Revised Common Lectionary (Complementary)

107 Þakkið Drottni, því að hann er góður, því að miskunn hans varir að eilífu.

² Svo skulu hinir endurleystu Drottins segja, þeir er hann hefir leyst úr nauðum

³ og safnað saman úr löndunum, frá austri og vestri, frá norðri og suðri.

²³ Þeir sem fóru um hafið á skipum, ráku verslun á hinum miklu vötnum,

²⁴ þeir hafa séð verk Drottins og dásemdir hans á djúpinu.

²⁵ Því að hann bauð og þá kom stormviðri, sem hóf upp bylgjur þess.

²⁶ Þeir hófust til himins, sigu niður í djúpið, þeim féllst hugur í neyðinni.

²⁷ Þeir römbuðu og skjögruðu eins og drukkinn maður, og öll kunnátta þeirra var þrotin.

²⁸ Þá hrópuðu þeir til Drottins í neyð sinni, og hann leiddi þá úr angist þeirra.

²⁹ Hann breytti stormviðrinu í blíðan blæ, svo að bylgjur hafsins urðu hljóðar.

³⁰ Þá glöddust þeir, af því að þær kyrrðust, og hann lét þá komast í höfn þá, er þeir þráðu.

³¹ Þeir skulu þakka Drottni miskunn hans og dásemdarverk hans við mannanna börn,

³² vegsama hann á þjóðarsamkomunni og lofa hann í hóp öldunganna.

29 Og Job hélt áfram að flytja ræðu sína og mælti:

² Ó að mér liði eins og forðum daga, eins og þá er Guð varðveitti mig,

³ þá er lampi hans skein yfir höfði mér, og ég gekk við ljós hans í myrkrinu,

⁴ eins og þá er ég var á sumri ævi minnar, þá er vinátta Guðs var yfir tjaldi mínu,

⁵ þá er hinn Almáttki var enn með mér og börn mín hringinn í kringum mig,

⁶ þá er ég óð í rjóma, og olífuolían rann í lækjum úr klettinum hjá mér,

⁷ þá er ég gekk út í borgarhliðið, upp í borgina, bjó mér sæti á torginu.

⁸ Þegar sveinarnir sáu mig, földu þeir sig, og öldungarnir risu úr sæti og stóðu.

⁹ Höfðingjarnir hættu að tala og lögðu hönd á munn sér.

¹⁰ Rödd tignarmannanna þagnaði, og tunga þeirra loddi við góminn.

¹¹ Því að ef eyra heyrði, taldi það mig sælan, og ef auga sá, bar það mér vitni.

¹² Því að ég bjargaði bágstöddum, sem hrópuðu á hjálp, og munaðarleysingjum, sem enga aðstoð áttu.

¹³ Blessunarósk aumingjans kom yfir mig, og hjarta ekkjunnar fyllti ég fögnuði.

¹⁴ Ég íklæddist réttlætinu, og það íklæddist mér, ráðvendni mín var mér sem skikkja og vefjarhöttur.

¹⁵ Ég var auga hins blinda og fótur hins halta.

¹⁶ Ég var faðir hinna snauðu, og málefni þess, sem ég eigi þekkti, rannsakaði ég.

¹⁷ Ég braut jaxlana í hinum rangláta og reif bráðina úr tönnum hans.

¹⁸ Þá hugsaði ég: "Í hreiðri mínu mun ég gefa upp andann og lifa langa ævi, eins og Fönix-fuglinn.

¹⁹ Rót mín er opin fyrir vatninu, og döggin hefir náttstað á greinum mínum.

²⁰ Heiður minn er æ nýr hjá mér, og bogi minn yngist upp í hendi minni."

20 Þegar þessum látum linnti, sendi Páll eftir lærisveinunum, uppörvaði þá og kvaddi síðan og lagði af stað til Makedóníu.

² Hann fór nú um þau héruð og uppörvaði menn með mörgum orðum. Síðan hélt hann til Grikklands.

³ Dvaldist hann þar þrjá mánuði. Þá bjóst hann til að sigla til Sýrlands, en þar eð Gyðingar brugguðu honum launráð, tók hann til bragðs að hverfa aftur um Makedóníu.

⁴ Í för með honum voru þeir Sópater Pýrrusson frá Beroju, Aristarkus og Sekúndus frá Þessaloníku, Gajus frá Derbe, Tímóteus og Asíumennirnir Týkíkus og Trófímus.

⁵ Þeir fóru á undan og biðu vor í Tróas.

⁶ En vér sigldum eftir daga ósýrðu brauðanna frá Filippí og komum til þeirra í Tróas á fimmta degi. Þar stóðum vér við í sjö daga.

⁷ Fyrsta dag vikunnar, er vér vorum saman komnir til að brjóta brauðið, talaði Páll til þeirra. Hann var á förum daginn eftir. Entist ræða hans allt til miðnættis.

⁸ Mörg ljós voru í loftstofunni, þar sem vér vorum saman komnir.

⁹ Ungmenni eitt, Evtýkus að nafni, sat í glugganum. Seig á hann svefnhöfgi, er Páll ræddi svo lengi, og féll hann sofandi ofan af þriðja lofti. Hann var liðinn, þegar hann var tekinn upp.

¹⁰ Páll gekk ofan, varpaði sér yfir hann, tók utan um hann og sagði: "Verið stilltir, það er líf með honum."

¹¹ Fór hann síðan upp, braut brauðið og neytti og talaði enn lengi, allt fram í dögun. Að svo búnu hélt hann brott.

¹² En þeir fóru með sveininn lifandi og hugguðust mikillega.

¹³ Vér fórum á undan til skips og sigldum til Assus. Þar ætluðum vér að taka Pál. Svo hafði hann fyrir lagt, því hann vildi fara landveg.

¹⁴ Þegar hann hafði hitt oss í Assus, tókum vér hann á skip og héldum til Mitýlene.

¹⁵ Þaðan sigldum vér daginn eftir og komumst til móts við Kíos. Á öðrum degi fórum vér til Samos og komum næsta dag til Míletus.

¹⁶ En Páll hafði sett sér að sigla fram hjá Efesus, svo að hann tefðist ekki í Asíu. Hann hraðaði ferð sinni, ef verða mætti, að hann kæmist til Jerúsalem á hvítasunnudag.