Book of Common Prayer

80 In finem, pro torcularibus. Psalmus ipsi Asaph.

² Exsultate Deo adjutori nostro; jubilate Deo Jacob.

³ Sumite psalmum, et date tympanum; psalterium jucundum cum cithara.

⁴ Buccinate in neomenia tuba, in insigni die solemnitatis vestrae:

⁵ quia praeceptum in Israel est, et judicium Deo Jacob.

⁶ Testimonium in Joseph posuit illud, cum exiret de terra AEgypti; linguam quam non noverat, audivit.

⁷ Divertit ab oneribus dorsum ejus; manus ejus in cophino servierunt.

⁸ In tribulatione invocasti me, et liberavi te. Exaudivi te in abscondito tempestatis; probavi te apud aquam contradictionis.

⁹ Audi, populus meus, et contestabor te. Israel, si audieris me,

¹⁰ non erit in te deus recens, neque adorabis deum alienum.

¹¹ Ego enim sum Dominus Deus tuus, qui eduxi te de terra AEgypti. Dilata os tuum, et implebo illud.

¹² Et non audivit populus meus vocem meam, et Israel non intendit mihi.

¹³ Et dimisi eos secundum desideria cordis eorum; ibunt in adinventionibus suis.

¹⁴ Si populus meus audisset me, Israel si in viis meis ambulasset,

¹⁵ pro nihilo forsitan inimicos eorum humiliassem, et super tribulantes eos misissem manum meam.

¹⁶ Inimici Domini mentiti sunt ei, et erit tempus eorum in saecula.

¹⁷ Et cibavit eos ex adipe frumenti, et de petra melle saturavit eos.

77 Intellectus Asaph. Attendite, popule meus, legem meam; inclinate aurem vestram in verba oris mei.

² Aperiam in parabolis os meum; loquar propositiones ab initio.

³ Quanta audivimus, et cognovimus ea, et patres nostri narraverunt nobis.

⁴ Non sunt occultata a filiis eorum in generatione altera, narrantes laudes Domini et virtutes ejus, et mirabilia ejus quae fecit.

⁵ Et suscitavit testimonium in Jacob, et legem posuit in Israel, quanta mandavit patribus nostris nota facere ea filiis suis:

⁶ ut cognoscat generatio altera: filii qui nascentur et exsurgent, et narrabunt filiis suis,

⁷ ut ponant in Deo spem suam, et non obliviscantur operum Dei, et mandata ejus exquirant:

⁸ ne fiant, sicut patres eorum, generatio prava et exasperans; generatio quae non direxit cor suum, et non est creditus cum Deo spiritus ejus.

⁹ Filii Ephrem, intendentes et mittentes arcum, conversi sunt in die belli.

¹⁰ Non custodierunt testamentum Dei, et in lege ejus noluerunt ambulare.

¹¹ Et obliti sunt benefactorum ejus, et mirabilium ejus quae ostendit eis.

¹² Coram patribus eorum fecit mirabilia in terra AEgypti, in campo Taneos.

¹³ Interrupit mare, et perduxit eos, et statuit aquas quasi in utre:

¹⁴ et deduxit eos in nube diei, et tota nocte in illuminatione ignis.

¹⁵ Interrupit petram in eremo, et adaquavit eos velut in abysso multa.

¹⁶ Et eduxit aquam de petra, et deduxit tamquam flumina aquas.

¹⁷ Et apposuerunt adhuc peccare ei; in iram excitaverunt Excelsum in inaquoso.

¹⁸ Et tentaverunt Deum in cordibus suis, ut peterent escas animabus suis.

¹⁹ Et male locuti sunt de Deo; dixerunt: Numquid poterit Deus parare mensam in deserto?

²⁰ quoniam percussit petram, et fluxerunt aquae, et torrentes inundaverunt. Numquid et panem poterit dare, aut parare mensam populo suo?

²¹ Ideo audivit Dominus et distulit; et ignis accensus est in Jacob, et ira ascendit in Israel:

²² quia non crediderunt in Deo, nec speraverunt in salutari ejus.

²³ Et mandavit nubibus desuper, et januas caeli aperuit.

²⁴ Et pluit illis manna ad manducandum, et panem caeli dedit eis.

