Book of Common Prayer

²⁴ Ненадејно Фест стана и почна да вика: „Си споулавел, Павле! Од многу читање си се мрднал од умот!“

²⁵ „Не сум споулавел, честити Фесте!“ - рече Павле. „Тоа што го зборувам е разумно и вистинито! ²⁶ Царот Агрипа добро ги познава овие работи и затоа јас толку слободно зборувам пред него. Уверен сум дека ништо од сево ова не му е непознато, бидејќи ова не се одигруваше во некое зафрлено ќоше! ²⁷ Верувате ли, царе Агрипа, во она што го пишале пророците? Знам дека верувате!“

²⁸ Агрипа му одговори: „За малку и мене ќе ме убедиш да станам христијанин^[a]!“

²⁹ На тоа Павле му рече: „Му се молам на Бог, за малку или за многу не само Вие, туку и сите што денес ме слушате да станете такви луѓе каков што сум јас, но без окови!“ ³⁰ Тогаш царот, гувернерот, Берника и сите што седеа со нив станаа, ³¹ и на заминување си рекоа меѓу себе: „Овој човек нема направено ништо што би заслужувало смртна казна или затвор!“ ³² А Агрипа му рече на Фест: „Ако овој човек не беше побарал да оди кај императорот, можеше веднаш да биде ослободен!“

ПАВЛЕ ОТПЛОВУВА КОН РИМ

27 Кога беше решено да не носат за Италија, Павле и неколку други затвореници, му беа предадени на еден офицер^[b] од Августовиот^[c] полк по име Јулиус. ² Се качивме на еден брод, чие матично пристаниште беше Адрамитија. Тој се подготвуваше да плови покрај местата од брегот на Азија што ни беа на пат. Со нас беше и Аристарх, Македонец од Солун.

³ Следниот ден пристигнавме во Сидон. Римскиот офицер Јулиус беше многу љубезен со Павле и му дозволи да отиде кај неговите пријатели, за да го снабдат со се што му е потребно.

⁴ Откако отпловивме оттаму, скршнавме накај Кипар, зашто ветровите не ни дозволуваа да продолжиме во планираната насока. ⁵ Поминавме покрај бреговите на покраините Киликија и Памфилија, па дојдовме до местото Мира во покраината Ликија. ⁶ Таму офицерот најде еден египетски брод од Александрија што требаше да плови за Италија и не префрли на него.

⁷ Долго време пловевме бавно и тешко и одвај дојдовме до брегот на Книд. Ветрот не ни дозволуваше да впловиме во Книд, па отпловивме на спротивната страна од островот Крит, заобиколувајќи го ’ртот Салмона. ⁸ Со голема мака го заобиколивме и дојдовме до местото наречено Добри Пристаништа, близу до градот Ласеја.

Исцелување од крвавење

Оживување на Јаировата ќерка

(Матеј 9:18-26; Марко 5:21-43) ⁴⁰ Кога се врати, Исус беше топло поздравен од народот, зашто сите Го очекуваа. ⁴¹ Му пристапи еден човек по име Јаир^[a], кој беше управник на синагогата. Тој се фрли пред Исусовите нозе и Го молеше да дојде кај него дома, ⁴² каде што неговата ќерка единица, на возраст од дванаесет години, лежеше на умирање. Додека Исус одеше таму, многуброен народ се туркаше околу Него од сите страни. ⁴³ Меѓу народот имаше и една жена која веќе дванаесет години боледувала од крвавење. Го потрошила сиот свој имот по лекари, но никој не можел да ја излекува. ⁴⁴ Таа се проби меѓу народот, се приближи зад Исус и го допре работ од Неговата облека. Крвавењето веднаш и запре. ⁴⁵ А Исус запраша: „Кој Ме допре?“ Никој не се јавуваше, па Петар рече: „Учителе, има многу луѓе околу Тебе и сите Те туркаат!“ ⁴⁶ Но Исус беше упорен, велејќи: „Некој намерно Ме допре, зашто почувствував кога излезе исцелителна сила од Мене!“ ⁴⁷ Кога жената виде дека ќе биде откриена, дојде целата растреперена, падна пред Исусовите нозе и пред сите кажа зошто се допрела и дека веднаш оздравела. ⁴⁸ Тогаш Исус и рече: „Оди си спокојно, ќерко. Твојата вера те исцели.“

⁴⁹ Додека Исус го зборуваше ова, пристигна гласник од куќата на управникот на синагогата, Јаир, и му рече: „Ќерка ти почина. Не додевај Му повеќе на Учителот!“ ⁵⁰ Исус го чу тоа и му рече на управникот: „Не плаши се! Само верувај и таа ќе оздрави!“ ⁵¹ Пристигнувајќи во куќата, Исус не дозволи никој да влезе со Него, освен Петар, Јаков, Јован и родителите на девојчето. ⁵² Сите веќе плачеа и го оплакуваа девојчето, а Исус рече: „Не плачете! Девојчето не е мртво, туку спие!“ ⁵³ Тие Му се потсмеваа, зашто знаеја дека девојчето е мртво. ⁵⁴ Исус ја фати за рака и гласно извика: „Девојко, стани!“ ⁵⁵ Тогаш нејзиниот дух и се врати и таа веднаш стана, а Исус нареди да и дадат нешто да јаде. ⁵⁶ Нејзините родители останаа вчудовидени, а Исус им нареди никому да не кажуваат за ова што се случи.