Revised Common Lectionary (Complementary)

Przewodnikowi chóru. Psalm i pieśń Dawida.

65 Tobie, Boże, należy się chwała na Syjonie i tobie złożone śluby należy wypełnić.

² Ty wysłuchujesz modlitwy, dlatego do ciebie przyjdzie wszelkie ciało.

³ Wielkie nieprawości wzięły górę nad nami; ty oczyszczasz nasze występki.

⁴ Błogosławiony, kogo ty wybierasz i przyjmujesz, aby mieszkał w twoich przedsionkach; będziemy nasyceni dobrami twego domu, twej świętej świątyni.

⁵ Straszliwymi rzeczami odpowiesz nam według sprawiedliwości, Boże naszego zbawienia, nadziejo wszystkich krańców ziemi i mórz dalekich.

⁶ Ty, który utwierdzasz góry swoją mocą, przepasany potęgą;

⁷ Ty, który uciszasz szum morza, szum jego fal, i wrzawę narodów;

⁸ Mieszkańcy krańców ziemi boją się twoich znaków; ty radujesz ich nastawaniem poranka i wieczora.

⁹ Nawiedzasz ziemię i zraszasz ją, wzbogacasz ją obficie strumieniem Bożym pełnym wody. Przygotowujesz im zboże, gdy tak przysposabiasz ziemię.

¹⁰ Nawadniasz jej zagony, wyrównujesz jej bruzdy, zmiękczasz ją deszczami i błogosławisz jej urodzaje.

¹¹ Wieńczysz rok swoją dobrocią, a twoje ścieżki ociekają tłuszczem.

¹² Skrapiasz pustynne pastwiska, a pagórki przepasują się radością.

¹³ Łąki przyodziewają się stadami, a doliny okrywają się zbożem; wykrzykują radośnie i śpiewają.

¹³ A gdy powiał wiatr z południa, sądzili, że zamiar doprowadzą do skutku, i odbili od brzegu, i popłynęli wzdłuż Krety.

¹⁴ Lecz niedługo potem uderzył na nią gwałtowny wiatr, zwany Eurokludon.

¹⁵ Kiedy statek został porwany i nie mógł stawić czoła wiatrowi, puściliśmy go z wiatrem i pozwoliliśmy się unosić.

¹⁶ Gdy płynęliśmy wzdłuż pewnej wysepki, zwanej Klauda, z trudem zdołaliśmy uchwycić łódź ratunkową.

¹⁷ Po wyciągnięciu jej przepasali statek, używając sprzętu pomocniczego. Z obawy, żeby nie wpaść na płyciznę, opuścili żagle i tak ich niosło.

¹⁸ Ponieważ miotała nami gwałtowna burza, nazajutrz wyrzucili ładunek.

¹⁹ A trzeciego dnia własnymi rękami wyrzuciliśmy osprzęt statku.

²⁰ Lecz kiedy przez wiele dni nie pokazało się ani słońce, ani gwiazdy, a niemała nawałnica napierała, znikła już wszelka nadzieja naszego ocalenia.

²¹ Gdy ludzie już długo nic nie jedli, Paweł stanął pośród nich i powiedział: Panowie, trzeba było mnie posłuchać i nie odpływać od Krety, a tak uniknęlibyście straty i szkody.

²² Lecz teraz zachęcam was, abyście byli dobrej myśli, bo nikt z was nie zginie, tylko statek.

²³ Tej nocy bowiem stanął przy mnie anioł Boga, do którego należę i któremu służę;

²⁴ I powiedział: Nie bój się, Pawle, musisz stanąć przed cesarzem, a oto Bóg darował ci wszystkich, którzy z tobą płyną.

²⁵ Dlatego bądźcie dobrej myśli, panowie, bo wierzę Bogu, że będzie tak, jak mi powiedziano.

²⁶ Musimy jednak być wyrzuceni na jakąś wyspę.

²⁷ A gdy nadeszła czternasta noc, a nas rzucało po Adriatyku, około północy zdawało się żeglarzom, że zbliżają się do jakiegoś lądu.

²⁸ Wtedy spuścili sondę i stwierdzili dwadzieścia sążni. Popłynąwszy nieco dalej, znowu spuścili sondę i stwierdzili piętnaście sążni.

²⁹ Bojąc się, abyśmy nie wpadli na skały, zrzucili z rufy cztery kotwice i z upragnieniem oczekiwali świtu.

³⁰ A gdy żeglarze postanowili uciec ze statku, spuścili łódź ratunkową pod pozorem zrzucenia kotwic z dziobu statku;

³¹ Paweł powiedział do setnika i żołnierzy: Jeśli ci nie zostaną na statku, nie będziecie mogli zostać ocaleni.

³² Wtedy żołnierze odcięli liny od łodzi ratunkowej i pozwolili jej spaść.

³³ Kiedy zaczynało świtać, Paweł zachęcał wszystkich do posiłku: Dziś już czternasty dzień, jak trwacie w oczekiwaniu bez posiłku, nic nie jedząc.

³⁴ Dlatego proszę was, abyście się posilili, bo to przyczyni się do waszego ocalenia, gdyż żadnemu z was włos z głowy nie spadnie.

³⁵ A to powiedziawszy, wziął chleb i podziękował Bogu wobec wszystkich, a gdy złamał, zaczął jeść.

³⁶ Wtedy wszyscy nabrali otuchy i posilili się.

³⁷ A nas wszystkich na statku było dwieście siedemdziesiąt sześć dusz.

³⁸ Kiedy się najedli, odciążyli statek, wyrzucając zboże do morza.