Book of Common Prayer
20 In finem. Psalmus David.
2 Domine, in virtute tua laetabitur rex, et super salutare tuum exsultabit vehementer.
3 Desiderium cordis ejus tribuisti ei, et voluntate labiorum ejus non fraudasti eum.
4 Quoniam praevenisti eum in benedictionibus dulcedinis; posuisti in capite ejus coronam de lapide pretioso.
5 Vitam petiit a te, et tribuisti ei longitudinem dierum, in saeculum, et in saeculum saeculi.
6 Magna est gloria ejus in salutari tuo; gloriam et magnum decorem impones super eum.
7 Quoniam dabis eum in benedictionem in saeculum saeculi; laetificabis eum in gaudio cum vultu tuo.
8 Quoniam rex sperat in Domino, et in misericordia Altissimi non commovebitur.
9 Inveniatur manus tua omnibus inimicis tuis; dextera tua inveniat omnes qui te oderunt.
10 Pones eos ut clibanum ignis in tempore vultus tui: Dominus in ira sua conturbabit eos, et devorabit eos ignis.
11 Fructum eorum de terra perdes, et semen eorum a filiis hominum,
12 quoniam declinaverunt in te mala; cogitaverunt consilia quae non potuerunt stabilire.
13 Quoniam pones eos dorsum; in reliquiis tuis praeparabis vultum eorum.
14 Exaltare, Domine, in virtute tua; cantabimus et psallemus virtutes tuas.
21 In finem, pro susceptione matutina. Psalmus David.
2 Deus, Deus meus, respice in me: quare me dereliquisti? longe a salute mea verba delictorum meorum.
3 Deus meus, clamabo per diem, et non exaudies; et nocte, et non ad insipientiam mihi.
4 Tu autem in sancto habitas, laus Israel.
5 In te speraverunt patres nostri; speraverunt, et liberasti eos.
6 Ad te clamaverunt, et salvi facti sunt; in te speraverunt, et non sunt confusi.
7 Ego autem sum vermis, et non homo; opprobrium hominum, et abjectio plebis.
8 Omnes videntes me deriserunt me; locuti sunt labiis, et moverunt caput.
9 Speravit in Domino, eripiat eum: salvum faciat eum, quoniam vult eum.
10 Quoniam tu es qui extraxisti me de ventre, spes mea ab uberibus matris meae.
11 In te projectus sum ex utero; de ventre matris meae Deus meus es tu:
12 ne discesseris a me, quoniam tribulatio proxima est, quoniam non est qui adjuvet.
13 Circumdederunt me vituli multi; tauri pingues obsederunt me.
14 Aperuerunt super me os suum, sicut leo rapiens et rugiens.
15 Sicut aqua effusus sum, et dispersa sunt omnia ossa mea: factum est cor meum tamquam cera liquescens in medio ventris mei.
16 Aruit tamquam testa virtus mea, et lingua mea adhaesit faucibus meis: et in pulverem mortis deduxisti me.
17 Quoniam circumdederunt me canes multi; concilium malignantium obsedit me. Foderunt manus meas et pedes meos;
18 dinumeraverunt omnia ossa mea. Ipsi vero consideraverunt et inspexerunt me.
19 Diviserunt sibi vestimenta mea, et super vestem meam miserunt sortem.
20 Tu autem, Domine, ne elongaveris auxilium tuum a me; ad defensionem meam conspice.
21 Erue a framea, Deus, animam meam, et de manu canis unicam meam.
22 Salva me ex ore leonis, et a cornibus unicornium humilitatem meam.
23 Narrabo nomen tuum fratribus meis; in medio ecclesiae laudabo te.
24 Qui timetis Dominum, laudate eum; universum semen Jacob, glorificate eum.
25 Timeat eum omne semen Israel, quoniam non sprevit, neque despexit deprecationem pauperis, nec avertit faciem suam a me: et cum clamarem ad eum, exaudivit me.
26 Apud te laus mea in ecclesia magna; vota mea reddam in conspectu timentium eum.
27 Edent pauperes, et saturabuntur, et laudabunt Dominum qui requirunt eum: vivent corda eorum in saeculum saeculi.
28 Reminiscentur et convertentur ad Dominum universi fines terrae; et adorabunt in conspectu ejus universae familiae gentium:
29 quoniam Domini est regnum, et ipse dominabitur gentium.
