M’Cheyne Bible Reading Plan

12 Skoro i my mamy wokół siebie tak wielką chmurę świadków, zrzućmy z siebie wszelki ciężar i grzech, który nas tak łatwo osacza, w cierpliwości biegnijmy w wyznaczonym nam wyścigu;

² Patrząc na Jezusa, twórcę i dokończyciela wiary, który z powodu przygotowanej mu radości wycierpiał krzyż, nie zważając na hańbę, i zasiadł po prawicy tronu Boga.

³ Pomyślcie więc o tym, który zniósł tak wielki sprzeciw wobec siebie ze strony grzeszników, abyście nie zniechęcali się w waszych umysłach i nie ustawali.

⁴ Jeszcze nie stawialiście oporu aż do krwi, walcząc przeciwko grzechowi;

⁵ I zapomnieliście o napomnieniu, które jest kierowane do was jako synów: Mój synu, nie lekceważ karania Pana i nie zniechęcaj się, gdy on cię napomina.

⁶ Kogo bowiem Pan miłuje, tego karze, a chłoszcze każdego, którego za syna przyjmuje.

⁷ Jeśli znosicie karanie, Bóg obchodzi się z wami jak z synami. Jaki to bowiem syn, którego ojciec nie karze?

⁸ A jeśli jesteście bez karania, którego wszyscy są uczestnikami, wtedy jesteście bękartami, a nie synami.

⁹ Poza tym nasi cieleśni ojcowie nas karali, a szanowaliśmy ich. Czyż nie tym bardziej powinniśmy poddać się Ojcu duchów, abyśmy żyli?

¹⁰ Tamci bowiem karali nas przez krótki czas według swego uznania. Ten zaś czyni to dla naszego dobra, abyśmy byli uczestnikami jego świętości.

¹¹ A żadne karanie w danej chwili nie wydaje się radosne, ale smutne. Potem jednak przynosi błogi owoc sprawiedliwości tym, którzy przez nie byli ćwiczeni.

¹² Dlatego wyprostujcie opadłe ręce i omdlałe kolana.

¹³ Prostujcie ścieżki dla waszych stóp, aby to, co chrome, nie zeszło z drogi, ale raczej zostało uzdrowione.

¹⁴ Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do świętości, bez której nikt nie ujrzy Pana.

¹⁵ Uważajcie, żeby nikt nie pozbawił się łaski Boga, żeby jakiś korzeń goryczy, wyrastając, nie wyrządził szkody i aby przez niego nie skalało się wielu;

¹⁶ Żeby nie było żadnego rozpustnika lub bezbożnika jak Ezaw, który za jedną potrawę sprzedał swoje pierworodztwo.

¹⁷ Wiecie przecież, że potem, gdy chciał odziedziczyć błogosławieństwo, został odrzucony. Nie znalazł bowiem miejsca na pokutę, choć ze łzami jej szukał.

¹⁸ Bo nie podeszliście do góry, która da się dotknąć i płonącej ogniem, do mroku, ciemności i burzy;

¹⁹ Ani do dźwięku trąby i takiego głosu słów, że ci, którzy go słyszeli, prosili, aby już do nich nie mówiono;

²⁰ (Nie mogli bowiem znieść tego rozkazu: Gdyby nawet zwierzę dotknęło góry, będzie ukamienowane lub przebite strzałą.

²¹ A tak straszne było to zjawisko, że Mojżesz powiedział: Jestem przerażony i drżę;)

²² Lecz podeszliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, do niebiańskiego Jeruzalem i do niezliczonej rzeszy aniołów;

²³ Na powszechne zebranie, do zgromadzenia pierworodnych, którzy są zapisani w niebie, do Boga, sędziego wszystkich, do duchów sprawiedliwych uczynionych doskonałymi;

²⁴ I do pośrednika nowego przymierza, Jezusa, do krwi, którą się kropi, a która mówi lepsze rzeczy niż krew Abla.

²⁵ Uważajcie, abyście nie odtrącili tego, który przemawia. Jeśli bowiem tamci nie uniknęli kary, odtrąciwszy tego, który na ziemi mówił, tym bardziej my, jeśli odwrócimy się od tego, który przemawia z nieba;

²⁶ Którego głos wstrząsnął wówczas ziemią, a teraz obiecuje, mówiąc: Jeszcze raz wstrząsnę nie tylko ziemią, ale i niebem.

²⁷ A słowa „jeszcze raz” ukazują usunięcie tego, co się chwieje, jako tego, co stworzone, aby pozostało to, co się nie chwieje.

