Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

Pieśń stopni.

126 Gdy PAN odwrócił niewolę Syjonu, byliśmy jak we śnie.

² Wtedy usta nasze napełniły się śmiechem, a nasz język radością; wtedy mówiono między narodami: PAN uczynił wielkie rzeczy dla nich.

³ PAN uczynił dla nas wielkie rzeczy i z tego się radujemy.

⁴ Odwróć, PANIE, naszą niewolę jak strumienie na południu.

⁵ Ci, którzy sieją we łzach, będą żąć z radością.

⁶ Kto wychodzi z płaczem, niosąc drogie ziarno, powróci z radością, przynosząc swoje snopy.

⁴ Chociaż i ja mógłbym pokładać ufność w ciele. Jeśli ktoś inny uważa, że może pokładać ufność w ciele, bardziej ja:

⁵ Obrzezany ósmego dnia, z rodu Izraela, z pokolenia Beniamina, Hebrajczyk z Hebrajczyków, co do prawa – faryzeusz;

⁶ Co do gorliwości – prześladowca kościoła, co do sprawiedliwości opartej na prawie – nienaganny.

⁷ Lecz to, co było dla mnie zyskiem, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę.

⁸ Owszem, wszystko uznaję za stratę dla znakomitości poznania Chrystusa Jezusa, mojego Pana, dla którego wszystko utraciłem i uznaję to za gnój, aby zyskać Chrystusa;

⁹ I znaleźć się w nim, nie mając własnej sprawiedliwości, tej która jest z prawa, ale tę, która jest przez wiarę Chrystusa, to jest sprawiedliwość z Boga przez wiarę;

¹⁰ Żeby poznać jego i moc jego zmartwychwstania oraz swój udział w jego cierpieniach, upodabniając się do jego śmierci;

¹¹ Abym jakimkolwiek sposobem dostąpił powstania z martwych.

¹² Nie żebym to już osiągnął albo już był doskonały, ale dążę, aby pochwycić to, do czego też zostałem pochwycony przez Chrystusa Jezusa.

¹³ Bracia, ja o sobie nie myślę, że już pochwyciłem. Lecz jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, a zdążając do tego, co przede mną;

¹⁴ Biegnę do mety, do nagrody powołania Bożego, które jest z góry w Chrystusie Jezusie.

12 Na sześć dni przed Paschą Jezus przyszedł do Betanii, gdzie był Łazarz, który umarł, a którego wskrzesił z martwych.

² Tam przygotowali mu wieczerzę, a Marta usługiwała. Łazarz zaś był jednym z tych, którzy razem z nim siedzieli przy stole.

³ Wówczas Maria, wziąwszy funt bardzo drogiej maści nardowej, namaściła nogi Jezusa i wytarła je swoimi włosami, a dom napełnił się wonią tej maści.

⁴ Wtedy jeden z jego uczniów, Judasz Iskariota, syn Szymona, ten, który miał go zdradzić, powiedział:

⁵ Dlaczego tej maści nie sprzedano za trzysta groszy i nie rozdano ich ubogim?

⁶ A to mówił nie dlatego, że troszczył się o ubogich, ale ponieważ był złodziejem i miał sakiewkę, a nosił to, co do niej włożono.

⁷ Wtedy Jezus powiedział: Zostaw ją; zachowała to na dzień mego pogrzebu.

⁸ Ubogich bowiem zawsze macie u siebie, ale mnie nie zawsze będziecie mieć.