30 Manducaverunt et adoraverunt omnes pingues terrae; in conspectu ejus cadent omnes qui descendunt in terram.
31 Et anima mea illi vivet; et semen meum serviet ipsi.
32 Annuntiabitur Domino generatio ventura; et annuntiabunt caeli justitiam ejus populo qui nascetur, quem fecit Dominus.
110 Alleluja. Confitebor tibi, Domine, in toto corde meo, in consilio justorum, et congregatione.
2 Magna opera Domini: exquisita in omnes voluntates ejus.
3 Confessio et magnificentia opus ejus, et justitia ejus manet in saeculum saeculi.
4 Memoriam fecit mirabilium suorum, misericors et miserator Dominus.
5 Escam dedit timentibus se; memor erit in saeculum testamenti sui.
6 Virtutem operum suorum annuntiabit populo suo,
7 ut det illis haereditatem gentium. Opera manuum ejus veritas et judicium.
8 Fidelia omnia mandata ejus, confirmata in saeculum saeculi, facta in veritate et aequitate.
9 Redemptionem misit populo suo; mandavit in aeternum testamentum suum. Sanctum et terribile nomen ejus.
10 Initium sapientiae timor Domini; intellectus bonus omnibus facientibus eum: laudatio ejus manet in saeculum saeculi.
116 Alleluja. Laudate Dominum, omnes gentes; laudate eum, omnes populi.
2 Quoniam confirmata est super nos misericordia ejus, et veritas Domini manet in aeternum.
117 Alleluja. Confitemini Domino, quoniam bonus, quoniam in saeculum misericordia ejus.
2 Dicat nunc Israel: Quoniam bonus, quoniam in saeculum misericordia ejus.
3 Dicat nunc domus Aaron: Quoniam in saeculum misericordia ejus.
4 Dicant nunc qui timent Dominum: Quoniam in saeculum misericordia ejus.
5 De tribulatione invocavi Dominum, et exaudivit me in latitudine Dominus.
6 Dominus mihi adjutor; non timebo quid faciat mihi homo.
7 Dominus mihi adjutor, et ego despiciam inimicos meos.
8 Bonum est confidere in Domino, quam confidere in homine.
9 Bonum est sperare in Domino, quam sperare in principibus.
10 Omnes gentes circuierunt me, et in nomine Domini, quia ultus sum in eos.
11 Circumdantes circumdederunt me, et in nomine Domini, quia ultus sum in eos.
12 Circumdederunt me sicut apes, et exarserunt sicut ignis in spinis: et in nomine Domini, quia ultus sum in eos.
13 Impulsus eversus sum, ut caderem, et Dominus suscepit me.
14 Fortitudo mea et laus mea Dominus, et factus est mihi in salutem.
15 Vox exsultationis et salutis in tabernaculis justorum.
16 Dextera Domini fecit virtutem; dextera Domini exaltavit me: dextera Domini fecit virtutem.
17 Non moriar, sed vivam, et narrabo opera Domini.
18 Castigans castigavit me Dominus, et morti non tradidit me.
19 Aperite mihi portas justitiae: ingressus in eas confitebor Domino.
20 Haec porta Domini: justi intrabunt in eam.
21 Confitebor tibi quoniam exaudisti me, et factus es mihi in salutem.
22 Lapidem quem reprobaverunt aedificantes, hic factus est in caput anguli.
23 A Domino factum est istud, et est mirabile in oculis nostris.
24 Haec est dies quam fecit Dominus; exsultemus, et laetemur in ea.
25 O Domine, salvum me fac; o Domine, bene prosperare.
26 Benedictus qui venit in nomine Domini: benediximus vobis de domo Domini.
27 Deus Dominus, et illuxit nobis. Constituite diem solemnem in condensis, usque ad cornu altaris.
28 Deus meus es tu, et confitebor tibi; Deus meus es tu, et exaltabo te. Confitebor tibi quoniam exaudisti me, et factus es mihi in salutem.
