Book of Common Prayer

18 In finem. Psalmus David.

² Caeli enarrant gloriam Dei, et opera manuum ejus annuntiat firmamentum.

³ Dies diei eructat verbum, et nox nocti indicat scientiam.

⁴ Non sunt loquelae, neque sermones, quorum non audiantur voces eorum.

⁵ In omnem terram exivit sonus eorum, et in fines orbis terrae verba eorum.

⁶ In sole posuit tabernaculum suum; et ipse tamquam sponsus procedens de thalamo suo. Exsultavit ut gigas ad currendam viam;

⁷ a summo caelo egressio ejus. Et occursus ejus usque ad summum ejus; nec est qui se abscondat a calore ejus.

⁸ Lex Domini immaculata, convertens animas; testimonium Domini fidele, sapientiam praestans parvulis.

⁹ Justitiae Domini rectae, laetificantes corda; praeceptum Domini lucidum, illuminans oculos.

¹⁰ Timor Domini sanctus, permanens in saeculum saeculi; judicia Domini vera, justificata in semetipsa,

¹¹ desiderabilia super aurum et lapidem pretiosum multum, et dulciora super mel et favum.

¹² Etenim servus tuus custodit ea; in custodiendis illis retributio multa.

¹³ Delicta quis intelligit? ab occultis meis munda me;

¹⁴ et ab alienis parce servo tuo. Si mei non fuerint dominati, tunc immaculatus ero, et emundabor a delicto maximo.

¹⁵ Et erunt ut complaceant eloquia oris mei, et meditatio cordis mei in conspectu tuo semper. Domine, adjutor meus, et redemptor meus.

¹⁴ Spiritus autem Domini recessit a Saul, et exagitabat eum spiritus nequam a Domino.

¹⁵ Dixeruntque servi Saul ad eum: Ecce spiritus Dei malus exagitat te.

¹⁶ Jubeat dominus noster, et servi tui qui coram te sunt quaerent hominem scientem psallere cithara, ut quando arripuerit te spiritus Domini malus, psallat manu sua, et levius feras.

¹⁷ Et ait Saul ad servos suos: Providete ergo mihi aliquem bene psallentem, et adducite eum ad me.

¹⁸ Et respondens unus de pueris, ait: Ecce vidi filium Isai Bethlehemitem scientem psallere, et fortissimum robore, et virum bellicosum, et prudentem in verbis, et virum pulchrum: et Dominus est cum eo.

¹⁹ Misit ergo Saul nuntios ad Isai, dicens: Mitte ad me David filium tuum, qui est in pascuis.

²⁰ Tulit itaque Isai asinum plenum panibus, et lagenam vini, et haedum de capris unum, et misit per manum David filii sui Sauli.

²¹ Et venit David ad Saul, et stetit coram eo: at ille dilexit eum nimis, et factus est ejus armiger.

²² Misitque Saul ad Isai, dicens: Stet David in conspectu meo: invenit enim gratiam in oculis meis.

²³ Igitur quandocumque spiritus Domini malus arripiebat Saul, David tollebat citharam, et percutiebat manu sua, et refocillabatur Saul, et levius habebat: recedebat enim ab eo spiritus malus.

17 Congregantes autem Philisthiim agmina sua in praelium, convenerunt in Socho Judae: et castrametati sunt inter Socho et Azeca in finibus Dommim.

² Porro Saul et filii Israel congregati venerunt in Vallem terebinthi, et direxerunt aciem ad pugnandum contra Philisthiim.

³ Et Philisthiim stabant super montem ex parte hac, et Israel stabat supra montem ex altera parte: vallisque erat inter eos.

⁴ Et egressus est vir spurius de castris Philisthinorum nomine Goliath, de Geth, altitudinis sex cubitorum et palmi:

⁵ et cassis aerea super caput ejus, et lorica squamata induebatur. Porro pondus loricae ejus, quinque millia siclorum aeris erat:

⁶ et ocreas aereas habebat in cruribus, et clypeus aereus tegebat humeros ejus.

⁷ Hastile autem hastae ejus erat quasi liciatorium texentium: ipsum autem ferrum hastae ejus sexcentos siclos habebat ferri: et armiger ejus antecedebat eum.

⁸ Stansque clamabat adversum phalangas Israel, et dicebat eis: Quare venistis parati ad praelium? numquid ego non sum Philisthaeus, et vos servi Saul? eligite ex vobis virum, et descendat ad singulare certamen.

⁹ Si quiverit pugnare mecum, et percusserit me, erimus vobis servi: si autem ego praevaluero, et percussero eum, vos servi eritis, et servietis nobis.

¹⁰ Et aiebat Philisthaeus: Ego exprobravi agminibus Israel hodie: date mihi virum, et ineat mecum singulare certamen.

