Handelingen 27
BasisBijbel
Paulus op reis naar de keizer in Rome
27 Zo werd er besloten dat we naar Italië zouden varen. Ze stuurden Paulus en een paar andere gevangenen met een hoofdman mee. Hij heette Julius. Hij hoorde bij de afdeling soldaten van de keizer. 2 We voeren de zee op in een schip uit Adramyttium. Het zou langs de kustplaatsen van Asia varen. Aristarchus, de Macedoniër uit Tessalonika, ging met ons mee. 3 De volgende dag kwamen we in Sidon aan. Julius was vriendelijk voor Paulus. Daarom vond hij het ook goed dat Paulus zijn vrienden zou bezoeken. Dan zou hij zich door hen kunnen laten verzorgen. 4 Toen we daar weer vertrokken, voeren we om Cyprus heen om minder last van de tegenwind te hebben. 5 We voeren langs Cilicië en Pamfilië. Zo kwamen we in Myra in Lycië aan.
6 Daar vond de hoofdman een volgend schip voor ons. Het kwam uit Alexandrië en zou naar Italië varen. Hij bracht ons op dat schip over. 7 Een aantal dagen schoten we slecht op. Met moeite bereikten we Knidus, want we hadden de wind tegen. Daarna voeren we langs Salmone aan de zuidkust van Kreta. 8 Met moeite voeren we Salmone voorbij en bereikten een plaats die Goede Haven heette. Daar vlak bij lag de stad Lasea.
9 We hadden veel tijd verloren. Het was inmiddels niet zeker of het nog verstandig was om verder te varen. Het was al halverwege de zevende maand,[a] dus laat in het jaar. Paulus waarschuwde de mannen. 10 Hij zei: "Mannen, ik zie dat deze tocht heel erg moeilijk zal worden. We zullen grote schade oplopen. En niet alleen aan de lading. Ook ons leven komt in gevaar." 11 Maar de hoofdman vertrouwde op de stuurman en de schipper. Hij geloofde niet wat Paulus zei. 12 De haven waar ze nu lagen was niet geschikt om te overwinteren. Daarom wilde het grootste deel van de mannen er weg. Ze wilden proberen om de haven Fenix op Kreta te bereiken. Daar zouden ze kunnen overwinteren. Want die haven lag beschermd naar het zuidwesten en het noordwesten. 13 Er begon een zachte zuidenwind te waaien. Daarom dacht de bemanning dat het een goed moment was om weg te varen. Ze hesen het anker op en voeren zo dicht mogelijk langs de kust van Kreta.
De storm
14 Maar kort daarna stak er vanaf het eiland plotseling een zware storm op. Die wordt de Euroklydon genoemd. 15 De storm sleurde het schip mee. Ze konden het niet met de kop in de wind houden. Ze gaven het op en lieten het schip met de wind meedrijven. 16 Maar plotseling schoten we de luwte in van een eilandje, Klauda. Daar konden we met moeite de roeiboot van het schip in veiligheid brengen. 17 De zeelui hesen de roeiboot aan boord. Daarna haalden ze touwen onder het schip door om het bij elkaar te houden. Ook haalden ze alle zeilen en masten omlaag. Want ze waren bang dat het schip op de Syrtis zou vastlopen.[b] Zo lieten ze het schip drijven. 18 Het schip werd verschrikkelijk heen en weer geslingerd. Daarom gooiden ze de volgende dag de lading in zee om het schip lichter te maken. 19 De derde dag gooiden we de zeilen, masten en touwen overboord. 20 Dagenlang zagen we geen zon of sterren. Het was verschrikkelijk noodweer. Uiteindelijk verloren we alle hoop de storm te overleven.
21 De bemanning had al dagenlang niet gegeten. Toen ging Paulus tussen hen in staan en zei: "Mannen, jullie hadden naar mij moeten luisteren. Jullie hadden niet van Kreta moeten wegvaren. Dan hadden jullie deze schade en ellende niet gehad! 22 Maar jullie moeten de moed niet verliezen. We zullen allemaal in leven blijven. Alleen het schip zal verloren gaan. 23 Want afgelopen nacht stond er een engel bij mij. Dat was een engel van de God die ik aanbid, de God van wie ik ben. 24 Hij zei tegen mij: 'Wees niet bang, Paulus! Want jij moet bij de keizer komen. Daarom zal God jou en ook alle mensen redden die met je meereizen.' 25 Houd dus moed, mannen. Want ik geloof God. Alles zal gaan zoals de engel tegen mij heeft gezegd. 26 Maar we zullen op één of ander eiland stranden."
