Book of Common Prayer

72 Eftir Salómon. Guð, sel konungi í hendur dóma þína og konungssyni réttlæti þitt,

² að hann dæmi lýð þinn með réttvísi og þína þjáðu með sanngirni.

³ Fjöllin beri lýðnum frið og hálsarnir réttlæti.

⁴ Hann láti hina þjáðu meðal lýðsins ná rétti sínum, hann hjálpi hinum snauðu og kremji kúgarann.

⁵ Þá mun hann lifa meðan sólin skín og tunglið ber birtu, frá kyni til kyns.

⁶ Hann mun falla sem regn á slægjuland, sem regnskúrir, er vökva landið.

⁷ Um hans daga skal réttlætið blómgast og gnóttir friðar, uns tunglið er eigi framar til.

⁸ Og hann skal ríkja frá hafi til hafs, frá Fljótinu til endimarka jarðar.

⁹ Fjandmenn hans skulu beygja kné fyrir honum og óvinir hans sleikja duftið.

¹⁰ Konungarnir frá Tarsis og eylöndunum skulu koma með gjafir, konungarnir frá Saba og Seba skulu færa skatt.

¹¹ Og allir konungar skulu lúta honum, allar þjóðir þjóna honum.

¹² Hann bjargar hinum snauða, er hrópar á hjálp, og hinum þjáða, er enginn liðsinnir.

¹³ Hann aumkast yfir bágstadda og snauða, og fátækum hjálpar hann.

¹⁴ Frá ofbeldi og ofríki leysir hann þá, og blóð þeirra er dýrmætt í augum hans.

¹⁵ Hann mun lifa og menn munu gefa honum Saba-gull, menn munu sífellt biðja fyrir honum, blessa hann liðlangan daginn.

¹⁶ Gnóttir korns munu vera í landinu, á fjallatindunum, í gróðri þess mun þjóta eins og í Líbanon, og menn skulu spretta upp í borgunum eins og gras úr jörðu.

¹⁷ Nafn hans mun vara að eilífu, meðan sólin skín mun nafn hans gróa. Og með honum skulu allar ættkvíslir jarðarinnar óska sér blessunar, allar þjóðir munu hann sælan segja.

¹⁸ Lofaður sé Drottinn, Guð, Ísraels Guð, sem einn gjörir furðuverk,

¹⁹ og lofað sé hans dýrlega nafn um eilífð, og öll jörðin fyllist dýrð hans. Amen, amen.

²⁰ Bænir Davíðs Ísaísonar eru á enda.

1 Maður er nefndur Elkana. Hann var frá Ramataím-Sófím, frá Efraímfjöllum; hann var sonur Jeróhams Elíhúsonar, Tóhúsonar, Súfssonar Efraímíta.

² Elkana átti tvær konur. Hét önnur Hanna, en hin Peninna. Peninna átti börn, en Hanna átti engin börn.

³ Þessi maður fór á ári hverju úr borg sinni til þess að biðjast fyrir og til þess að færa Drottni allsherjar fórnir í Síló. En þar voru báðir synir Elí, Hofní og Pínehas, prestar Drottins.

⁴ Í hvert sinn er Elkana fórnaði, þá gaf hann Peninnu, konu sinni, og öllum sonum hennar og dætrum sinn hlut hverju.

⁵ Hann gaf Hönnu ekki nema einn hlut, þótt hann elskaði hana, en Drottinn hafði lokað móðurkviði hennar.

⁶ Elja hennar skapraunaði henni einnig til þess að reita hana til reiði, af því að Drottinn hafði lokað móðurkviði hennar.

⁷ Svo gjörði Elkana ár eftir ár, í hvert skipti sem þau fóru upp til húss Drottins, og þannig skapraunaði hún henni. Hanna grét og neytti eigi matar.

⁸ Þá sagði Elkana, maður hennar, við hana: "Hanna, hví grætur þú og hví neytir þú eigi matar og hví liggur svo illa á þér? Er ég þér ekki betri en tíu synir?"

⁹ Og Hanna stóð upp, þá er þau höfðu etið í Síló og þá er þau höfðu drukkið. En Elí prestur sat á stól við dyrastafinn á musteri Drottins.

¹⁰ Hanna var sárhrygg. Hún bað til Drottins og grét mjög,

¹¹ gjörði heit og mælti: "Drottinn allsherjar! Ef þú lítur á eymd ambáttar þinnar og minnist mín og gleymir eigi ambátt þinni og gefur ambátt þinni son, þá skal ég gefa hann Drottni alla daga ævi hans, og eigi skal rakhnífur koma á höfuð honum."

¹² Er hún gjörði lengi bæn sína fyrir augliti Drottins, og Elí tók eftir munni hennar, _

¹³ en Hanna mæltist fyrir í hljóði; bærðust aðeins varirnar, en rödd hennar heyrðist ekki _, þá hélt Elí, að hún væri drukkin.

¹⁴ Þá sagði Elí við hana: "Hversu lengi ætlar þú að láta sjá þig drukkna? Láttu vímuna renna af þér!"

¹⁵ Hanna svaraði og sagði: "Nei, herra minn, ég er kona með hryggð í hjarta. Vín hefi ég ekki drukkið né áfengan drykk, en ég hefi úthellt hjarta mínu fyrir Drottni.

¹⁶ Ætla þú eigi, að ambátt þín sé afhrak, því að af mínum mikla harmi og trega hefi ég talað hingað til."

¹⁷ Elí svaraði og sagði: "Far þú í friði. Ísraels Guð mun veita þér það, er þú hefir beðið hann um."

