Revised Common Lectionary (Complementary)

⁷ Boże zastępów, odnów nas, rozjaśnij nad nami swoje oblicze, a będziemy wybawieni.

⁸ Ty przeniosłeś winorośl z Egiptu; wygnałeś pogan, a ją zasadziłeś.

⁹ Przygotowałeś jej miejsce i sprawiłeś, że zapuściła korzenie i napełniła ziemię.

¹⁰ Góry okryły się jej cieniem, a jej gałęzie były jak najwyższe cedry.

¹¹ Wypuścił swe latorośle aż do morza i swoje pędy aż do rzeki.

¹² Dlaczego więc zburzyłeś jej ogrodzenie, tak że obrywają ją wszyscy, którzy przechodzą drogą?

¹³ Niszczy ją dzik leśny, a zwierzę polne pożera ją.

¹⁴ O Boże zastępów, proszę, powróć, spójrz z nieba i zobacz, nawiedź tę winorośl;

¹⁵ Tę winnicę, którą zasadziła twoja prawica, i latorośl, którą umocniłeś dla siebie.

⁴ Chociaż i ja mógłbym pokładać ufność w ciele. Jeśli ktoś inny uważa, że może pokładać ufność w ciele, bardziej ja:

⁵ Obrzezany ósmego dnia, z rodu Izraela, z pokolenia Beniamina, Hebrajczyk z Hebrajczyków, co do prawa – faryzeusz;

⁶ Co do gorliwości – prześladowca kościoła, co do sprawiedliwości opartej na prawie – nienaganny.

⁷ Lecz to, co było dla mnie zyskiem, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę.

⁸ Owszem, wszystko uznaję za stratę dla znakomitości poznania Chrystusa Jezusa, mojego Pana, dla którego wszystko utraciłem i uznaję to za gnój, aby zyskać Chrystusa;

⁹ I znaleźć się w nim, nie mając własnej sprawiedliwości, tej która jest z prawa, ale tę, która jest przez wiarę Chrystusa, to jest sprawiedliwość z Boga przez wiarę;

¹⁰ Żeby poznać jego i moc jego zmartwychwstania oraz swój udział w jego cierpieniach, upodabniając się do jego śmierci;

¹¹ Abym jakimkolwiek sposobem dostąpił powstania z martwych.

¹² Nie żebym to już osiągnął albo już był doskonały, ale dążę, aby pochwycić to, do czego też zostałem pochwycony przez Chrystusa Jezusa.

¹³ Bracia, ja o sobie nie myślę, że już pochwyciłem. Lecz jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, a zdążając do tego, co przede mną;

¹⁴ Biegnę do mety, do nagrody powołania Bożego, które jest z góry w Chrystusie Jezusie.

³³ Posłuchajcie innej przypowieści: Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Ogrodził ją płotem, wykopał w niej prasę, zbudował wieżę i wydzierżawił ją rolnikom, i wyjechał.

³⁴ A gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, aby odebrali plony tej winnicy.

³⁵ Lecz rolnicy schwytali jego sługi, jednego pobili, innego zabili, a jeszcze innego ukamienowali.

³⁶ Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, ale postąpili z nimi tak samo.

³⁷ W końcu posłał do nich swego syna, mówiąc: Uszanują mego syna.

³⁸ Lecz rolnicy, gdy zobaczyli syna, mówili między sobą: To jest dziedzic. Chodźmy, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo.

³⁹ I schwytali go, wyrzucili z winnicy i zabili.

⁴⁰ Gdy więc przyjdzie pan winnicy, co zrobi z tymi rolnikami?

⁴¹ Odpowiedzieli mu: Złych srogo wytraci, a winnicę wydzierżawi innym rolnikom, którzy będą mu oddawać plony we właściwym czasie.

⁴² Powiedział im Jezus: Czy nigdy nie czytaliście w Pismach: Kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym; Pan to sprawił i jest to cudowne w naszych oczach?

⁴³ Dlatego mówię wam: Królestwo Boże zostanie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce.

⁴⁴ A kto upadnie na ten kamień, rozbije się, na kogo zaś on upadnie, zmiażdży go.

⁴⁵ Kiedy naczelni kapłani i faryzeusze usłyszeli jego przypowieści, domyślili się, że o nich mówił.

⁴⁶ I chcieli go schwytać, ale bali się tłumów, ponieważ uważały go za proroka.