27 Het was inmiddels de 14e nacht dat we rondzwalkten op de Adriatische Zee. Midden in die nacht dachten de zeelui dat ze in de buurt van land kwamen. 28 Ze peilden met het peillood hoe diep het was. Het was er 20 vadem (36 m). Iets verderop peilden ze weer: 15 vadem (27 m). 29 Ze werden bang dat het schip op de rotsen te pletter zou slaan. Daarom gooiden ze van de achterkant van het schip vier ankers in het water en wensten dat het dag werd.
30 Toen beweerden de zeelui, dat ze van de voorkant van het schip ankers in het water wilden gooien. Maar ze lieten de roeiboot in het water zakken. Ze wilden daarmee van het schip wegkomen. 31 Paulus zag het. Hij zei tegen de hoofdman en de soldaten: "Zij moeten ook aan boord blijven. Anders kunnen jullie niet worden gered." 32 Toen hakten de soldaten de touwen van de roeiboot door en lieten hem in zee vallen.
33 Het begon dag te worden. Paulus drong er bij iedereen op aan om iets te eten. Hij zei: "Jullie hebben nu al twee weken afgewacht, zonder iets te eten. 34 Nu moeten jullie iets eten. Dat zal jullie helpen om gered te worden. Er zal jullie geen haar gekrenkt worden." 35 Hij nam brood, dankte hardop God en begon te eten. 36 Daardoor kregen de anderen weer moed. Iedereen ging eten. 37 Er waren in totaal 276 mensen aan boord. 38 Toen ze gegeten hadden, gooiden ze de rest van het graan in zee. Zo maakten ze het schip lichter.
De schipbreuk
39 Toen het dag werd, wisten ze niet waar ze waren. Ze herkenden het land niet. Maar ze zagen een inham met een strand. Ze besloten om te proberen het schip op dat strand te laten lopen. 40 Ze hesen de ankers op en lieten zich door de golven naar het strand drijven. Ook maakten ze de touwen los waarmee ze het roer hadden vastgezet. Ze hesen het voorste zeil en koersten naar het strand. 41 Maar ze kwamen op een zandbank terecht en het schip liep vast. Het voorste deel van het schip bleef muurvast zitten. Het achterste deel brak af door het beuken van de golven.
42 De soldaten wilden alle gevangenen doden. Want ze waren bang dat de gevangenen zwemmend zouden ontsnappen. 43 Maar de hoofdman wilde Paulus redden. Daarom hield hij hen tegen. Hij beval dat de mensen die konden zwemmen het eerst overboord moesten springen en naar het strand moesten zwemmen. 44 De anderen moesten proberen om op stukken wrakhout en planken aan land te komen. Zo kwam iedereen in veiligheid.
Footnotes
- Handelingen 27:9 De Joodse zevende maand is ongeveer oktober op onze kalender.
- Handelingen 27:17 De Syrtis was een zandbank bij de kust van Noord-Afrika.
Acts 27
Easy-to-Read Version
Paul Sails for Rome
27 It was decided that we would sail for Italy. An army officer named Julius, who served in the emperor’s special army, was put in charge of guarding Paul and some other prisoners on the trip. 2 We got on a ship from the city of Adramyttium that was ready to sail to different places in Asia. Aristarchus, a man from Thessalonica in Macedonia, went with us.
3 The next day we came to the city of Sidon. Julius was very good to Paul and gave him freedom to go visit his friends there, who gave him whatever he needed. 4 We left that city and sailed close to the island of Cyprus because the wind was blowing against us. 5 We went across the sea by Cilicia and Pamphylia. Then we came to the city of Myra in Lycia. 6 There the army officer found a ship from the city of Alexandria that was going to Italy. So he put us on it.
7 We sailed slowly for many days. It was hard for us to reach the city of Cnidus because the wind was blowing against us. We could not go any farther that way, so we sailed by the south side of the island of Crete near Salmone. 8 We sailed along the coast, but the sailing was hard. Then we came to a place called Safe Harbors, near the city of Lasea.
9 We had lost much time, and it was now dangerous to sail, because it was already after the Jewish day of fasting.[a] So Paul warned them, 10 “Men, I can see that there will be a lot of trouble on this trip. The ship, everything in it, and even our lives may be lost!” 11 But the captain and the owner of the ship did not agree with Paul. So the army officer accepted what they said instead of believing Paul. 12 Also, that harbor was not a good place for the ship to stay for the winter, so most of the men decided that we should leave there. They hoped we could reach Phoenix, where the ship could stay for the winter. Phoenix was a city on the island of Crete. It had a harbor that faced southwest and northwest.
