Book of Common Prayer
137 Ipsi David. Confitebor tibi, Domine, in toto corde meo, quoniam audisti verba oris mei. In conspectu angelorum psallam tibi;
2 adorabo ad templum sanctum tuum, et confitebor nomini tuo: super misericordia tua et veritate tua; quoniam magnificasti super omne, nomen sanctum tuum.
3 In quacumque die invocavero te, exaudi me; multiplicabis in anima mea virtutem.
4 Confiteantur tibi, Domine, omnes reges terrae, quia audierunt omnia verba oris tui.
5 Et cantent in viis Domini, quoniam magna est gloria Domini;
6 quoniam excelsus Dominus, et humilia respicit, et alta a longe cognoscit.
7 Si ambulavero in medio tribulationis, vivificabis me; et super iram inimicorum meorum extendisti manum tuam, et salvum me fecit dextera tua.
8 Dominus retribuet pro me. Domine, misericordia tua in saeculum; opera manuum tuarum ne despicias.
144 Laudatio ipsi David. Exaltabo te, Deus meus rex, et benedicam nomini tuo in saeculum, et in saeculum saeculi.
2 Per singulos dies benedicam tibi, et laudabo nomen tuum in saeculum, et in saeculum saeculi.
3 Magnus Dominus, et laudabilis nimis, et magnitudinis ejus non est finis.
4 Generatio et generatio laudabit opera tua, et potentiam tuam pronuntiabunt.
5 Magnificentiam gloriae sanctitatis tuae loquentur, et mirabilia tua narrabunt.
6 Et virtutem terribilium tuorum dicent, et magnitudinem tuam narrabunt.
7 Memoriam abundantiae suavitatis tuae eructabunt, et justitia tua exsultabunt.
8 Miserator et misericors Dominus: patiens, et multum misericors.
9 Suavis Dominus universis, et miserationes ejus super omnia opera ejus.
10 Confiteantur tibi, Domine, omnia opera tua, et sancti tui benedicant tibi.
11 Gloriam regni tui dicent, et potentiam tuam loquentur:
12 ut notam faciant filiis hominum potentiam tuam, et gloriam magnificentiae regni tui.
13 Regnum tuum regnum omnium saeculorum; et dominatio tua in omni generatione et generationem. Fidelis Dominus in omnibus verbis suis, et sanctus in omnibus operibus suis.
14 Allevat Dominus omnes qui corruunt, et erigit omnes elisos.
15 Oculi omnium in te sperant, Domine, et tu das escam illorum in tempore opportuno.
16 Aperis tu manum tuam, et imples omne animal benedictione.
17 Justus Dominus in omnibus viis suis, et sanctus in omnibus operibus suis.
18 Prope est Dominus omnibus invocantibus eum, omnibus invocantibus eum in veritate.
19 Voluntatem timentium se faciet, et deprecationem eorum exaudiet, et salvos faciet eos.
20 Custodit Dominus omnes diligentes se, et omnes peccatores disperdet.
21 Laudationem Domini loquetur os meum; et benedicat omnis caro nomini sancto ejus in saeculum, et in saeculum saeculi.
104 Alleluja. Confitemini Domino, et invocate nomen ejus; annuntiate inter gentes opera ejus.
2 Cantate ei, et psallite ei; narrate omnia mirabilia ejus.
3 Laudamini in nomine sancto ejus; laetetur cor quaerentium Dominum.
4 Quaerite Dominum, et confirmamini; quaerite faciem ejus semper.
5 Mementote mirabilium ejus quae fecit; prodigia ejus, et judicia oris ejus:
6 semen Abraham servi ejus; filii Jacob electi ejus.
7 Ipse Dominus Deus noster; in universa terra judicia ejus.
8 Memor fuit in saeculum testamenti sui; verbi quod mandavit in mille generationes:
9 quod disposuit ad Abraham, et juramenti sui ad Isaac:
10 et statuit illud Jacob in praeceptum, et Israel in testamentum aeternum,
11 dicens: Tibi dabo terram Chanaan, funiculum haereditatis vestrae:
12 cum essent numero brevi, paucissimi, et incolae ejus.
13 Et pertransierunt de gente in gentem, et de regno ad populum alterum.
14 Non reliquit hominem nocere eis: et corripuit pro eis reges.
15 Nolite tangere christos meos, et in prophetis meis nolite malignari.
16 Et vocavit famem super terram, et omne firmamentum panis contrivit.
17 Misit ante eos virum: in servum venumdatus est, Joseph.
18 Humiliaverunt in compedibus pedes ejus; ferrum pertransiit animam ejus:
19 donec veniret verbum ejus. Eloquium Domini inflammavit eum.
20 Misit rex, et solvit eum; princeps populorum, et dimisit eum.
21 Constituit eum dominum domus suae, et principem omnis possessionis suae:
22 ut erudiret principes ejus sicut semetipsum, et senes ejus prudentiam doceret.
23 Et intravit Israel in AEgyptum, et Jacob accola fuit in terra Cham.
24 Et auxit populum suum vehementer, et firmavit eum super inimicos ejus.
25 Convertit cor eorum, ut odirent populum ejus, et dolum facerent in servos ejus.
26 Misit Moysen servum suum; Aaron quem elegit ipsum.
27 Posuit in eis verba signorum suorum, et prodigiorum in terra Cham.
28 Misit tenebras, et obscuravit; et non exacerbavit sermones suos.
29 Convertit aquas eorum in sanguinem, et occidit pisces eorum.
30 Edidit terra eorum ranas in penetralibus regum ipsorum.
31 Dixit, et venit coenomyia et ciniphes in omnibus finibus eorum.
32 Posuit pluvias eorum grandinem: ignem comburentem in terra ipsorum.
33 Et percussit vineas eorum, et ficulneas eorum, et contrivit lignum finium eorum.
34 Dixit, et venit locusta, et bruchus cujus non erat numerus:
35 et comedit omne foenum in terra eorum, et comedit omnem fructum terrae eorum.
