Revised Common Lectionary (Complementary)

107 Þakkið Drottni, því að hann er góður, því að miskunn hans varir að eilífu.

² Svo skulu hinir endurleystu Drottins segja, þeir er hann hefir leyst úr nauðum

³ og safnað saman úr löndunum, frá austri og vestri, frá norðri og suðri.

²³ Þeir sem fóru um hafið á skipum, ráku verslun á hinum miklu vötnum,

²⁴ þeir hafa séð verk Drottins og dásemdir hans á djúpinu.

²⁵ Því að hann bauð og þá kom stormviðri, sem hóf upp bylgjur þess.

²⁶ Þeir hófust til himins, sigu niður í djúpið, þeim féllst hugur í neyðinni.

²⁷ Þeir römbuðu og skjögruðu eins og drukkinn maður, og öll kunnátta þeirra var þrotin.

²⁸ Þá hrópuðu þeir til Drottins í neyð sinni, og hann leiddi þá úr angist þeirra.

²⁹ Hann breytti stormviðrinu í blíðan blæ, svo að bylgjur hafsins urðu hljóðar.

³⁰ Þá glöddust þeir, af því að þær kyrrðust, og hann lét þá komast í höfn þá, er þeir þráðu.

³¹ Þeir skulu þakka Drottni miskunn hans og dásemdarverk hans við mannanna börn,

³² vegsama hann á þjóðarsamkomunni og lofa hann í hóp öldunganna.

²¹ Þeir hlustuðu á mig og biðu og hlýddu þegjandi á tillögu mína.

²² Þá er ég hafði talað, tóku þeir eigi aftur til máls, og ræða mín draup niður á þá.

²³ Þeir biðu mín eins og regns, og opnuðu munn sinn, eins og von væri á vorskúr.

²⁴ Ég brosti til þeirra, þegar þeim féllst hugur, og ljós auglitis míns gjörðu þeir aldrei dapurt.

²⁵ Fús lagði ég leið til þeirra og sat þar efstur, sat þar sem konungur umkringdur af hersveit sinni, eins og huggari harmþrunginna.

30 En nú hlæja þeir að mér, sem yngri eru en ég, mundi ég þó ekki hafa virt feður þeirra þess að setja þá hjá fjárhundum mínum.

² Hvað hefði og kraftur handa þeirra stoðað mig, þar sem þeir aldrei verða fullþroska?

³ Þeir eru örmagna af skorti og hungri, naga þurrt landið, sem í gær var auðn og eyðimörk.

⁴ Þeir reyta hrímblöðku hjá runnunum, og gýfilrætur er fæða þeirra.

⁵ Þeir eru flæmdir úr félagi manna, menn æpa að þeim eins og að þjóf,

⁶ svo að þeir verða að hafast við í hræðilegum gjám, í jarðholum og berghellum.

⁷ Milli runnanna rymja þeir, og undir netlunum safnast þeir saman,

⁸ guðlaust og ærulaust kyn, útreknir úr landinu.

⁹ Og nú er ég orðinn þeim að háðkvæði og orðinn umtalsefni þeirra.

¹⁰ Þeir hafa andstyggð á mér, koma ekki nærri mér og hlífast jafnvel ekki við að hrækja framan í mig.

¹¹ Þar sem Guð hefir leyst streng sinn og beygt mig, þá sleppa þeir og beislinu fram af sér gagnvart mér.

¹² Mér til hægri handar vex hyski þeirra upp, fótum mínum hrinda þeir frá sér og leggja glötunarbrautir sínar gegn mér.

¹³ Þeir hafa rifið upp stig minn, að falli mínu styðja þeir, sem engan hjálparmann eiga.

¹⁴ Þeir koma sem inn um vítt múrskarð, velta sér áfram innan um rústir.

¹⁵ Skelfingar hafa snúist móti mér, tign mín er ofsótt eins og af stormi, og gæfa mín er horfin eins og ský.

21 Þegar vér höfðum slitið oss frá þeim, létum vér í haf og héldum beina leið til Kós, næsta dag til Ródus og þaðan til Patara.

² Þar hittum vér á skip, er fara átti til Fönikíu. Stigum vér á það og létum í haf.

³ Vér höfðum landsýn af Kýpur, létum hana á bakborða og sigldum til Sýrlands og tókum höfn í Týrus. Þar átti skipið að leggja upp farminn.

⁴ Vér fundum lærisveinana og dvöldumst þar sjö daga. Þeir sögðu Páli af gift andans, að hann skyldi ekki halda áfram til Jerúsalem.

⁵ Að þessum dögum liðnum lögðum vér af stað. Fylgdu þeir oss allir á veg með konum og börnum út fyrir borgina. Vér féllum á kné í fjörunni og báðumst fyrir.

⁶ Þar kvöddumst vér. Vér stigum á skip, en hinir sneru aftur heim til sín.

⁷ Vér komum til Ptólemais frá Týrus og lukum þar sjóferðinni. Vér heilsuðum bræðrunum og dvöldumst hjá þeim einn dag.

⁸ Daginn eftir fórum vér þaðan og komum til Sesareu, gengum inn í hús Filippusar trúboða, sem var einn af þeim sjö, og dvöldumst hjá honum.

⁹ Hann átti fjórar ógiftar dætur, gæddar spádómsgáfu.

¹⁰ Þegar vér höfðum dvalist þar nokkra daga, kom spámaður einn ofan frá Júdeu, Agabus að nafni.

¹¹ Hann kom til vor, tók belti Páls, batt fætur sína og hendur og mælti: "Svo segir heilagur andi: ,Þannig munu Gyðingar í Jerúsalem binda þann mann, sem þetta belti á, og selja hann í hendur heiðingjum."`

¹² Þegar vér heyrðum þetta, lögðum vér og heimamenn að Páli að fara ekki upp til Jerúsalem.

¹³ En hann sagði: "Hví grátið þér og hrellið hjarta mitt? Ég er eigi aðeins reiðubúinn að láta binda mig, heldur og að deyja í Jerúsalem fyrir nafn Drottins Jesú."

¹⁴ Honum varð eigi talið hughvarf. Þá létum vér kyrrt og sögðum: "Verði Drottins vilji."

¹⁵ Að þessum dögum liðnum bjuggumst vér til ferðar og héldum upp til Jerúsalem.

¹⁶ Nokkrir lærisveinar frá Sesareu urðu oss samferða. Þeir fóru með oss til Mnasons nokkurs frá Kýpur, lærisveins frá elstu tíð, og skyldum vér gista hjá honum.