Book of Common Prayer

97 PAN króluje, raduj się, ziemio, i weselcie się, niezliczone wyspy!

² Chmury i ciemność wokół niego, sprawiedliwość i sąd podstawą jego tronu.

³ Ogień idzie przed nim i pożera jego wrogów wokoło.

⁴ Jego błyskawice oświetlają świat, widzi to ziemia i drży.

⁵ Góry topią się jak wosk przed obliczem PANA, przed obliczem Pana całej ziemi.

⁶ Niebiosa opowiadają jego sprawiedliwość, a wszystkie narody widzą jego chwałę.

⁷ Niech będą zawstydzeni wszyscy, którzy służą posągom, którzy chlubią się bożkami; oddajcie mu pokłon, wszyscy bogowie.

⁸ Syjon to usłyszał i weseli się, a córki Judy będą się radować z powodu twoich sądów, PANIE!

⁹ Ty bowiem, PANIE, jesteś Najwyższy na całej ziemi, wywyższony ponad wszystkich bogów.

¹⁰ Wy, którzy miłujecie PANA, miejcie w nienawiści zło; on strzeże dusz swoich świętych, ocala ich z ręki niegodziwych.

¹¹ Światło jest zasiane dla sprawiedliwego i radość dla tych, którzy są prawego serca.

¹² Weselcie się w PANU, sprawiedliwi, i wysławiajcie go, pamiętając o jego świętości.

99 PAN króluje, niech drżą narody; siedzi między cherubinami, niech zachwieje się ziemia.

² Wielki jest PAN na Syjonie i wywyższony nad wszystkie narody.

³ Niech wysławiają twoje wielkie i straszne imię, bo jest święte.

⁴ Moc króla miłuje sąd, ty ustanowiłeś słuszność, ty wykonujesz sąd i sprawiedliwość w Jakubie.

⁵ Wywyższajcie PANA, naszego Boga, i oddajcie pokłon u podnóżka jego stóp, bo on jest święty.

⁶ Mojżesz i Aaron wśród jego kapłanów, a Samuel wśród tych, którzy wzywają jego imienia; wołali do PANA, a on ich wysłuchał.

⁷ W słupie obłoku mówił do nich, a oni strzegli jego świadectw i praw, które im dał.

⁸ PANIE, nasz Boże, ty ich wysłuchiwałeś, byłeś dla nich Bogiem, który przebacza, choć karałeś ich za ich występki.

⁹ Wywyższajcie PANA, naszego Boga, i oddajcie pokłon na jego świętej górze, bo PAN, nasz Bóg, jest święty.

Psalm na dziękczynienie.

100 Radośnie wykrzykujcie PANU, wszystkie ziemie!

² Służcie PANU z weselem, przychodźcie z radością przed jego oblicze.

³ Wiedzcie, że PAN jest Bogiem, to on nas uczynił, a nie my sami siebie; jesteśmy jego ludem i owcami jego pastwiska.

⁴ Wejdźcie w jego bramy z dziękczynieniem i do jego przedsionków z wychwalaniem; wysławiajcie go, błogosławcie jego imię;

⁵ PAN bowiem jest dobry, jego miłosierdzie trwa na wieki, a jego prawda z pokolenia na pokolenie.

94 Boże zemsty, PANIE Boże zemsty, objaw się!

² Powstań, Sędzio całej ziemi, odpłać pysznym.

³ Jak długo niegodziwi, PANIE, jak długo niegodziwi będą się radować?

⁴ Jak długo będą pleść, mówić zuchwale i chełpić się wszyscy czyniący nieprawość?

⁵ Depczą twój lud, PANIE, i gnębią twoje dziedzictwo.

⁶ Mordują wdowy i przybysza, zabijają sieroty.

⁷ I mówią: PAN tego nie widzi, nie dostrzega tego Bóg Jakuba.

⁸ Zrozumcie, nierozumni wśród ludu! A wy, głupcy, kiedy zmądrzejecie?

⁹ Czy ten, który wszczepił ucho, nie słyszy? Czy ten, który ukształtował oko, nie widzi?

¹⁰ Czy ten, który chłoszcze narody, nie będzie karał? Ten, który uczy człowieka wiedzy, czy nie wie?

¹¹ PAN zna myśli ludzkie; wie, że są marnością.

¹² Błogosławiony mąż, którego ty chłoszczesz, PANIE, i uczysz go twym prawem;

¹³ Aby dać mu odpocząć od złych dni, aż będzie wykopany dół dla niegodziwego.

¹⁴ PAN bowiem nie odrzuci swego ludu i nie opuści swego dziedzictwa.

¹⁵ Ale sąd powróci do sprawiedliwości, a wszyscy serca prawego pójdą za nim.

¹⁶ Któż stanie przy mnie przeciwko złoczyńcom? Kto ujmie się za mną przeciwko czyniącym nieprawość?

¹⁷ Gdyby PAN nie przyszedł mi z pomocą, moja dusza przebywałaby w milczeniu.

¹⁸ Gdy powiedziałem: Moja noga się chwieje, twoje miłosierdzie, PANIE, mnie wsparło.

¹⁹ W niezliczonych myślach mego serca twoje pociechy rozweselają moją duszę.

²⁰ Czy sprzymierzy się z tobą tron nieprawości, który wyrządza krzywdę pod pozorem prawa?