¹¹ Audiens autem Saul et omnes Israelitae sermones Philisthaei hujuscemodi, stupebant, et metuebant nimis.

¹⁷ Et dum intra se haesitaret Petrus quidnam esset visio quam vidisset, ecce viri qui missi erant a Cornelio, inquirentes domum Simonis astiterunt ad januam.

¹⁸ Et cum vocassent, interrogabant, si Simon qui cognominatur Petrus illic haberet hospitium.

¹⁹ Petro autem cogitante de visione, dixit Spiritus ei: Ecce viri tres quaerunt te.

²⁰ Surge itaque, descende, et vade cum eis nihil dubitans: quia ego misi illos.

²¹ Descendens autem Petrus ad viros, dixit: Ecce ego sum, quem quaeritis: quae causa est, propter quam venistis?

²² Qui dixerunt: Cornelius centurio, vir justus et timens Deum, et testimonium habens ab universa gente Judaeorum, responsum accepit ab angelo sancto accersire te in domum suam, et audire verba abs te.

²³ Introducens ergo eos, recepit hospitio. Sequenti autem die, surgens profectus est cum illis, et quidam ex fratribus ab Joppe comitati sunt eum.

²⁴ Altera autem die introivit Caesaream. Cornelius vero exspectabat illos, convocatis cognatis suis et necessariis amicis.

²⁵ Et factum est cum introisset Petrus, obvius venit ei Cornelius, et procidens ad pedes ejus adoravit.

²⁶ Petrus vero elevavit eum, dicens: Surge: et ego ipse homo sum.

²⁷ Et loquens cum illo intravit, et invenit multos qui convenerant:

²⁸ dixitque ad illos: Vos scitis quomodo abominatum sit viro Judaeo conjungi aut accedere ad alienigenam: sed mihi ostendit Deus neminem communem aut immundum dicere hominem.

²⁹ Propter quod sine dubitatione veni accersitus. Interrogo ergo, quam ob causam accersistis me?

³⁰ Et Cornelius ait: A nudiusquarta die usque ad hanc horam, orans eram hora nona in domo mea, et ecce vir stetit ante me in veste candida, et ait:

³¹ Corneli, exaudita est oratio tua, et eleemosynae tuae commemoratae sunt in conspectu Dei.

³² Mitte ergo in Joppen, et accersi Simonem qui cognominatur Petrus: hic hospitatur in domo Simonis coriarii juxta mare.

³³ Confestim ergo misi ad te: et tu benefecisti veniendo. Nunc ergo omnes nos in conspectu tuo adsumus audire omnia quaecumque tibi praecepta sunt a Domino.

³⁶ Dum autem haec loquuntur, stetit Jesus in medio eorum, et dicit eis: Pax vobis: ego sum, nolite timere.

³⁷ Conturbati vero et conterriti, existimabant se spiritum videre.

³⁸ Et dixit eis: Quid turbati estis, et cogitationes ascendunt in corda vestra?

³⁹ videte manus meas, et pedes, quia ego ipse sum; palpate et videte, quia spiritus carnem et ossa non habet, sicut me videtis habere.

⁴⁰ Et cum hoc dixisset, ostendit eis manus et pedes.

⁴¹ Adhuc autem illis non credentibus, et mirantibus prae gaudio, dixit: Habetis hic aliquid quod manducetur?

⁴² At illi obtulerunt ei partem piscis assi et favum mellis.

⁴³ Et cum manducasset coram eis, sumens reliquias dedit eis.

⁴⁴ Et dixit ad eos: Haec sunt verba quae locutus sum ad vos cum adhuc essem vobiscum, quoniam necesse est impleri omnia quae scripta sunt in lege Moysi, et prophetis, et Psalmis de me.

⁴⁵ Tunc aperuit illis sensum ut intelligerent Scripturas,

⁴⁶ et dixit eis: Quoniam sic scriptum est, et sic oportebat Christum pati, et resurgere a mortuis tertia die:

⁴⁷ et praedicari in nomine ejus poenitentiam, et remissionem peccatorum in omnes gentes, incipientibus ab Jerosolyma.

⁴⁸ Vos autem testes estis horum.

⁴⁹ Et ego mitto promissum Patris mei in vos; vos autem sedete in civitate, quoadusque induamini virtute ex alto.

⁵⁰ Eduxit autem eos foras in Bethaniam, et elevatis manibus suis benedixit eis.

⁵¹ Et factum est, dum benediceret illis, recessit ab eis, et ferebatur in caelum.

⁵² Et ipsi adorantes regressi sunt in Jerusalem cum gaudio magno:

⁵³ et erant semper in templo, laudantes et benedicentes Deum. Amen.