²⁸ Dlatego otrzymując królestwo niezachwiane, miejmy łaskę, przez którą możemy służyć Bogu tak, jak mu się to podoba, z czcią i bojaźnią.

²⁹ Nasz Bóg bowiem jest ogniem trawiącym.

³⁹ W tych dniach Maria wstała i poszła z pośpiechem w góry do miasta w Judei.

⁴⁰ Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.

⁴¹ A gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Marii, poruszyło się dziecko w jej łonie i Elżbieta została napełniona Duchem Świętym.

⁴² I zawołała donośnym głosem: Błogosławiona jesteś między kobietami i błogosławiony jest owoc twego łona.

⁴³ A skądże mi to, że matka mego Pana przyszła do mnie?

⁴⁴ Gdy bowiem głos twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dziecko w moim łonie.

⁴⁵ A błogosławiona, która uwierzyła. Spełni się bowiem to, co zostało jej powiedziane przez Pana.

⁴⁶ Wtedy Maria powiedziała: Wielbi moja dusza Pana;

⁴⁷ I rozradował się mój duch w Bogu, moim Zbawicielu;

⁴⁸ Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy. Oto bowiem wszystkie pokolenia będą mnie odtąd nazywać błogosławioną.

⁴⁹ Bo uczynił mi wielkie rzeczy ten, który jest mocny, i święte jest jego imię.

⁵⁰ A jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się go boją.

⁵¹ Okazał moc swoim ramieniem i rozproszył pysznych w myślach ich serc.

⁵² Strącił mocarzy z tronów, a wywyższył pokornych.

⁵³ Głodnych napełnił dobrami, a bogaczy odprawił z niczym.

⁵⁴ Ujął się za Izraelem, swym sługą, pomny na swoje miłosierdzie;

⁵⁵ Jak mówił do naszych ojców, do Abrahama i jego potomstwa na wieki.

⁵⁶ I została z nią Maria około trzech miesięcy, a potem wróciła do swego domu.

⁵⁷ Dla Elżbiety zaś nadszedł czas porodu i urodziła syna.

⁵⁸ A gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał jej swoje wielkie miłosierdzie, cieszyli się razem z nią.

⁵⁹ A ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecko, i chcieli nadać mu imię jego ojca, Zachariasza.

⁶⁰ Ale jego matka powiedziała: Nie tak, lecz będzie się nazywał Jan.

⁶¹ I powiedzieli do niej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kogo by nazwano tym imieniem.

⁶² Pytali więc znakami jego ojca, jak chce go nazwać.

⁶³ A on poprosił o tabliczkę i napisał: Jan jest jego imię. I dziwili się wszyscy.

⁶⁴ Natychmiast otworzyły się jego usta i rozwiązał się jego język, i mówił, wielbiąc Boga.

⁶⁵ I padł strach na wszystkich ich sąsiadów, i po całej górskiej krainie judzkiej rozgłoszone zostały wszystkie te słowa.

⁶⁶ Wszyscy zaś, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i mówili: Cóż to będzie za dziecko? I była z nim ręka Pańska.

⁶⁷ A Zachariasz, jego ojciec, będąc napełniony Duchem Świętym, prorokował:

⁶⁸ Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraela, bo nawiedził i odkupił swój lud;

⁶⁹ I wzbudził nam róg zbawienia w domu Dawida, swego sługi;

⁷⁰ Jak mówił przez usta swoich świętych proroków, którzy byli od wieków;

⁷¹ Że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;

⁷² Aby okazać miłosierdzie naszym ojcom i przypomnieć swoje święte przymierze;

⁷³ I przysięgę, którą złożył Abrahamowi, naszemu ojcu;

⁷⁴ Że nam da, abyśmy mu służyli bez lęku, wybawieni z ręki naszych nieprzyjaciół;

⁷⁵ W świętości i sprawiedliwości przed nim po wszystkie dni naszego życia.

⁷⁶ A ty, dziecko, będziesz nazwane prorokiem Najwyższego, bo pójdziesz przed obliczem Pana, aby przygotować jego drogi;

⁷⁷ I żeby jego ludowi dać poznać zbawienie przez przebaczenie mu grzechów;

⁷⁸ Dzięki serdecznemu miłosierdziu naszego Boga, przez które nawiedził nas wschód słońca z wysoka;

⁷⁹ Aby oświecić siedzących w ciemności i w cieniu śmierci, aby skierować nasze kroki na drogę pokoju.

⁸⁰ A dziecko rosło i umacniało się w duchu, i przebywało na pustyniach aż do dnia ukazania się przed Izraelem.