36 Et percussit omne primogenitum in terra eorum, primitias omnis laboris eorum.
37 Et eduxit eos cum argento et auro, et non erat in tribubus eorum infirmus.
38 Laetata est AEgyptus in profectione eorum, quia incubuit timor eorum super eos.
39 Expandit nubem in protectionem eorum, et ignem ut luceret eis per noctem.
40 Petierunt, et venit coturnix, et pane caeli saturavit eos.
41 Dirupit petram, et fluxerunt aquae: abierunt in sicco flumina.
42 Quoniam memor fuit verbi sancti sui, quod habuit ad Abraham puerum suum.
43 Et eduxit populum suum in exsultatione, et electos suos in laetitia.
44 Et dedit illis regiones gentium, et labores populorum possederunt:
45 ut custodiant justificationes ejus, et legem ejus requirant.
12 Respondit Balaam ad Balac: Nonne nuntiis tuis, quos misisti ad me, dixi:
13 Si dederit mihi Balac plenam domum suam argenti et auri, non potero praeterire sermonem Domini Dei mei, ut vel boni quid vel mali proferam ex corde meo: sed quidquid Dominus dixerit, hoc loquar?
14 verumtamen pergens ad populum meum, dabo consilium, quid populus tuus populo huic faciat extremo tempore.
15 Sumpta igitur parabola, rursum ait: Dixit Balaam filius Beor: dixit homo, cujus obturatus est oculus:
16 dixit auditor sermonum Dei, qui novit doctrinam Altissimi, et visiones Omnipotentis videt, qui cadens apertos habet oculos:
17 Videbo eum, sed non modo: intuebor illum, sed non prope. Orietur stella ex Jacob, et consurget virga de Israel: et percutiet duces Moab, vastabitque omnes filios Seth.
18 Et erit Idumaea possessio ejus: haereditas Seir cedet inimicis suis: Israel vero fortiter aget.
19 De Jacob erit qui dominetur, et perdat reliquias civitatis.
20 Cumque vidisset Amalec, assumens parabolam, ait: Principium gentium Amalec, cujus extrema perdentur.
21 Vidit quoque Cinaeum: et assumpta parabola, ait: Robustum quidem est habitaculum tuum: sed si in petra posueris nidum tuum,
22 et fueris electus de stirpe Cin, quamdiu poteris permanere? Assur enim capiet te.
23 Assumptaque parabola iterum locutus est: Heu! quis victurus est, quando ista faciet Deus?
24 Venient in trieribus de Italia: superabunt Assyrios, vastabuntque Hebraeos, et ad extremum etiam ipsi peribunt.
25 Surrexitque Balaam, et reversus est in locum suum: Balac quoque via, qua venerat, rediit.
18 Existimo enim quod non sunt condignae passiones hujus temporis ad futuram gloriam, quae revelabitur in nobis.
19 Nam exspectatio creaturae revelationem filiorum Dei exspectat.
20 Vanitati enim creatura subjecta est non volens, sed propter eum, qui subjecit eam in spe:
21 quia et ipsa creatura liberabitur a servitute corruptionis in libertatem gloriae filiorum Dei.
22 Scimus enim quod omnis creatura ingemiscit, et parturit usque adhuc.
23 Non solum autem illa, sed et nos ipsi primitias spiritus habentes: et ipsi intra nos gemimus adoptionem filiorum Dei exspectantes, redemptionem corporis nostri.
24 Spe enim salvi facti sumus. Spes autem, quae videtur, non est spes: nam quod videt quis, quid sperat?
25 Si autem quod non videmus, speramus: per patientiam exspectamus.
23 In illo die accesserunt ad eum sadducaei, qui dicunt non esse resurrectionem: et interrogaverunt eum,
24 dicentes: Magister, Moyses dixit: Si quis mortuus fuerit non habens filium, ut ducat frater ejus uxorem illius, et suscitet semen fratri suo.
25 Erant autem apud nos septem fratres: et primus, uxore ducta, defunctus est: et non habens semen, reliquit uxorem suam fratri suo.
26 Similiter secundus, et tertius usque ad septimum.
27 Novissime autem omnium et mulier defuncta est.
28 In resurrectione ergo cujus erit de septem uxor? omnes enim habuerunt eam.
29 Respondens autem Jesus, ait illis: Erratis nescientes Scripturas, neque virtutem Dei.
30 In resurrectione enim neque nubent, neque nubentur: sed erunt sicut angeli Dei in caelo.
31 De resurrectione autem mortuorum non legistis quod dictum est a Deo dicente vobis:
32 Ego sum Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Jacob? Non est Deus mortuorum, sed viventium.
33 Et audientes turbae, mirabantur in doctrina ejus.
34 Pharisaei autem audientes quod silentium imposuisset sadducaeis, convenerunt in unum:
35 et interrogavit eum unus ex eis legis doctor, tentans eum:
36 Magister, quod est mandatum magnum in lege?
37 Ait illi Jesus: Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, et in tota anima tua, et in tota mente tua.
38 Hoc est maximum, et primum mandatum.
39 Secundum autem simile est huic: Diliges proximum tuum, sicut teipsum.
40 In his duobus mandatis universa lex pendet, et prophetae.