Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

138 In finem, psalmus David. Domine, probasti me, et cognovisti me;

² tu cognovisti sessionem meam et resurrectionem meam.

³ Intellexisti cogitationes meas de longe; semitam meam et funiculum meum investigasti:

⁴ et omnes vias meas praevidisti, quia non est sermo in lingua mea.

⁵ Ecce, Domine, tu cognovisti omnia, novissima et antiqua. Tu formasti me, et posuisti super me manum tuam.

⁶ Mirabilis facta est scientia tua ex me; confortata est, et non potero ad eam.

⁷ Quo ibo a spiritu tuo? et quo a facie tua fugiam?

⁸ Si ascendero in caelum, tu illic es; si descendero in infernum, ades.

⁹ Si sumpsero pennas meas diluculo, et habitavero in extremis maris,

¹⁰ etenim illuc manus tua deducet me, et tenebit me dextera tua.

¹¹ Et dixi: Forsitan tenebrae conculcabunt me; et nox illuminatio mea in deliciis meis.

¹² Quia tenebrae non obscurabuntur a te, et nox sicut dies illuminabitur: sicut tenebrae ejus, ita et lumen ejus.

¹³ Quia tu possedisti renes meos; suscepisti me de utero matris meae.

¹⁴ Confitebor tibi, quia terribiliter magnificatus es; mirabilia opera tua, et anima mea cognoscit nimis.

¹⁵ Non est occultatum os meum a te, quod fecisti in occulto; et substantia mea in inferioribus terrae.

¹⁶ Imperfectum meum viderunt oculi tui, et in libro tuo omnes scribentur. Dies formabuntur, et nemo in eis.

¹⁷ Mihi autem nimis honorificati sunt amici tui, Deus; nimis confortatus est principatus eorum.

¹⁸ Dinumerabo eos, et super arenam multiplicabuntur. Exsurrexi, et adhuc sum tecum.

¹⁹ Si occideris, Deus, peccatores, viri sanguinum, declinate a me:

²⁰ quia dicitis in cogitatione: Accipient in vanitate civitates tuas.

²¹ Nonne qui oderunt te, Domine, oderam, et super inimicos tuos tabescebam?

²² Perfecto odio oderam illos, et inimici facti sunt mihi.

²³ Proba me, Deus, et scito cor meum; interroga me, et cognosce semitas meas.

²⁴ Et vide si via iniquitatis in me est, et deduc me in via aeterna.

6 Fuit ergo arca Domini in regione Philisthinorum septem mensibus.

² Et vocaverunt Philisthiim sacerdotes et divinos, dicentes: Quid faciemus de arca Domini? indicate nobis quomodo remittamus eam in locum suum. Qui dixerunt:

³ Si remittitis arcam Dei Israel, nolite dimittere eam vacuam, sed quod debetis, reddite ei pro peccato, et tunc curabimini: et scietis quare non recedat manus ejus a vobis.

⁴ Qui dixerunt: Quid est quod pro delicto reddere debeamus ei? Responderuntque illi:

⁵ Juxta numerum provinciarum Philisthinorum quinque anos aureos facietis, et quinque mures aureos: quia plaga una fuit omnibus vobis, et satrapis vestris. Facietisque similitudines anorum vestrorum, et similitudines murium, qui demoliti sunt terram: et dabitis Deo Israel gloriam, si forte relevet manum suam a vobis, et a diis vestris, et a terra vestra.

⁶ Quare aggravatis corda vestra, sicut aggravavit AEgyptus et Pharao cor suum? nonne postquam percussus est, tunc dimisit eos, et abierunt?

⁷ Nunc ergo arripite et facite plaustrum novum unum: et duas vaccas foetas, quibus non est impositum jugum, jungite in plaustro, et recludite vitulos earum domi.

⁸ Tolletisque arcam Domini, et ponetis in plaustro, et vasa aurea quae exsolvistis ei pro delicto, ponetis in capsellam ad latus ejus: et dimittite eam ut vadat.

⁹ Et aspicietis: et si quidem per viam finium suorum ascenderit contra Bethsames, ipse fecit nobis hoc malum grande: sin autem, minime: sciemus quia nequaquam manus ejus tetigit nos, sed casu accidit.

¹⁰ Fecerunt ergo illi hoc modo: et tollentes duas vaccas quae lactabant vitulos, junxerunt ad plaustrum, vitulosque earum concluserunt domi.

¹¹ Et posuerunt arcam Dei super plaustrum, et capsellam quae habebat mures aureos et similitudines anorum.

¹² Ibant autem in directum vaccae per viam quae ducit Bethsames, et itinere uno gradiebantur, pergentes et mugientes: et non declinabant neque ad dextram neque ad sinistram: sed et satrapae Philisthiim sequebantur usque ad terminos Bethsames.

¹³ Porro Bethsamitae metebant triticum in valle: et elevantes oculos suos, viderunt arcam, et gavisi sunt cum vidissent.

¹⁴ Et plaustrum venit in agrum Josue Bethsamitae, et stetit ibi. Erat autem ibi lapis magnus, et conciderunt ligna plaustri, vaccasque imposuerunt super ea holocaustum Domino.

¹⁵ Levitae autem deposuerunt arcam Dei, et capsellam quae erat juxta eam, in qua erant vasa aurea, et posuerunt super lapidem grandem. Viri autem Bethsamitae obtulerunt holocausta, et immolaverunt victimas in die illa Domino.

¹⁶ Et quinque satrapae Philisthinorum viderunt, et reversi sunt in Accaron in die illa.

¹⁷ Hi sunt autem ani aurei quos reddiderunt Philisthiim pro delicto, Domino: Azotus unum, Gaza unum, Ascalon unum, Geth unum, Accaron unum:

¹⁸ et mures aureos secundum numerum urbium Philisthiim, quinque provinciarum, ab urbe murata usque ad villam quae erat absque muro, et usque ad Abelmagnum, super quem posuerunt arcam Domini, quae erat usque in illum diem in agro Josue Bethsamitis.

⁴ Cum autem turba plurima convenirent, et de civitatibus properarent ad eum, dixit per similitudinem:

⁵ Exiit qui seminat, seminare semen suum. Et dum seminat, aliud cecidit secus viam, et conculcatum est, et volucres caeli comederunt illud.

⁶ Et aliud cecidit supra petram: et natum aruit, quia non habebat humorem.

⁷ Et aliud cecidit inter spinas, et simul exortae spinae suffocaverunt illud.

⁸ Et aliud cecidit in terram bonam: et ortum fecit fructum centuplum. Haec dicens clamabat: Qui habet aures audiendi, audiat.

⁹ Interrogabant autem eum discipuli ejus, quae esset haec parabola.

¹⁰ Quibus ipse dixit: Vobis datum est nosse mysterium regni Dei, ceteris autem in parabolis: ut videntes non videant, et audientes non intelligant.

¹¹ Est autem haec parabola: Semen est verbum Dei.

¹² Qui autem secus viam, hi sunt qui audiunt: deinde venit diabolus, et tollit verbum de corde eorum, ne credentes salvi fiant.

¹³ Nam qui supra petram, qui cum audierint, cum gaudio suscipiunt verbum: et hi radices non habent: qui ad tempus credunt, et in tempore tentationis recedunt.

¹⁴ Quod autem in spinas cecidit: hi sunt qui audierunt, et a sollicitudinibus, et divitiis, et voluptatibus vitae euntes, suffocantur, et non referunt fructum.

¹⁵ Quod autem in bonam terram: hi sunt qui in corde bono et optimo audientes verbum retinent, et fructum afferunt in patientia.