73 Asafs-sálmur. Vissulega er Guð góður við Ísrael, við þá sem hjartahreinir eru.

² Nærri lá, að fætur mínir hrösuðu, lítið vantaði á, að ég skriðnaði í skrefi,

³ því að ég fylltist gremju út af hinum hrokafullu, þegar ég sá gengi hinna guðlausu.

⁴ Þeir hafa engar hörmungar að bera, líkami þeirra er heill og hraustur.

⁵ Þeim mætir engin mæða sem öðrum mönnum, og þeir verða eigi fyrir neinum áföllum eins og aðrir menn.

⁶ Fyrir því er hrokinn hálsfesti þeirra, þeir eru sveipaðir ofríki eins og yfirhöfn.

⁷ Frá mörhjarta kemur misgjörð þeirra, girndir þeirra ganga fram úr öllu hófi.

⁸ Þeir spotta og tala af illsku, mæla kúgunarorð í mikilmennsku sinni.

⁹ Með munni sínum snerta þeir himininn, en tunga þeirra er tíðförul um jörðina.

¹⁰ Fyrir því aðhyllist lýðurinn þá og teygar gnóttir vatns.

¹¹ Þeir segja: "Hvernig ætti Guð að vita og Hinn hæsti að hafa nokkra þekkingu?"

¹² Sjá, þessir menn eru guðlausir, og þó lifa þeir ætíð áhyggjulausir og auka efni sín.

¹³ Vissulega hefi ég til ónýtis haldið hjarta mínu hreinu og þvegið hendur mínar í sakleysi,

¹⁴ ég þjáist allan daginn, og á hverjum morgni bíður mín hirting.

¹⁵ Ef ég hefði haft í hyggju að tala þannig, sjá, þá hefði ég brugðið trúnaði við kyn barna þinna.

¹⁶ En ég hugsaði um, hvernig ég ætti að skilja það, það var erfitt í augum mínum,

¹⁷ uns ég kom inn í helgidóma Guðs og skildi afdrif þeirra:

¹⁸ Vissulega setur þú þá á sleipa jörð, þú lætur þá falla í rústir.

¹⁹ Sviplega verða þeir að auðn, líða undir lok, tortímdir af skelfingum.

²⁰ Eins og draum er maður vaknar, þannig fyrirlítur þú, Drottinn, mynd þeirra, er þú ríst á fætur.

²¹ Þegar beiskja var í hjarta mínu og kvölin nísti hug minn,

²² þá var ég fáráðlingur og vissi ekkert, var sem skynlaus skepna gagnvart þér.

²³ En ég er ætíð hjá þér, þú heldur í hægri hönd mína.

²⁴ Þú munt leiða mig eftir ályktun þinni, og síðan munt þú taka við mér í dýrð.

²⁵ Hvern á ég annars að á himnum? Og hafi ég þig, hirði ég eigi um neitt á jörðu.

²⁶ Þótt hold mitt og hjarta tærist, er Guð bjarg hjarta míns og hlutskipti mitt um eilífð.

²⁷ Því sjá, þeir sem fjarlægjast þig, farast, þú afmáir alla þá, sem eru þér ótrúir.

²⁸ En mín gæði eru það að vera nálægt Guði, ég hefi gjört Drottin að athvarfi mínu og segi frá öllum verkum þínum.

77 Til söngstjórans. Fyrir Jedútún. Asafs-sálmur.

² Ég kalla til Guðs og hrópa, kalla til Guðs, að hann megi heyra til mín.

³ Þegar ég er í nauðum, leita ég Drottins, rétti út hendur mínar um nætur og þreytist ekki, sál mín er óhuggandi.

⁴ Ég minnist Guðs og kveina, ég styn, og andi minn örmagnast. [Sela]

⁵ Þú heldur uppi augnalokum mínum, mér er órótt og ég má eigi mæla.

⁶ Ég íhuga fyrri daga, ár þau sem löngu eru liðin,

⁷ ég minnist strengjaleiks míns um nætur, ég hugleiði í hjarta mínu, og andi minn rannsakar.

⁸ Mun Drottinn þá útskúfa um eilífð og aldrei framar vera náðugur?

⁹ Er miskunn hans lokið um eilífð, fyrirheit hans þrotin um aldir alda?

¹⁰ Hefir Guð gleymt að sýna líkn, byrgt miskunn sína með reiði? [Sela]

¹¹ Þá sagði ég: "Þetta er kvöl mín, að hægri hönd Hins hæsta hefir brugðist."

¹² Ég víðfrægi stórvirki Drottins, ég vil minnast furðuverka þinna frá fyrri tíðum,

¹³ ég íhuga allar athafnir þínar, athuga stórvirki þín.

¹⁴ Guð, helgur er vegur þinn, hver er svo mikill Guð sem Drottinn?

¹⁵ Þú ert Guð, sá er furðuverk gjörir, þú hefir kunngjört mátt þinn meðal þjóðanna.

