

²¹ Innocentes et recti adhaeserunt mihi, quia sustinui te.

²² Libera, Deus, Israel ex omnibus tribulationibus suis.

29 Psalmus cantici, in dedicatione domus David.

² Exaltabo te, Domine, quoniam suscepisti me, nec delectasti inimicos meos super me.

³ Domine Deus meus, clamavi ad te, et sanasti me.

⁴ Domine, eduxisti ab inferno animam meam; salvasti me a descendentibus in lacum.

⁵ Psallite Domino, sancti ejus; et confitemini memoriae sanctitatis ejus.

⁶ Quoniam ira in indignatione ejus, et vita in voluntate ejus: ad vesperum demorabitur fletus, et ad matutinum laetitia.

⁷ Ego autem dixi in abundantia mea: Non movebor in aeternum.

⁸ Domine, in voluntate tua praestitisti decori meo virtutem; avertisti faciem tuam a me, et factus sum conturbatus.

⁹ Ad te, Domine, clamabo, et ad Deum meum deprecabor.

¹⁰ Quae utilitas in sanguine meo, dum descendo in corruptionem? numquid confitebitur tibi pulvis, aut annuntiabit veritatem tuam?

¹¹ Audivit Dominus, et misertus est mei; Dominus factus est adjutor meus.

¹² Convertisti planctum meum in gaudium mihi; conscidisti saccum meum, et circumdedisti me laetitia:

¹³ ut cantet tibi gloria mea, et non compungar. Domine Deus meus, in aeternum confitebor tibi.

8 In finem, pro torcularibus. Psalmus David.

² Domine, Dominus noster, quam admirabile est nomen tuum in universa terra! quoniam elevata est magnificentia tua super caelos.

³ Ex ore infantium et lactentium perfecisti laudem propter inimicos tuos, ut destruas inimicum et ultorem.

⁴ Quoniam videbo caelos tuos, opera digitorum tuorum, lunam et stellas quae tu fundasti.

⁵ Quid est homo, quod memor es ejus? aut filius hominis, quoniam visitas eum?

⁶ Minuisti eum paulominus ab angelis; gloria et honore coronasti eum;

⁷ et constituisti eum super opera manuum tuarum.

⁸ Omnia subjecisti sub pedibus ejus, oves et boves universas, insuper et pecora campi,

⁹ volucres caeli, et pisces maris qui perambulant semitas maris.

¹⁰ Domine, Dominus noster, quam admirabile est nomen tuum in universa terra!

84 In finem, filiis Core. Psalmus.

² Benedixisti, Domine, terram tuam; avertisti captivitatem Jacob.

³ Remisisti iniquitatem plebis tuae; operuisti omnia peccata eorum.

⁴ Mitigasti omnem iram tuam; avertisti ab ira indignationis tuae.

⁵ Converte nos, Deus salutaris noster, et averte iram tuam a nobis.

⁶ Numquid in aeternum irasceris nobis? aut extendes iram tuam a generatione in generationem?

⁷ Deus, tu conversus vivificabis nos, et plebs tua laetabitur in te.

⁸ Ostende nobis, Domine, misericordiam tuam, et salutare tuum da nobis.

⁹ Audiam quid loquatur in me Dominus Deus, quoniam loquetur pacem in plebem suam, et super sanctos suos, et in eos qui convertuntur ad cor.

¹⁰ Verumtamen prope timentes eum salutare ipsius, ut inhabitet gloria in terra nostra.

¹¹ Misericordia et veritas obviaverunt sibi; justitia et pax osculatae sunt.

¹² Veritas de terra orta est, et justitia de caelo prospexit.

¹³ Etenim Dominus dabit benignitatem, et terra nostra dabit fructum suum.

¹⁴ Justitia ante eum ambulabit, et ponet in via gressus suos.

24 Congregavitque Josue omnes tribus Israel in Sichem, et vocavit majores natu, ac principes, et judices, et magistros: steteruntque in conspectu Domini,

² et ad populum sic locutus est: Haec dicit Dominus Deus Israel: Trans fluvium habitaverunt patres vestri ab initio, Thare pater Abraham et Nachor: servieruntque diis alienis.

³ Tuli ergo patrem vestrum Abraham de Mesopotamiae finibus, et adduxi eum in terram Chanaan, multiplicavique semen ejus,

⁴ et dedi ei Isaac: illique rursum dedi Jacob et Esau. E quibus, Esau dedi montem Seir ad possidendum: Jacob vero et filii ejus descenderunt in AEgyptum.

