Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

24 Een psalm van David.

¹¹ De wolk steeg op boven de tabernakel op de twintigste dag van de tweede maand van het tweede jaar na Israëls uittocht uit Egypte. ¹² De Israëlieten verlieten de Sinaï-woestijn en volgden de wolk naar de woestijn Paran. ¹³ Dit was hun eerste reis sinds de Here aan Mozes de reisopdrachten had gegeven.

¹⁴ Aan het hoofd van de stoet liep de stam Juda, gegroepeerd achter de stambanier, onder leiding van Nachson, de zoon van Amminadab. ¹⁵ Daarachter kwamen de stam van Issachar, onder leiding van Netanel, de zoon van Suar, ¹⁶ en de stam van Zebulon, geleid door Eliab, de zoon van Chelon. ¹⁷ De tabernakel was afgebroken en de Gersonieten en Merarieten waren de volgende groep in de stoet. Zij droegen de tabernakel op hun schouders. ¹⁸ Daarachter kwam de banier van Ruben, waar Elisur, de zoon van Sedeür zijn mensen leidde. ¹⁹ De volgende stammen waren die van Simeon, onder leiding van Selumiël, de zoon van Surisaddai, ²⁰ en die van Gad, onder leiding van Eljasaf, de zoon van Deüel. ²¹ Achter deze twee stammen liepen de Kehatieten, die de voorwerpen uit het Heilige droegen. Wanneer zij op de nieuwe kampplaats aankwamen, hadden de anderen de tabernakel al opgezet. ²² Achter deze Levieten kwamen de stam van Efraïm, onder leiding van Elisama, de zoon van Ammihud, ²³ de stam van Manasse, onder leiding van Gamliël, de zoon van Pedasur, ²⁴ en die van Benjamin, onder leiding van Abidan, de zoon van Gidoni. ²⁵ De achterhoede van de stoet bestond uit de stam van Dan, onder leiding van Achiëzer, de zoon van Ammisaddai, ²⁶ de stam van Aser, onder leiding van Pagiël, de zoon van Ochran, ²⁷ en ten slotte de stam van Naftali, onder leiding van Achira, de zoon van Enan. ²⁸ Dat was de volgorde waarin de stammen reisden.

²⁹ Op een dag zei Mozes tegen zijn zwager Chobab, de zoon van zijn schoonvader Jetro: ‘Wij zijn nu eindelijk echt op weg naar het beloofde land. Ga toch met ons mee, er zal goed voor je gezorgd worden. Want de Here heeft Israël veel goeds beloofd.’ ³⁰ Maar zijn zwager antwoordde: ‘Nee, ik wil terug naar mijn eigen land en mijn familie.’ ³¹ ‘Blijf toch bij ons,’ drong Mozes aan, ‘want jij kent de weg in de woestijn en je zou ons goed kunnen helpen. ³² Als je meegaat, kun je ook genieten van al het goede dat de Here ons gaat geven.’

³³ Nadat de Israëlieten bij de berg Sinaï waren opgebroken, trokken zij drie dagreizen verder. De ark ging voorop om de volgende stopplaats aan te wijzen. ³⁴ Het was dag toen zij vertrokken en de wolk ging voor hen uit toen zij zich in beweging zetten. ³⁵ Wanneer de ark werd opgenomen en verder gedragen, riep Mozes luid: ‘Sta op, Here, en sla uw vijanden uiteen, laten zij voor U op de vlucht slaan!’ ³⁶ En wanneer de ark werd neergezet, zei hij: ‘Keer terug, Here, en zegen de stammen van Israël.’

⁵⁷ De dag kwam dat Elisabeths kind geboren werd en het was een jongen. ⁵⁸ Natuurlijk kwamen haar buren en familieleden het al gauw te weten. Iedereen was blij omdat de Here zo goed voor haar was geweest. ⁵⁹ Toen het kind acht dagen oud was, werd naar Joods gebruik zijn voorhuid weggesneden en kreeg hij zijn naam. Ieder die bij deze plechtigheid aanwezig was, dacht dat het kind net als zijn vader Zacharias zou heten. ⁶⁰ Maar Elisabeth zei: ‘Nee! Hij moet Johannes heten.’ ⁶¹ ‘Johannes? Er is toch niemand in de hele familie die zo heet!’ zei men. ⁶² Ze vroegen de vader wat hij ervan vond. ⁶³ Hij maakte hun duidelijk dat hij iets wilde hebben om op te schrijven. ⁶⁴ Tot ieders verbazing schreef hij: ‘Zijn naam is Johannes.’ Op hetzelfde moment kon hij weer spreken en begon hij God te prijzen. ⁶⁵ Dit maakte diepe indruk op de mensen. Overal in het bergland van Judea werd erover gesproken. ⁶⁶ Ieder die het nieuws hoorde, nam het ter harte en zei: ‘Wat zal er van dat kind worden?’ Want het was duidelijk dat de Here iets bijzonders met hem voorhad. ⁶⁷ Zacharias werd vol van de Heilige Geest, die hem liet zeggen: ⁶⁸ ‘Prijs de Here, de God van Israël. Hij heeft zijn volk bezocht en gered. ⁶⁹ Hij heeft ons een machtige Redder gestuurd uit het geslacht van zijn dienaar David, ⁷⁰ zoals Hij lang geleden door zijn heilige profeten had beloofd. ⁷¹ Hij heeft ons iemand gestuurd die ons zal redden uit de handen van onze vijanden, van allen die ons haten. ⁷² Hij is goed voor onze voorouders geweest. ⁷³ Hij heeft zijn plechtige belofte aan Abraham niet vergeten. ⁷⁴ Hij heeft ons het voorrecht gegeven Hem te dienen zonder angst, bevrijd uit de handen van onze vijanden. ⁷⁵ Wij mogen bij Hem horen en doen wat Hij zegt, heel ons leven lang.

⁷⁶ En jij, kind, jij zult een profeet van de Allerhoogste God worden genoemd. Jij zult voor de Redder uitgaan om zijn volk voor te bereiden op zijn komst. ⁷⁷ Jij zult hun vertellen dat zij gered kunnen worden door de vergeving van hun zonden. ⁷⁸ Want het hart van onze God loopt over van liefde en goedheid. Een hemels licht zal op ons schijnen, ⁷⁹ zodat de mensen die in het donker en de schaduw van de dood zitten, weer kunnen zien en wij op de weg van de vrede worden gebracht.’

⁸⁰ De jonge Johannes groeide op en werd sterk gemaakt door de Heilige Geest. Hij hield zich op in dorre streken en bleef daar tot de dag dat hij in het openbaar in Israël optrad.