The Storm
13 Then a good wind began to blow from the south. The men on the ship thought, “This is the wind we wanted, and now we have it!” So they pulled up the anchor. We sailed very close to the island of Crete. 14 But then a very strong wind called the “Northeaster” came from across the island. 15 This wind took the ship and carried it away. The ship could not sail against the wind, so we stopped trying and let the wind blow us.
16 We went below a small island named Cauda. With the island protecting us from the wind, we were able to bring in the lifeboat, but it was very hard to do. 17 After the men brought the lifeboat in, they tied ropes around the ship to hold it together. The men were afraid that the ship would hit the sandbanks of Syrtis. So they lowered the sail and let the wind carry the ship.
18 The next day the storm was blowing against us so hard that the men threw some things out of the ship.[b] 19 A day later they threw out the ship’s equipment. 20 For many days we could not see the sun or the stars. The storm was very bad. We lost all hope of staying alive—we thought we would die.
21 The men did not eat for a long time. Then one day Paul stood up before them and said, “Men, I told you not to leave Crete. You should have listened to me. Then you would not have all this trouble and loss. 22 But now I tell you to be happy. None of you will die, but the ship will be lost. 23 Last night an angel came to me from God—the God I worship and belong to. 24 The angel said, ‘Paul, don’t be afraid! You must stand before Caesar. And God has given you this promise: He will save the lives of all those sailing with you.’ 25 So men, there is nothing to worry about. I trust God, and I am sure everything will happen just as his angel told me. 26 But we will crash on an island.”
27 On the fourteenth night we were still being blown around in the Adriatic Sea. The sailors thought we were close to land. 28 They threw a rope into the water with a weight on the end of it. They found that the water was 120 feet[c] deep. They went a little farther and threw the rope in again. It was 90 feet[d] deep. 29 The sailors were afraid that we would hit the rocks, so they threw four anchors into the water. Then they prayed for daylight to come. 30 Some of the sailors wanted to leave the ship, and they lowered the lifeboat to the water. They wanted the other men to think that they were throwing more anchors from the front of the ship. 31 But Paul told the army officer and the other soldiers, “If these men do not stay in the ship, you will lose all hope of survival.” 32 So the soldiers cut the ropes and let the lifeboat fall into the water.
33 Just before dawn Paul began persuading all the people to eat something. He said, “For the past two weeks you have been waiting and watching. You have not eaten for 14 days. 34 Now I beg you to eat something. You need it to stay alive. None of you will lose even one hair off your heads.” 35 After he said this, Paul took some bread and thanked God for it before all of them. He broke off a piece and began eating. 36 All the men felt better and started eating too. 37 (There were 276 people on the ship.) 38 We ate all we wanted. Then we began making the ship lighter by throwing the grain into the sea.
The Ship Is Destroyed
39 When daylight came, the sailors saw land, but they did not know what land it was. They saw a bay with a beach and wanted to sail the ship to the beach if they could. 40 So they cut the ropes to the anchors and left the anchors in the sea. At the same time, they untied the ropes that were holding the rudders. Then they raised the front sail into the wind and sailed toward the beach. 41 But the ship hit a sandbank. The front of the ship stuck there and could not move. Then the big waves began to break the back of the ship to pieces.
42 The soldiers decided to kill the prisoners so that none of the prisoners could swim away and escape. 43 But Julius the army officer wanted to let Paul live. So he did not allow the soldiers to kill the prisoners. He told the people who could swim to jump into the water and swim to land. 44 The others used wooden boards or pieces of the ship. And this is how all the people went safely to land.
Footnotes
- Acts 27:9 day of fasting The Day of Atonement, an important Jewish holy day in the fall of the year. This was the time of year that bad storms happened on the sea.
- Acts 27:18 threw some things … ship The men did this to make the ship lighter so that it would not sink easily.
- Acts 27:28 120 feet Literally, “20 fathoms,” about 40 meters.
- Acts 27:28 90 feet Literally, “15 fathoms,” about 30 meters.
