Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

4 Dlatego, bracia, moi ukochani, moja tęsknoto, radości i korono, tak właśnie trwajcie w Panu, ukochani.

Słowa zachęty

² Zachęcam Ewodię i zachęcam Syntyche, aby były jednomyślne w Panu. ³ Tak, proszę i ciebie, wierny towarzyszu,^[a] pomagaj im. One dla dobrej nowiny zmagały się wraz ze mną, Klemensem i innymi moimi współpracownikami, których imiona są w Zwoju życia.

⁴ Radujcie się w Panu zawsze! Powtarzam: Radujcie się! ⁵ Bądźcie znani wszystkim ze swojej rzetelności — Pan jest blisko!

⁶ Przestańcie martwić się o cokolwiek. Raczej w każdej sprawie, gdy się modlicie i prosicie, z wdzięcznością przedstawiajcie swoje potrzeby Bogu. ⁷ A pokój Boży, którego nie ogarnie żaden umysł, będzie w Chrystusie Jezusie strzegł waszych serc oraz myśli.

⁸ W końcu, bracia, rozmyślajcie o tym, co prawdziwe, szlachetne, sprawiedliwe, czyste, miłe, godne polecenia, może uchodzić za wzór i zasługuje na uznanie. ⁹ Wprowadzajcie w życie to, czego nauczyliście się, co przejęliście, o czym usłyszeliście i co widzieliście u mnie, a Bóg pokoju^[b] będzie z wami.

Przypowieść o gościach weselnych

22 Jezus tymczasem znów odwołał się do przykładu. ² Królestwo Niebios przypomina pewnego króla, który przygotowywał wesele swojemu synowi. ³ Posłał poddanych, by zwołali na uroczystość gości, lecz zaproszeni nie chcieli przyjść.

⁴ Posłał więc innych poddanych. Powiedzcie zaproszonym — polecił — że pierwsze danie gotowe, mięso czeka na przyrządzenie, wszystko już dopięte. Przyjdźcie na wesele. ⁵ Oni jednak zlekceważyli zaproszenie i odeszli, jeden na swoje pole, drugi do swego handlu, ⁶ a pozostali schwytali jego sługi, znieważyli lub pozabijali.

⁷ Król rozgniewał się, posłał swoje wojsko, wygubił morderców, a ich miasto puścił z dymem. ⁸ Następnie powiedział do służby: Wesele wprawdzie gotowe, ale zaproszeni nie byli godni. ⁹ Wyjdźcie więc na skrzyżowania dróg i zaproście na wesele tylu, ilu spotkacie. ¹⁰ Słudzy wyszli i sprowadzili napotkanych, złych i dobrych — i zapełniły się miejsca przy stole.

¹¹ Wówczas wszedł król. Chciał przyjrzeć się zaproszonym. Zobaczył wśród nich człowieka nie ubranego w weselną szatę. ¹² Jak tu wszedłeś, przyjacielu — zapytał — nie mając weselnej szaty? A ten oniemiał. ¹³ Król natomiast rozkazał swej służbie: Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie na zewnątrz, w ciemność, tam będzie płacz i zgrzytanie zębami.

¹⁴ Wielu bowiem jest zaproszonych, lecz niewielu wybranych.