Add parallel Print Page Options

Naghambal si Job

Sang ulihi naghambal si Job kag ginpakamalaot niya ang adlaw sang iya pagkatawo. Nagsiling siya, “Ginapakamalaot ko ang adlaw sang akon pagkatawo. Nangin madulom kuntani ina nga adlaw kag wala na ginsilakan pa sang adlaw. Wala na kuntani ina gindumdom pa sang Dios nga ara sa langit. Natabunan na lang kuntani ina sang kadulom ukon sang madamol nga gal-om, kag ginlikupan na lang kuntani sang kadulom ang iya kasanag. Nangin madulom gid kuntani ina nga gab-i sang akon pagkatawo, kag wala na lang kuntani ina ginlakip sa kalendaryo. Wala na kuntani ako matawo sa sina nga gab-i, kag wala na kuntani sing may nagkinalipay sadto nga tion. Kabay pa nga pakamalauton ina nga gab-i sang mga manugpakamalaot nga kahibalo magpukaw sa dragon nga Leviatan. Wala na kuntani magsiga ang kabugwason sang sina nga adlaw, kag wala na kuntani mag-aga. 10 Ginapakamalaot ko ina nga adlaw kay wala niya ginpunggan ang akon pagkatawo agod indi ko maeksperiensyahan ini nga mga kalisod.

11 “Maayo pa kuntani nga napatay na lang ako sa tiyan sang akon iloy. 12 Ngaa bala ginsabak pa ako sang akon iloy kag ginpatiti? 13 Kon napatay lang ako sadto, malinong na kuntani ako subong, nga nagakatulog kag nagapahuway 14 upod sa mga hari kag mga pangulo sang kalibutan nga nagpatindog sang mga palasyo[a] nga guba na subong.[b] 15 Nagapahuway man kuntani ako upod sa mga manugdumala nga ang ila mga balay puno sang bulawan kag pilak. 16 Maayo pa kuntani nga pareho na lang ako sang mga bata nga napatay sa ila pagkatawo kag ginlubong, nga wala na makakita sang kasanag. 17 Didto sa lugar sang mga patay, ang mga malaot wala na nagahimo sing malain kag ang mga kapoy nagapahuway na. 18 Kag didto, ang mga bihag nagapatawhay-tawhay na kag indi na nila mabatian ang singgit sang mga tawo nga nagapilit sa ila sa pag-obra. 19 Ang tanan nga klase sang tawo ato didto, bantog man ukon indi. Kag ang mga ulipon hilway na didto sa ila mga agalon.

20 “Ngaa ginatugutan pa nga mabuhi ang tawo nga nagaantos kag nagasakit ang ila buot? 21 Nagahandom sila nga mapatay, pero wala sila mapatay. Ginapangita nila ang kamatayon nga sobra pa sa pagpangita sang tawo sang manggad nga natago. 22 Malipayon lang sila kon patay na sila kag malubong na. 23 Ngaa ginatugutan pa nga mabuhi ang tawo nga wala man lang siya kahibalo sang iya dangatan? Ginbuot sang Dios nga indi niya mahibaluan ang iya palaabuton. 24 Indi ako makakaon sa sobra nga pagpangasubo, kag wala nagauntat ang akon pag-ugayong. 25 Ang ginakahadlukan ko natabo sa akon. 26 Wala ako sing kalinong kag katawhayan. Kag wala ako sing kapahuwayan kundi kagamo lang.”

Footnotes

  1. 3:14 mga palasyo: ukon, mga bilding.
  2. 3:14 nagpatindog… subong: ukon, nagpatindog liwat sang mga guba nga palasyo.

Job Curses His Own Birth

After this, Job opened his mouth and cursed his day. Then Job answered and said:

“May the day I was born perish,
    and the night that said,
    ‘A man is conceived!’
That day—may it be darkness;
    may God above not regard it;
    may no light shine on it.
May darkness and deep gloom reclaim it;
    may a cloud settle over it;
    may whatever blackens the day terrify it.
That night—may thick darkness seize it;
    may it not be included among the days of the year,
    nor be entered among the number of months.
Indeed, may that night be barren;
    may no joyful shout enter it.
May those who curse, curse the day—
    those ready to awaken Leviathan.
May its morning stars be darkened;
    may it hope for light but have none—
    may it never see the eyelids of dawn.
10 For it did not shut the doors of the womb on me,
    nor did it hide trouble from my eyes.
11 Why did I not die at birth
    and expire as I exited the womb?
12 Why did the knees welcome me,
    and breasts that I might nurse?
13 For now I would be lying down and quiet;
    I would be asleep and at rest
14 with kings and counselors of the earth,
    who built for themselves places now desolate,
15 with princes who had gold,
    who filled their houses with silver.
16 Or why was I not hidden like a stillborn,
    like infants who never saw light?
17 There the wicked cease from turmoil,
    and there the weary are at rest.
18 Prisoners are at ease together;
    they do not hear the voice of the taskmaster.
19 Small and great are there;
    and slave is free from his master.

20 Why is light given to one who suffers
    and life to the bitter of soul,
21 to those who long for death, but it does not come,
who dig for it more than for hidden treasures,
22 who are filled with gladness
    and rejoice when finding the grave?
23 Why is light given to a man whose way is hidden,
    and whom God has hedged in?
24 For my sighing comes instead of my bread,
    and my groans pour out like water.
25 For the thing I dreaded has come upon me,
    and what I feared has happened to me.
26 I have no ease, no quietness;
    I have no rest, but turmoil came.”