²⁵ Panem angelorum manducavit homo; cibaria misit eis in abundantia.

²⁶ Transtulit austrum de caelo, et induxit in virtute sua africum.

²⁷ Et pluit super eos sicut pulverem carnes, et sicut arenam maris volatilia pennata.

²⁸ Et ceciderunt in medio castrorum eorum, circa tabernacula eorum.

²⁹ Et manducaverunt, et saturati sunt nimis, et desiderium eorum attulit eis:

³⁰ non sunt fraudati a desiderio suo. Adhuc escae eorum erant in ore ipsorum,

³¹ et ira Dei ascendit super eos: et occidit pingues eorum, et electos Israel impedivit.

³² In omnibus his peccaverunt adhuc, et non crediderunt in mirabilibus ejus.

³³ Et defecerunt in vanitate dies eorum, et anni eorum cum festinatione.

³⁴ Cum occideret eos, quaerebant eum et revertebantur, et diluculo veniebant ad eum.

³⁵ Et rememorati sunt quia Deus adjutor est eorum, et Deus excelsus redemptor eorum est.

³⁶ Et dilexerunt eum in ore suo, et lingua sua mentiti sunt ei;

³⁷ cor autem eorum non erat rectum cum eo, nec fideles habiti sunt in testamento ejus.

³⁸ Ipse autem est misericors, et propitius fiet peccatis eorum, et non disperdet eos. Et abundavit ut averteret iram suam, et non accendit omnem iram suam.

³⁹ Et recordatus est quia caro sunt, spiritus vadens et non rediens.

⁴⁰ Quoties exacerbaverunt eum in deserto; in iram concitaverunt eum in inaquoso?

⁴¹ Et conversi sunt, et tentaverunt Deum, et sanctum Israel exacerbaverunt.

⁴² Non sunt recordati manus ejus, die qua redemit eos de manu tribulantis:

⁴³ sicut posuit in AEgypto signa sua, et prodigia sua in campo Taneos;

⁴⁴ et convertit in sanguinem flumina eorum, et imbres eorum, ne biberent.

⁴⁵ Misit in eos coenomyiam, et comedit eos, et ranam, et disperdidit eos;

⁴⁶ et dedit aerugini fructus eorum, et labores eorum locustae;

⁴⁷ et occidit in grandine vineas eorum, et moros eorum in pruina;

⁴⁸ et tradidit grandini jumenta eorum, et possessionem eorum igni;

⁴⁹ misit in eos iram indignationis suae, indignationem, et iram, et tribulationem, immissiones per angelos malos.

⁵⁰ Viam fecit semitae irae suae: non pepercit a morte animabus eorum, et jumenta eorum in morte conclusit:

⁵¹ et percussit omne primogenitum in terra AEgypti; primitias omnis laboris eorum in tabernaculis Cham:

⁵² et abstulit sicut oves populum suum, et perduxit eos tamquam gregem in deserto:

⁵³ et deduxit eos in spe, et non timuerunt, et inimicos eorum operuit mare.

⁵⁴ Et induxit eos in montem sanctificationis suae, montem quem acquisivit dextera ejus; et ejecit a facie eorum gentes, et sorte divisit eis terram in funiculo distributionis;

⁵⁵ et habitare fecit in tabernaculis eorum tribus Israel.

⁵⁶ Et tentaverunt, et exacerbaverunt Deum excelsum, et testimonia ejus non custodierunt.

⁵⁷ Et averterunt se, et non servaverunt pactum: quemadmodum patres eorum, conversi sunt in arcum pravum.

⁵⁸ In iram concitaverunt eum in collibus suis, et in sculptilibus suis ad aemulationem eum provocaverunt.

⁵⁹ Audivit Deus, et sprevit, et ad nihilum redegit valde Israel.

⁶⁰ Et repulit tabernaculum Silo, tabernaculum suum, ubi habitavit in hominibus.

⁶¹ Et tradidit in captivitatem virtutem eorum, et pulchritudinem eorum in manus inimici.

⁶² Et conclusit in gladio populum suum, et haereditatem suam sprevit.

⁶³ Juvenes eorum comedit ignis, et virgines eorum non sunt lamentatae.