⁵ Misique Moysen et Aaron, et percussi AEgyptum multis signis atque portentis.

⁶ Eduxique vos et patres vestros de AEgypto, et venistis ad mare: persecutique sunt AEgyptii patres vestros cum curribus et equitatu, usque ad mare Rubrum.

⁷ Clamaverunt autem ad Dominum filii Israel: qui posuit tenebras inter vos et AEgyptios, et adduxit super eos mare, et operuit eos. Viderunt oculi vestri cuncta quae in AEgypto fecerim, et habitastis in solitudine multo tempore:

⁸ et introduxi vos in terram Amorrhaei, qui habitabat trans Jordanem. Cumque pugnarent contra vos, tradidi eos in manus vestras, et possedistis terram eorum, atque interfecistis eos.

⁹ Surrexit autem Balac filius Sephor rex Moab, et pugnavit contra Israelem. Misitque et vocavit Balaam filium Beor, ut malediceret vobis:

¹⁰ et ego nolui audire eum, sed e contrario per illum benedixi vobis, et liberavi vos de manu ejus.

¹¹ Transistisque Jordanem, et venistis ad Jericho. Pugnaveruntque contra vos viri civitatis ejus, Amorrhaeus et Pherezaeus, et Chananaeus, et Hethaeus, et Gergezaeus, et Hevaeus, et Jebusaeus: et tradidi illos in manus vestras.

¹² Misique ante vos crabrones: et ejeci eos de locis suis, duos reges Amorrhaeorum, non in gladio nec in arcu tuo.

¹³ Dedique vobis terram, in qua non laborastis, et urbes quas non aedificastis, ut habitaretis in eis: vineas, et oliveta, quae non plantastis.

¹⁴ Nunc ergo timete Dominum, et servite ei perfecto corde atque verissimo: et auferte deos quibus servierunt patres vestri in Mesopotamia et in AEgypto, ac servite Domino.

¹⁵ Sin autem malum vobis videtur ut Domino serviatis, optio vobis datur: eligite hodie quod placet, cui servire potissimum debeatis: utrum diis, quibus servierunt patres vestri in Mesopotamia, an diis Amorrhaeorum, in quorum terra habitatis: ego autem et domus mea serviemus Domino.

²³ Cum constituissent autem illi diem, venerunt ad eum in hospitium plurimi, quibus exponebat testificans regnum Dei, suadensque eis de Jesu ex lege Moysi et prophetis a mane usque ad vesperam.

²⁴ Et quidam credebant his quae dicebantur: quidam vero non credebant.

²⁵ Cumque invicem non essent consentientes, discedebant, dicente Paulo unum verbum: Quia bene Spiritus Sanctus locutus est per Isaiam prophetam ad patres nostros,

²⁶ dicens: Vade ad populum istum, et dic ad eos: Aure audietis, et non intelligetis, et videntes videbitis, et non perspicietis.

²⁷ Incrassatum est enim cor populi hujus, et auribus graviter audierunt, et oculos suos compresserunt: ne forte videant oculis, et auribus audiant, et corde intelligant, et convertantur, et sanem eos.

²⁸ Notum ergo sit vobis, quoniam gentibus missum est hoc salutare Dei, et ipsi audient.

²⁹ Et cum haec dixisset, exierunt ab eo Judaei, multam habentes inter se quaestionem.

³⁰ Mansit autem biennio toto in suo conducto: et suscipiebat omnes qui ingrediebantur ad eum,

³¹ praedicans regnum Dei, et docens quae sunt de Domino Jesu Christo cum omni fiducia, sine prohibitione.

²³ Et factum est iterum cum Dominus sabbatis ambularet per sata, et discipuli ejus coeperunt progredi, et vellere spicas.

²⁴ Pharisaei autem dicebant ei: Ecce, quid faciunt sabbatis quod non licet?

²⁵ Et ait illis: Numquam legistis quid fecerit David, quando necessitatem habuit, et esuriit ipse, et qui cum eo erant?

²⁶ quomodo introivit in domum Dei sub Abiathar principe sacerdotum, et panes propositionis manducavit, quos non licebat manducare, nisi sacerdotibus, et dedit eis qui cum eo erant?

²⁷ Et dicebat eis: Sabbatum propter hominem factum est, et non homo propter sabbatum.

²⁸ Itaque Dominus est Filius hominis, etiam sabbati.