¹⁶ Með máttugum armlegg frelsaðir þú lýð þinn, sonu Jakobs og Jósefs. [Sela]

¹⁷ Vötnin sáu þig, ó Guð, vötnin sáu þig og skelfdust, og undirdjúpin skulfu.

¹⁸ Vatnið streymdi úr skýjunum, þrumuraust drundi úr skýþykkninu, og örvar þínar flugu.

¹⁹ Reiðarþrumur þínar kváðu við, leiftur lýstu um jarðríki, jörðin skalf og nötraði.

²⁰ Leið þín lá gegnum hafið, stígar þínir gegnum mikil vötn, og spor þín urðu eigi rakin.

²¹ Þú leiddir lýð þinn eins og hjörð fyrir Móse og Aron.

78 Asafs-maskíl. Hlýð þú, lýður minn, á kenning mína, hneigið eyrun að orðum munns míns.

² Ég vil opna munn minn með orðskviði, mæla fram gátur frá fornum tíðum.

³ Það sem vér höfum heyrt og skilið og feður vorir sögðu oss,

⁴ það viljum vér eigi dylja fyrir niðjum þeirra, er vér segjum seinni kynslóð frá lofstír Drottins og mætti hans og dásemdarverkum og þeim undrum er hann gjörði.

⁵ Hann setti reglu í Jakob og skipaði lögmál í Ísrael, sem hann bauð feðrum vorum að kunngjöra sonum þeirra,

⁶ til þess að seinni kynslóð mætti skilja það og synir þeir er fæðast mundu, mættu ganga fram og segja sonum sínum frá því,

⁷ og setja traust sitt á Guð og eigi gleyma stórvirkjum Guðs, heldur varðveita boðorð hans,

⁸ og eigi verða sem feður þeirra, þrjósk og ódæl kynslóð, kynslóð með óstöðugu hjarta og anda sem var Guði ótrúr.

⁹ Niðjar Efraíms, herbúnir bogmenn, sneru við á orustudeginum.

¹⁰ Þeir héldu eigi sáttmála Guðs og færðust undan að fylgja lögmáli hans.

¹¹ Þeir gleymdu stórvirkjum hans og dásemdum hans, er hann hafði látið þá horfa á.

¹² Í augsýn feðra þeirra hafði hann framið furðuverk í Egyptalandi og Sóanhéraði.

¹³ Hann klauf hafið og lét þá fara yfir og lét vatnið standa sem vegg.

¹⁴ Hann leiddi þá með skýinu um daga og alla nóttina með eldskini.

¹⁵ Hann klauf björg í eyðimörkinni og gaf þeim gnóttir að drekka eins og úr stórvötnum,

¹⁶ hann lét læki spretta upp úr klettinum og vatnið streyma niður sem fljót.

¹⁷ Þó héldu þeir áfram að syndga í gegn honum, að rísa í gegn Hinum hæsta í eyðimörkinni.

¹⁸ Þeir freistuðu Guðs í hjörtum sínum, er þeir kröfðust matar þess er þeir girntust

¹⁹ og töluðu gegn Guði og sögðu: "Skyldi Guð geta búið borð í eyðimörkinni?

²⁰ Víst sló hann á klettinn, svo að vatnið vall upp og lækir streymdu, en skyldi hann líka geta gefið brauð eða veitt lýð sínum kjöt?"

²¹ Fyrir því reiddist Drottinn, er hann heyrði þetta, eldur bálaði upp gegn Jakob og reiði steig upp gegn Ísrael,

²² af því að þeir trúðu eigi á Guð né treystu hjálp hans.

²³ Og hann bauð skýjunum að ofan og opnaði hurðir himinsins,

²⁴ lét manna rigna yfir þá til matar og gaf þeim himnakorn;

²⁵ englabrauð fengu menn að eta, fæði sendi hann þeim til saðningar.

²⁶ Hann lét austanvindinn taka sig upp í himninum og leiddi sunnanvindinn að með mætti sínum.

²⁷ Hann lét kjöti rigna yfir þá sem dufti og vængjuðum fuglum sem sjávarsandi,

²⁸ og hann lét þá falla niður í búðir sínar, umhverfis bústað sinn.

²⁹ Átu þeir og urðu vel saddir, og græðgi þeirra sefaði hann.

³⁰ En meðan þeir voru eigi horfnir frá græðgi sinni, meðan fæðan enn var í munni þeirra,

³¹ þá steig reiði Guðs upp í gegn þeim. Hann deyddi hina gildustu meðal þeirra og lagði að velli æskumenn Ísraels.

³² Þrátt fyrir allt þetta héldu þeir áfram að syndga og trúðu eigi á dásemdarverk hans.

³³ Þá lét hann daga þeirra hverfa í hégóma og ár þeirra enda í skelfingu.