⁶⁴ Sacerdotes eorum in gladio ceciderunt, et viduae eorum non plorabantur.

⁶⁵ Et excitatus est tamquam dormiens Dominus, tamquam potens crapulatus a vino.

⁶⁶ Et percussit inimicos suos in posteriora; opprobrium sempiternum dedit illis.

⁶⁷ Et repulit tabernaculum Joseph, et tribum Ephraim non elegit:

⁶⁸ sed elegit tribum Juda, montem Sion, quem dilexit.

⁶⁹ Et aedificavit sicut unicornium sanctificium suum, in terra quam fundavit in saecula.

⁷⁰ Et elegit David, servum suum, et sustulit eum de gregibus ovium; de post foetantes accepit eum:

⁷¹ pascere Jacob servum suum, et Israel haereditatem suam.

⁷² Et pavit eos in innocentia cordis sui, et in intellectibus manuum suarum deduxit eos.

79 In finem, pro iis qui commutabuntur. Testimonium Asaph, psalmus.

² Qui regis Israel, intende; qui deducis velut ovem Joseph. Qui sedes super cherubim, manifestare

³ coram Ephraim, Benjamin, et Manasse. Excita potentiam tuam, et veni, ut salvos facias nos.

⁴ Deus, converte nos, et ostende faciem tuam, et salvi erimus.

⁵ Domine Deus virtutum, quousque irasceris super orationem servi tui?

⁶ cibabis nos pane lacrimarum, et potum dabis nobis in lacrimis in mensura?

⁷ Posuisti nos in contradictionem vicinis nostris, et inimici nostri subsannaverunt nos.

⁸ Deus virtutum, converte nos, et ostende faciem tuam, et salvi erimus.

⁹ Vineam de AEgypto transtulisti: ejecisti gentes, et plantasti eam.

¹⁰ Dux itineris fuisti in conspectu ejus; plantasti radices ejus, et implevit terram.

¹¹ Operuit montes umbra ejus, et arbusta ejus cedros Dei.

¹² Extendit palmites suos usque ad mare, et usque ad flumen propagines ejus.

¹³ Ut quid destruxisti maceriam ejus, et vindemiant eam omnes qui praetergrediuntur viam?

¹⁴ Exterminavit eam aper de silva, et singularis ferus depastus est eam.

¹⁵ Deus virtutum, convertere, respice de caelo, et vide, et visita vineam istam:

¹⁶ et perfice eam quam plantavit dextera tua, et super filium hominis quem confirmasti tibi.

¹⁷ Incensa igni et suffossa, ab increpatione vultus tui peribunt.

¹⁸ Fiat manus tua super virum dexterae tuae, et super filium hominis quem confirmasti tibi.

¹⁹ Et non discedimus a te: vivificabis nos, et nomen tuum invocabimus.

²⁰ Domine Deus virtutum, converte nos, et ostende faciem tuam, et salvi erimus.

7 Factum est autem cum sedisset rex in domo sua, et Dominus dedisset ei requiem undique ab universis inimicis suis,

² dixit ad Nathan prophetam: Videsne quod ego habitem in domo cedrina, et arca Dei posita sit in medio pellium?

³ Dixitque Nathan ad regem: Omne quod est in corde tuo, vade, fac: quia Dominus tecum est.

⁴ Factum est autem in illa nocte: et ecce sermo Domini ad Nathan, dicens:

⁵ Vade, et loquere ad servum meum David: Haec dicit Dominus: Numquid tu aedificabis mihi domum ad habitandum?

⁶ Neque enim habitavi in domo ex die illa, qua eduxi filios Israel de terra AEgypti, usque in diem hanc: sed ambulabam in tabernaculo, et in tentorio.

⁷ Per cuncta loca quae transivi cum omnibus filiis Israel, numquid loquens locutus sum ad unam de tribubus Israel, cui praecepi ut pasceret populum meum Israel, dicens: Quare non aedificastis mihi domum cedrinam?

⁸ Et nunc haec dices servo meo David: Haec dicit Dominus exercituum: Ego tuli te de pascuis sequentem greges, ut esses dux super populum meum Israel:

⁹ et fui tecum in omnibus ubicumque ambulasti, et interfeci universos inimicos tuos a facie tua: fecique tibi nomen grande, juxta nomen magnorum qui sunt in terra.

