Revised Common Lectionary (Complementary)

⁷ Clywch, fy mhobl, a mi a lefaraf; O Israel, a mi a dystiolaethaf i’th erbyn: Duw, sef dy Dduw di, ydwyf fi. ⁸ Nid am dy aberthau y’th geryddaf, na’th boethoffrymau, am nad oeddynt ger fy mron i yn wastad. ⁹ Ni chymeraf fustach o’th dŷ, na bychod o’th gorlannau. ¹⁰ Canys holl fwystfilod y coed ydynt eiddof fi, a’r anifeiliaid ar fil o fynyddoedd. ¹¹ Adwaen holl adar y mynyddoedd: a gwyllt anifeiliaid y maes ydynt eiddof fi. ¹² Os bydd newyn arnaf, ni ddywedaf i ti: canys y byd a’i gyflawnder sydd eiddof fi. ¹³ A fwytâf fi gig teirw? neu a yfaf fi waed bychod? ¹⁴ Abertha foliant i Dduw; a thâl i’r Goruchaf dy addunedau: ¹⁵ A galw arnaf fi yn nydd trallod: mi a’th waredaf, a thi a’m gogoneddi.

⁴⁰ Ceisiwn a chwiliwn ein ffyrdd, a dychwelwn at yr Arglwydd. ⁴¹ Dyrchafwn ein calonnau a’n dwylo at Dduw yn y nefoedd. ⁴² Nyni a wnaethom gamwedd, ac a fuom anufudd; tithau nid arbedaist. ⁴³ Gorchuddiaist ni â soriant, ac erlidiaist ni: lleddaist, nid arbedaist. ⁴⁴ Ti a’th guddiaist dy hun â chwmwl, fel na ddeuai ein gweddi trwodd. ⁴⁵ Ti a’n gwnaethost yn sorod ac yn ysgubion yng nghanol y bobl. ⁴⁶ Ein holl elynion a ledasant eu safnau yn ein herbyn. ⁴⁷ Dychryn a magl a ddaeth arnom, anrhaith a dinistr. ⁴⁸ Fy llygad a ddiferodd ffrydiau o ddwfr, oherwydd dinistr merch fy mhobl. ⁴⁹ Fy llygad a ddiferodd, ac ni pheidiodd, am nad oes gorffwystra; ⁵⁰ Hyd oni edrycho, ac oni ystyrio yr Arglwydd o’r nefoedd. ⁵¹ Y mae fy llygad yn blino fy enaid, oherwydd holl ferched fy ninas. ⁵² Fy ngelynion gan hela a’m heliasant yn ddiachos, fel aderyn. ⁵³ Torasant ymaith fy einioes yn y pwll, a bwriasant gerrig arnaf. ⁵⁴ Y dyfroedd a lifasant dros fy mhen: dywedais, Torrwyd fi ymaith.

⁵⁵ Gelwais ar dy enw di, O Arglwydd, o’r pwll isaf. ⁵⁶ Ti a glywaist fy llef: na chudd dy glust rhag fy uchenaid a’m gwaedd. ⁵⁷ Ti a ddaethost yn nes y dydd y gelwais arnat: dywedaist, Nac ofna. ⁵⁸ Ti, O Arglwydd, a ddadleuaist gyda’m henaid: gwaredaist fy einioes.

28 Ac wedi iddynt ddianc, yna y gwybuant mai Melita y gelwid yr ynys. ² A’r barbariaid a ddangosasant i ni fwyneidd‐dra nid bychan: oblegid hwy a gyneuasant dân, ac a’n derbyniasant ni oll oherwydd y gawod gynrhychiol, ac oherwydd yr oerfel. ³ Ac wedi i Paul gynnull ynghyd lawer o friwydd, a’u dodi ar y tân, gwiber a ddaeth allan o’r gwres, ac a lynodd wrth ei law ef. ⁴ A phan welodd y barbariaid y bwystfil yng nghrog wrth ei law ef, hwy a ddywedasant wrth ei gilydd, Yn sicr llawruddiog yw’r dyn hwn, yr hwn, er ei ddianc o’r môr, ni adawodd dialedd iddo fyw. ⁵ Ac efe a ysgydwodd y bwystfil i’r tân, ac ni oddefodd ddim niwed. ⁶ Ond yr oeddynt hwy yn disgwyl iddo ef chwyddo, neu syrthio yn ddisymwth yn farw. Eithr wedi iddynt hir ddisgwyl, a gweled nad oedd dim niwed yn digwydd iddo, hwy a newidiasant eu meddwl, ac a ddywedasant mai duw oedd efe. ⁷ Ynghylch y man hwnnw yr oedd tiroedd i bennaeth yr ynys, a’i enw Publius, yr hwn a’n derbyniodd ni, ac a’n lletyodd dridiau yn garedig. ⁸ A digwyddodd, fod tad Publius yn gorwedd yn glaf o gryd a gwaedlif: at yr hwn wedi i Paul fyned i mewn, a gweddïo, efe a ddododd ei ddwylo arno ef, ac a’i hiachaodd. ⁹ Felly wedi gwneuthur hyn, y lleill hefyd y rhai oedd â heintiau arnynt yn yr ynys, a ddaethant ato, ac a iachawyd: ¹⁰ Y rhai hefyd a’n parchasant ni â llawer o urddas; a phan oeddem yn ymadael, hwy a’n llwythasant ni â phethau angenrheidiol.