³⁴ Þegar hann deyddi þá, leituðu þeir hans, sneru sér og spurðu eftir Guði

³⁵ og minntust þess, að Guð var klettur þeirra og Guð hinn hæsti frelsari þeirra.

³⁶ Þeir beittu við hann fagurgala með munni sínum og lugu að honum með tungum sínum.

³⁷ En hjarta þeirra var eigi stöðugt gagnvart honum, og þeir voru eigi trúir sáttmála hans.

³⁸ En hann er miskunnsamur, hann fyrirgefur misgjörðir og tortímir eigi, hann stillir reiði sína hvað eftir annað og hleypir eigi fram allri bræði sinni.

³⁹ Hann minntist þess, að þeir voru hold, andgustur, sem líður burt og snýr eigi aftur.

⁴⁰ Hversu oft þrjóskuðust þeir við hann í eyðimörkinni, hryggðu hann á öræfunum.

⁴¹ Og aftur freistuðu þeir Guðs og móðguðu Hinn heilaga í Ísrael.

⁴² Þeir minntust eigi handar hans, eður dags þess, er hann frelsaði þá frá fjandmönnum þeirra,

⁴³ hann sem gjörði tákn sín í Egyptalandi og undur sín í Sóanhéraði.

⁴⁴ Hann breytti ám þeirra í blóð og lækjum þeirra, svo að þeir fengu eigi drukkið.

⁴⁵ Hann sendi flugur meðal þeirra, er bitu þá, og froska, er eyddu þeim.

⁴⁶ Hann gaf engisprettunum afurðir þeirra og jarðvörgunum uppskeru þeirra.

⁴⁷ Hann eyddi vínvið þeirra með haglhríð og mórberjatré þeirra með frosti.

⁴⁸ Hann ofurseldi haglhríðinni fénað þeirra og eldingunni hjarðir þeirra.

⁴⁹ Hann sendi heiftarreiði sína í gegn þeim, æði, bræði og nauðir, sveitir af sendiboðum ógæfunnar.

⁵⁰ Hann ruddi braut reiði sinni, þyrmdi eigi sálum þeirra við dauðanum og ofurseldi drepsóttinni líf þeirra.

⁵¹ Hann laust alla frumburði í Egyptalandi, frumgróða styrkleikans í tjöldum Kams.

⁵² Hann lét lýð sinn leggja af stað sem sauði og leiddi þá eins og hjörð í eyðimörkinni.

⁵³ Hann leiddi þá öruggt, svo að þeir óttuðust eigi, en óvini þeirra huldi hafið.

⁵⁴ Hann fór með þá til síns helga héraðs, til fjalllendis þess, er hægri hönd hans hafði aflað.

⁵⁵ Hann stökkti þjóðum undan þeim, skipti þeim niður eins og erfðahlut og lét kynkvíslir Ísraels setjast að í tjöldum þeirra.

⁵⁶ En þeir freistuðu í þrjósku sinni Guðs hins hæsta og gættu eigi vitnisburða hans.

⁵⁷ Þeir viku af leið, rufu trúnað sinn, eins og feður þeirra, brugðust eins og svikull bogi.

⁵⁸ Þeir egndu hann til reiði með fórnarhæðum sínum, vöktu vandlæti hans með skurðgoðum sínum.

⁵⁹ Guð heyrði það og reiddist og fékk mikla óbeit á Ísrael.

⁶⁰ Hann hafnaði bústaðnum í Síló, tjaldi því, er hann hafði reist meðal mannanna,

⁶¹ hann ofurseldi hernáminu vegsemd sína og fjandmannshendi prýði sína.

⁶² Hann seldi lýð sinn undir sverðseggjar og reiddist arfleifð sinni.

⁶³ Æskumönnum hans eyddi eldurinn og meyjar hans misstu brúðsöngs síns.

⁶⁴ Prestar hans féllu fyrir sverðseggjum, og ekkjur hans fengu engan líksöng flutt.

⁶⁵ Þá vaknaði Drottinn eins og af svefni, eins og hetja, sem hefir látið sigrast af víni.

⁶⁶ Hann barði fjandmenn sína á bakhlutina, lét þá sæta eilífri háðung.

⁶⁷ Samt hafnaði hann tjaldi Jósefs og útvaldi eigi kynkvísl Efraíms,

⁶⁸ heldur útvaldi hann Júda kynkvísl, Síonfjall, sem hann elskar.

⁶⁹ Hann reisti helgidóm sinn sem himinhæðir, grundvallaði hann að eilífu eins og jörðina.

⁷⁰ Hann útvaldi þjón sinn Davíð og tók hann frá fjárbyrgjunum.

⁷¹ Hann sótti hann frá lambánum til þess að vera hirðir fyrir Jakob, lýð sinn, og fyrir Ísrael, arfleifð sína.

⁷² Og Davíð var hirðir fyrir þá af heilum hug og leiddi þá með hygginni hendi.