¹⁰ Et ponam locum populo meo Israel, et plantabo eum, et habitabit sub eo, et non turbabitur amplius: nec addent filii iniquitatis ut affligant eum sicut prius,

¹¹ ex die qua constitui judices super populum meum Israel: et requiem dabo tibi ab omnibus inimicis tuis: praedicitque tibi Dominus quod domum faciat tibi Dominus.

¹² Cumque completi fuerint dies tui, et dormieris cum patribus tuis, suscitabo semen tuum post te, quod egredietur de utero tuo, et firmabo regnum ejus.

¹³ Ipse aedificabit domum nomini meo, et stabiliam thronum regni ejus usque in sempiternum.

¹⁴ Ego ero ei in patrem, et ipse erit mihi in filium: qui si inique aliquid gesserit, arguam eum in virga virorum, et in plagis filiorum hominum.

¹⁵ Misericordiam autem meam non auferam ab eo, sicut abstuli a Saul, quem amovi a facie mea.

¹⁶ Et fidelis erit domus tua, et regnum tuum usque in aeternum ante faciem tuam, et thronus tuus erit firmus jugiter.

¹⁷ Secundum omnia verba haec, et juxta universam visionem istam, sic locutus est Nathan ad David.

18 Post haec egressus ab Athenis, venit Corinthum:

² et inveniens quemdam Judaeum nomine Aquilam, Ponticum genere, qui nuper venerat ab Italia, et Priscillam uxorem ejus (eo quod praecepisset Claudius discedere omnes Judaeos a Roma), accessit ad eos.

³ Et quia ejusdem erat artis, manebat apud eos, et operabatur. (Erant autem scenofactoriae artis.)

⁴ Et disputabat in synagoga per omne sabbatum, interponens nomen Domini Jesu: suadebatque Judaeis et Graecis.

⁵ Cum venissent autem de Macedonia Silas et Timotheus, instabat verbo Paulus, testificans Judaeis esse Christum Jesum.

⁶ Contradicentibus autem eis, et blasphemantibus, excutiens vestimenta sua, dixit ad eos: Sanguis vester super caput vestrum: mundus ego: ex hoc ad gentes vadam.

⁷ Et migrans inde, intravit in domum cujusdam, nomine Titi Justi, colentis Deum, cujus domus erat conjuncta synagogae.

⁸ Crispus autem archisynagogus credidit Domino cum omni domo sua: et multi Corinthiorum audientes credebant, et baptizabantur.

⁹ Dixit autem Dominus nocte per visionem Paulo: Noli timere, sed loquere, et ne taceas:

¹⁰ propter quod ego sum tecum, et nemo apponetur tibi ut noceat te: quoniam populus est mihi multus in hac civitate.

¹¹ Sedit autem ibi annum et sex menses, docens apud eos verbum Dei.

¹¹ Et exierunt pharisaei, et coeperunt conquirere cum eo, quaerentes ab illo signum de caelo, tentantes eum.

¹² Et ingemiscens spiritu, ait: Quid generatio ista signum quaerit? Amen dico vobis, si dabitur generationi isti signum.

¹³ Et dimittens eos, ascendit iterum navim et abiit trans fretum.

¹⁴ Et obliti sunt panes sumere: et nisi unum panem non habebant secum in navi.

¹⁵ Et praecipiebat eis, dicens: Videte, et cavete a fermento pharisaeorum, et fermento Herodis.

¹⁶ Et cogitabant ad alterutrum, dicentes: quia panes non habemus.

¹⁷ Quo cognito, ait illis Jesus: Quid cogitatis, quia panes non habetis? nondum cognoscetis nec intelligitis? adhuc caecatum habetis cor vestrum?

¹⁸ oculos habentes non videtis? et aures habentes non auditis? nec recordamini,

¹⁹ quando quinque panes fregi in quinque millia: quot cophinos fragmentorum plenos sustulistis? Dicunt ei: Duodecim.

²⁰ Quando et septem panes in quatuor millia: quot sportas fragmentorum tulistis? Et dicunt ei: Septem.

²¹ Et dicebat eis: Quomodo nondum intelligitis?