²¹ Zbierają się przeciw duszy sprawiedliwego i krew niewinną potępiają.

²² Lecz PAN jest moją twierdzą, mój Bóg – skałą mojej ucieczki.

²³ On obróci przeciwko nim ich nieprawość i za ich zło ich wytraci; wytraci ich PAN, nasz Bóg.

95 Chodźcie, śpiewajmy PANU, wykrzykujmy radośnie skale naszego zbawienia.

² Przyjdźmy przed jego oblicze z chwałą, radośnie śpiewajmy mu psalmy.

³ PAN bowiem jest wielkim Bogiem i wielkim Królem nad wszystkimi bogami.

⁴ W jego rękach są głębiny ziemi i jego są szczyty gór.

⁵ Jego jest morze, bo on je uczynił, i jego ręce ukształtowały suchy ląd.

⁶ Chodźcie, oddajmy pokłon i padajmy przed nim; klęknijmy przed PANEM, naszym Stwórcą.

⁷ On bowiem jest naszym Bogiem, a my ludem jego pastwiska i owcami jego rąk. Dzisiaj, jeśli jego głos usłyszycie;

⁸ Nie zatwardzajcie waszych serc jak w Meriba, jak w czasie kuszenia na pustyni;

⁹ Kiedy mnie wystawiali na próbę wasi ojcowie, doświadczali mnie i widzieli moje dzieła.

¹⁰ Przez czterdzieści lat czułem odrazę do tego pokolenia i powiedziałem: Ten lud błądzi sercem i nie poznał moich dróg;

¹¹ Przysiągłem im w gniewie, że nie wejdą do mego odpoczynku.

¹³ Czy więc to, co dobre, stało się dla mnie śmiercią? Nie daj Boże! Przeciwnie, grzech, aby okazał się grzechem, sprowadził na mnie śmierć przez to, co dobre, żeby grzech stał się niezmiernie grzesznym przez przykazanie.

¹⁴ Gdyż wiemy, że prawo jest duchowe, ale ja jestem cielesny, zaprzedany grzechowi.

¹⁵ Tego bowiem, co robię, nie pochwalam, bo nie robię tego, co chcę, ale czego nienawidzę, to robię.

¹⁶ A jeśli robię to, czego nie chcę, zgadzam się z tym, że prawo jest dobre.

¹⁷ Teraz więc już nie ja to robię, ale grzech, który we mnie mieszka.

¹⁸ Gdyż wiem, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka dobro, bo chęć jest we mnie, ale wykonać tego, co jest dobre, nie potrafię.

¹⁹ Nie czynię bowiem dobra, które chcę, ale zło, którego nie chcę, to czynię.

²⁰ A jeśli robię to, czego nie chcę, już nie ja to robię, ale grzech, który we mnie mieszka.

²¹ Odkrywam więc w sobie to prawo, że gdy chcę czynić dobro, trzyma się mnie zło.

²² Mam bowiem upodobanie w prawie Bożym według wewnętrznego człowieka.

²³ Lecz widzę inne prawo w moich członkach, walczące z prawem mego umysłu, które bierze mnie w niewolę prawa grzechu, które jest w moich członkach.

²⁴ Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?

²⁵ Dziękuję Bogu przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana. Tak więc ja sam umysłem służę prawu Bożemu, lecz ciałem prawu grzechu.

¹⁶ A gdy był wieczór, jego uczniowie zeszli nad morze;

¹⁷ Wsiedli do łodzi i płynęli na drugi brzeg, do Kafarnaum. Było już ciemno, a Jezus jeszcze do nich nie przybył.

¹⁸ A kiedy powstał wielki wiatr, morze zaczęło się burzyć.

¹⁹ Gdy odpłynęli na około dwadzieścia pięć lub trzydzieści stadiów, ujrzeli Jezusa chodzącego po morzu i zbliżającego się do łodzi i zlękli się.

²⁰ A on powiedział do nich: To ja jestem, nie bójcie się.

²¹ Wzięli go więc chętnie do łodzi i natychmiast łódź przypłynęła do ziemi, do której płynęli.

²² Nazajutrz ludzie, którzy byli po drugiej stronie morza, zobaczyli, że tam nie było innej łodzi, tylko ta jedna, do której wsiedli jego uczniowie, i że Jezus nie wsiadł do łodzi ze swoimi uczniami, ale jego uczniowie odpłynęli sami.

²³ (Przypłynęły też inne łodzie z Tyberiady w pobliże tego miejsca, gdzie jedli chleb, gdy Pan złożył dziękczynienie.)

²⁴ Gdy więc ludzie zobaczyli, że tam nie było Jezusa ani jego uczniów, wsiedli i oni do łodzi i przeprawili się do Kafarnaum, szukając Jezusa.

²⁵ Kiedy znaleźli go po drugiej stronie morza, zapytali: Mistrzu, kiedy tu przybyłeś?

²⁶ Jezus im odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Szukacie mnie nie dlatego, że widzieliście cuda, ale dlatego, że jedliście chleb i nasyciliście się.

²⁷ Zabiegajcie nie o pokarm, który ginie, ale o pokarm, który trwa ku życiu wiecznemu, który wam da Syn Człowieczy. Jego bowiem zapieczętował Bóg Ojciec.