29 Confitemini Domino, quoniam bonus, quoniam in saeculum misericordia ejus.
9 Et respondens Job, ait:
10 Taedet animam meam vitae meae; dimittam adversum me eloquium meum: loquar in amaritudine animae meae.
2 Dicam Deo: Noli me condemnare; indica mihi cur me ita judices.
3 Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adjuves?
4 Numquid oculi carnei tibi sunt? aut sicut videt homo, et tu videbis?
5 Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,
6 ut quaeras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris,
7 et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere?
8 Manus tuae fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu: et sic repente praecipitas me?
9 Memento, quaeso, quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.
16 Et propter superbiam quasi leaenam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.
17 Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et poenae militant in me.
18 Quare de vulva eduxisti me? qui utinam consumptus essem, ne oculus me videret.
19 Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.
20 Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum,
21 antequam vadam, et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine:
22 terram miseriae et tenebrarum, ubi umbra mortis et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat.
11 Audierunt autem Apostoli et fratres qui erant in Judaea, quoniam et gentes receperunt verbum Dei.
2 Cum autem ascendisset Petrus Jerosolymam, disceptabant adversus illum qui erant ex circumcisione,
3 dicentes: Quare introisti ad viros praeputium habentes, et manducasti cum illis?
4 Incipiens autem Petrus exponebat illis ordinem, dicens:
5 Ego eram in civitate Joppe orans, et vidi in excessu mentis visionem, descendens vas quoddam velut linteum magnum quatuor initiis summitti de caelo, et venit usque ad me.
6 In quod intuens considerabam, et vidi quadrupedia terrae, et bestias, et reptilia, et volatilia caeli.
7 Audivi autem et vocem dicentem mihi: Surge, Petre: occide, et manduca.
8 Dixi autem: Nequaquam Domine: quia commune aut immundum numquam introivit in os meum.
9 Respondit autem vox secundo de caelo: Quae Deus mundavit, tu ne commune dixeris.
10 Hoc autem factum est per ter: et recepta sunt omnia rursum in caelum.
11 Et ecce viri tres confestim astiterunt in domo in qua eram, missi a Caesarea ad me.
12 Dixit autem Spiritus mihi ut irem cum illis, nihil haesitans. Venerunt autem mecum et sex fratres isti, et ingressi sumus in domum viri.
13 Narravit autem nobis quomodo vidisset angelum in domo sua, stantem et dicentem sibi: Mitte in Joppen, et accersi Simonem qui cognominatur Petrus,
14 qui loquetur tibi verba in quibus salvus eris tu, et universa domus tua.
15 Cum autem coepissem loqui, cecidit Spiritus Sanctus super eos, sicut et in nos in initio.
16 Recordatus sum autem verbi Domini, sicut dicebat: Joannes quidem baptizavit aqua, vos autem baptizabimini Spiritu Sancto.
17 Si ergo eamdem gratiam dedit illis Deus, sicut et nobis qui credidimus in Dominum Jesum Christum: ego quis eram, qui possem prohibere Deum?
18 His auditis, tacuerunt: et glorificaverunt Deum, dicentes: Ergo et gentibus poenitentiam dedit Deus ad vitam.
12 Iterum ergo locutus est eis Jesus, dicens: Ego sum lux mundi: qui sequitur me, non ambulat in tenebris, sed habebit lumen vitae.
13 Dixerunt ergo ei pharisaei: Tu de teipso testimonium perhibes; testimonium tuum non est verum.
14 Respondit Jesus, et dixit eis: Et si ego testimonium perhibeo de meipso, verum est testimonium meum: quia scio unde veni et quo vado; vos autem nescitis unde venio aut quo vado.
15 Vos secundum carnem judicatis: ego non judico quemquam;
16 et si judico ego, judicium meum verum est, quia solus non sum: sed ego et qui misit me, Pater.
17 Et in lege vestra scriptum est, quia duorum hominum testimonium verum est.
18 Ego sum qui testimonium perhibeo de meipso, et testimonium perhibet de me qui misit me, Pater.
19 Dicebant ergo ei: Ubi est Pater tuus? Respondit Jesus: Neque me scitis, neque Patrem meum: si me sciretis, forsitan et Patrem meum sciretis.
20 Haec verba locutus est Jesus in gazophylacio, docens in templo: et nemo apprehendit eum, quia necdum venerat hora ejus.