¹⁸ Hanna mælti: "Ó að ambátt þín mætti finna náð í augum þínum!" Síðan fór konan leiðar sinnar og mataðist og var eigi framar með döpru bragði.

¹⁹ Morguninn eftir risu þau árla og gjörðu bæn sína fyrir augliti Drottins, sneru síðan aftur og komu heim til Rama. Og Elkana kenndi Hönnu konu sinnar, og Drottinn minntist hennar.

²⁰ Og er ár var liðið, hafði Hanna orðið þunguð og alið son, og hún nefndi hann Samúel, "því að ég hefi beðið Drottin um hann."

3 Bræður heilagir! Þér eruð hluttakar himneskrar köllunar. Gefið því gætur að Jesú, postula og æðsta presti játningar vorrar.

² Hann var trúr þeim, er hafði skipað hann, eins og Móse var það líka í öllu hans húsi.

³ En hann er verður meiri dýrðar en Móse, eins og sá, er húsið gjörði, á meiri heiður en húsið sjálft.

⁴ Sérhvert hús er gjört af einhverjum, en Guð er sá, sem allt hefur gjört.

⁵ Móse var að sönnu trúr í öllu hans húsi, eins og þjónn, til vitnisburðar um það, sem átti að verða talað,

⁶ en Kristur eins og sonur yfir húsi hans. Og hans hús erum vér, ef vér höldum djörfunginni og voninni, sem vér miklumst af.

146 Halelúja. Lofa þú Drottin, sála mín!

² Ég vil lofa Drottin meðan lifi, lofsyngja Guði mínum, meðan ég er til.

³ Treystið eigi tignarmennum, mönnum sem enga hjálp geta veitt.

⁴ Andi þeirra líður burt, þeir verða aftur að jörðu, á þeim degi verða áform þeirra að engu.

⁵ Sæll er sá, er á Jakobs Guð sér til hjálpar, sá er setur von sína á Drottin, Guð sinn,

⁶ hann sem skapað hefir himin og jörð, hafið og allt sem í því er, hann sem varðveitir trúfesti sína að eilífu,

⁷ sem rekur réttar kúgaðra og veitir brauð hungruðum. Drottinn leysir hina bundnu,

⁸ Drottinn opnar augu blindra, Drottinn reisir upp niðurbeygða, Drottinn elskar réttláta.

⁹ Drottinn varðveitir útlendingana, hann annast ekkjur og föðurlausa, en óguðlega lætur hann fara villa vegar.

¹⁰ Drottinn er konungur að eilífu, hann er Guð þinn, Síon, frá kyni til kyns. Halelúja.

147 Halelúja. Það er gott að leika fyrir Guði vorum, því að hann er yndislegur, honum hæfir lofsöngur.

² Drottinn endurreisir Jerúsalem, safnar saman hinum tvístruðu af Ísrael.

³ Hann læknar þá, er hafa sundurkramið hjarta, og bindur um benjar þeirra.

⁴ Hann ákveður tölu stjarnanna, kallar þær allar með nafni.

⁵ Mikill er Drottinn vor og ríkur að veldi, speki hans er ómælanleg.

⁶ Drottinn annast hrjáða, en óguðlega lægir hann að jörðu.

⁷ Syngið Drottni með þakklæti, leikið á gígju fyrir Guði vorum.

⁸ Hann hylur himininn skýjum, býr regn handa jörðinni, lætur gras spretta á fjöllunum.

⁹ Hann gefur skepnunum fóður þeirra, hrafnsungunum, þegar þeir kalla.

¹⁰ Hann hefir eigi mætur á styrkleika hestsins, eigi þóknun á fótleggjum mannsins.

¹¹ Drottinn hefir þóknun á þeim er óttast hann, þeim er bíða miskunnar hans.

¹² Vegsama Drottin, Jerúsalem, lofa þú Guð þinn, Síon,

¹³ því að hann hefir gjört sterka slagbrandana fyrir hliðum þínum, blessað börn þín, sem í þér eru.

¹⁴ Hann gefur landi þínu frið, seður þig á hinu kjarnbesta hveiti.

¹⁵ Hann sendir orð sitt til jarðar, boð hans hleypur með hraða.

¹⁶ Hann gefur snjó eins og ull, stráir út hrími sem ösku.

¹⁷ Hann sendir hagl sitt sem brauðmola, hver fær staðist frost hans?

¹⁸ Hann sendir út orð sitt og lætur ísinn þiðna, lætur vind sinn blása, og vötnin renna.

¹⁹ Hann kunngjörði Jakob orð sitt, Ísrael lög sín og ákvæði.

²⁰ Svo hefir hann eigi gjört við neina þjóð, þeim kennir hann ekki ákvæði sín. Halelúja.

²⁵ Nú varð deila um hreinsun milli lærisveina Jóhannesar og Gyðings eins.

²⁶ Þeir komu til Jóhannesar og sögðu við hann: "Rabbí, sá sem var hjá þér handan við Jórdan og þú barst vitni um, hann er að skíra, og allir koma til hans."

²⁷ Jóhannes svaraði þeim: "Enginn getur tekið neitt, nema honum sé gefið það af himni.

²⁸ Þér getið sjálfir vitnað um, að ég sagði: ,Ég er ekki Kristur, heldur er ég sendur á undan honum.`

²⁹ Sá er brúðguminn, sem á brúðina, en vinur brúðgumans, sem stendur hjá og hlýðir á hann, gleðst mjög við rödd hans. Þessi gleði er nú mín að fullu.

³⁰ Hann á að vaxa, en ég að minnka.