Revised Common Lectionary (Complementary)

⁵ A’r nefoedd, O Arglwydd, a foliannant dy ryfeddod; a’th wirionedd yng nghynulleidfa y saint. ⁶ Canys pwy yn y nef a gystedlir â’r Arglwydd? pwy a gyffelybir i’r Arglwydd ymysg meibion y cedyrn? ⁷ Duw sydd ofnadwy iawn yng nghynulleidfa y saint, ac i’w arswydo yn ei holl amgylchoedd. ⁸ O Arglwydd Dduw y lluoedd, pwy sydd fel tydi, yn gadarn Iôr? a’th wirionedd o’th amgylch? ⁹ Ti wyt yn llywodraethu ymchwydd y môr: pan gyfodo ei donnau, ti a’u gostegi. ¹⁰ Ti a ddrylliaist yr Aifft, fel un lladdedig: trwy nerth dy fraich y gwasgeraist dy elynion. ¹¹ Y nefoedd ydynt eiddot ti, a’r ddaear sydd eiddot ti: ti a seiliaist y byd a’i gyflawnder. ¹² Ti a greaist ogledd a deau: Tabor a Hermon a lawenychant yn dy enw. ¹³ Y mae i ti fraich a chadernid: cadarn yw dy law, ac uchel yw dy ddeheulaw. ¹⁴ Cyfiawnder a barn yw trigfa dy orseddfainc: trugaredd a gwirionedd a ragflaenant dy wyneb. ¹⁵ Gwyn eu byd y bobl a adwaenant yr hyfrydlais: yn llewyrch dy wyneb, O Arglwydd, y rhodiant hwy. ¹⁶ Yn dy enw di y gorfoleddant beunydd; ac yn dy gyfiawnder yr ymddyrchafant. ¹⁷ Canys godidowgrwydd eu cadernid hwynt ydwyt ti; ac yn dy ewyllys da y dyrchefir ein corn ni. ¹⁸ Canys yr Arglwydd yw ein tarian; a Sanct Israel yw ein Brenin. ¹⁹ Yna yr ymddiddenaist mewn gweledigaeth â’th Sanct, ac a ddywedaist, Gosodais gymorth ar un cadarn: dyrchefais un etholedig o’r bobl. ²⁰ Cefais Dafydd fy ngwasanaethwr: eneiniais ef â’m holew sanctaidd: ²¹ Yr hwn y sicrheir fy llaw gydag ef: a’m braich a’i nertha ef. ²² Ni orthryma y gelyn ef; a’r mab anwir nis cystuddia ef. ²³ Ac mi a goethaf ei elynion o’i flaen; a’i gaseion a drawaf. ²⁴ Fy ngwirionedd hefyd a’m trugaredd fydd gydag ef; ac yn fy enw y dyrchefir ei gorn ef. ²⁵ A gosodaf ei law yn y môr, a’i ddeheulaw yn yr afonydd. ²⁶ Efe a lefa arnaf, Ti yw fy Nhad, fy Nuw, a Chraig fy iachawdwriaeth. ²⁷ Minnau a’i gwnaf yntau yn gynfab, goruwch brenhinoedd y ddaear. ²⁸ Cadwaf iddo fy nhrugaredd yn dragywydd; a’m cyfamod fydd sicr iddo. ²⁹ Gosodaf hefyd ei had yn dragywydd; a’i orseddfainc fel dyddiau y nefoedd. ³⁰ Os ei feibion a adawant fy nghyfraith, ac ni rodiant yn fy marnedigaethau; ³¹ Os fy neddfau a halogant, a’m gorchmynion ni chadwant: ³² Yna mi a ymwelaf â’u camwedd â gwialen, ac â’u hanwiredd â ffrewyllau. ³³ Ond ni thorraf fy nhrugaredd oddi wrtho, ac ni phallaf o’m gwirionedd. ³⁴ Ni thorraf fy nghyfamod, ac ni newidiaf yr hyn a ddaeth allan o’m genau. ³⁵ Tyngais unwaith i’m sancteiddrwydd, na ddywedwn gelwydd i Dafydd. ³⁶ Bydd ei had ef yn dragywydd, a’i orseddfainc fel yr haul ger fy mron i. ³⁷ Sicrheir ef yn dragywydd fel y lleuad, ac fel tyst ffyddlon yn y nef. Sela.

⁴ Yna y daeth gair yr Arglwydd ataf, gan ddywedyd, ⁵ Cyn i mi dy lunio di yn y groth, mi a’th adnabûm; a chyn dy ddyfod o’r groth, y sancteiddiais di; a mi a’th roddais yn broffwyd i’r cenhedloedd. ⁶ Yna y dywedais, O Arglwydd Dduw, wele, ni fedraf ymadrodd; canys bachgen ydwyf fi.

⁷ Ond yr Arglwydd a ddywedodd wrthyf, Na ddywed, Bachgen ydwyf fi: canys ti a ei at y rhai oll y’th anfonwyf, a’r hyn oll a orchmynnwyf i ti a ddywedi. ⁸ Nac ofna rhag eu hwynebau hwynt: canys yr ydwyf fi gyda thi i’th waredu, medd yr Arglwydd. ⁹ Yna yr estynnodd yr Arglwydd ei law, ac a gyffyrddodd â’m genau. A’r Arglwydd a ddywedodd wrthyf, Wele, rhoddais fy ngeiriau yn dy enau di. ¹⁰ Gwêl, heddiw y’th osodais ar y cenhedloedd, ac ar y teyrnasoedd, i ddiwreiddio, ac i dynnu i lawr, i ddifetha, ac i ddistrywio, i adeiladu, ac i blannu.

⁴ A’r rhai a wasgarasid a dramwyasant gan bregethu y gair. ⁵ Yna Philip a aeth i waered i ddinas Samaria, ac a bregethodd Grist iddynt. ⁶ A’r bobl yn gytûn a ddaliodd ar y pethau a ddywedid gan Philip, wrth glywed ohonynt, a gweled yr arwyddion yr oedd efe yn eu gwneuthur. ⁷ Canys ysbrydion aflan, gan lefain â llef uchel, a aethant allan o lawer a berchenogid ganddynt; a llawer yn gleifion o’r parlys, ac yn gloffion, a iachawyd. ⁸ Ac yr oedd llawenydd mawr yn y ddinas honno. ⁹ Eithr rhyw ŵr a’i enw Simon, oedd o’r blaen yn y ddinas yn swyno ac yn hudo pobl Samaria, gan ddywedyd ei fod ef ei hun yn rhywun mawr: ¹⁰ Ar yr hwn yr oedd pawb, o’r lleiaf hyd y mwyaf, yn gwrando, gan ddywedyd, Mawr allu Duw yw hwn. ¹¹ Ac yr oeddynt â’u coel arno, oherwydd iddo dalm o amser eu hudo hwy â swynion. ¹² Eithr pan gredasant i Philip, yn pregethu’r pethau a berthynent i deyrnas Dduw, ac i enw Iesu Grist, hwy a fedyddiwyd, yn wŷr ac yn wragedd. ¹³ A Simon yntau hefyd a gredodd; ac wedi ei fedyddio, a lynodd wrth Philip: a synnodd arno wrth weled yr arwyddion a’r nerthoedd mawrion a wneid.