Hechos 27
Dios Habla Hoy
Pablo enviado a Roma
27 Cuando decidieron mandarnos a Italia, Pablo y los otros presos fueron entregados a un capitán que se llamaba Julio, del batallón llamado del Emperador. 2 Nos embarcamos, pues, en un barco del puerto de Adramitio que estaba a punto de salir para los puertos de Asia. Estaba también con nosotros Aristarco, que era de Tesalónica, ciudad de Macedonia. 3 Al día siguiente llegamos al puerto de Sidón, donde Julio trató a Pablo con mucha consideración, pues lo dejó visitar a sus amigos y ser atendido por ellos. 4 Saliendo de Sidón, navegamos protegidos del viento por la isla de Chipre, porque teníamos el viento en contra. 5 Bordeamos la costa de Cilicia y Panfilia, y llegamos a Mira, una ciudad de Licia.
6 El capitán de los soldados encontró allí un barco de Alejandría que iba a Italia, y nos hizo embarcar para seguir el viaje. 7 Durante varios días viajamos despacio, y con mucho trabajo llegamos frente a Cnido. Como todavía teníamos el viento en contra, pasamos frente a Salmona dando la vuelta a la isla de Creta; 8 y navegando con dificultad a lo largo de la costa, llegamos a un lugar llamado Buenos Puertos, cerca del pueblo de Lasea.
9 Se había perdido mucho tiempo, y ya era peligroso viajar por mar porque se acercaba el invierno. Por eso, Pablo les aconsejó:
10 —Señores, veo que este viaje va a ser muy peligroso, y que vamos a perder tanto el barco como su carga, y que hasta podemos perder la vida.
11 Pero el capitán de los soldados hizo más caso al dueño del barco y al capitán del mismo que a Pablo. 12 Y como aquel puerto no era bueno para pasar el invierno, casi todos pensaron que sería mejor salir de allí e intentar llegar a Fenice, un puerto de Creta que mira al sudoeste y al noroeste, y pasar allí el invierno.
La tempestad en el mar
13 Pensando que podrían seguir el viaje porque comenzaba a soplar un viento suave del sur, salieron y navegaron junto a la costa de Creta. 14 Pero poco después un viento huracanado del nordeste azotó el barco, 15 y comenzó a arrastrarlo. Como no podíamos mantener el barco de cara al viento, tuvimos que dejarnos llevar por él. 16 Pasamos por detrás de una pequeña isla llamada Cauda, donde el viento no soplaba tan fuerte, y con mucho trabajo pudimos recoger el bote salvavidas. 17 Después de subirlo a bordo, usaron sogas para reforzar el barco. Luego, como tenían miedo de encallar en los bancos de arena llamados la Sirte, echaron el ancla flotante y se dejaron llevar por el viento. 18 Al día siguiente, la tempestad era todavía fuerte, así que comenzaron a arrojar al mar la carga del barco; 19 y al tercer día, con sus propias manos, arrojaron también los aparejos del barco. 20 Por muchos días no se dejaron ver ni el sol ni las estrellas, y con la gran tempestad que nos azotaba habíamos perdido ya toda esperanza de salvarnos.
21 Como habíamos pasado mucho tiempo sin comer, Pablo se levantó en medio de todos y dijo:
—Señores, hubiera sido mejor hacerme caso y no salir de Creta; así habríamos evitado estos daños y perjuicios. 22 Ahora, sin embargo, no se desanimen, porque ninguno de ustedes morirá, aunque el barco sí va a perderse. 23 Pues anoche se me apareció un ángel, enviado por el Dios a quien pertenezco y sirvo, 24 y me dijo: “No tengas miedo, Pablo, porque tienes que presentarte ante el emperador romano, y por tu causa Dios va a librar de la muerte a todos los que están contigo en el barco.” 25 Por tanto, señores, anímense, porque tengo confianza en Dios y estoy seguro de que las cosas sucederán como el ángel me dijo. 26 Pero vamos a encallar en una isla.
27 Una noche, cuando al cabo de dos semanas de viaje nos encontrábamos en el mar Adriático llevados de un lado a otro por el viento, a eso de la medianoche los marineros se dieron cuenta de que estábamos llegando a tierra. 28 Midieron la profundidad del agua, y era de treinta y seis metros; un poco más adelante la midieron otra vez, y era de veintisiete metros. 29 Por miedo de chocar contra las rocas, echaron cuatro anclas por la parte de atrás del barco, mientras pedían a Dios que amaneciera. 30 Pero los marineros pensaron en escapar del barco, así que comenzaron a bajar el bote salvavidas, haciendo como que iban a echar las anclas de la parte delantera del barco. 31 Pero Pablo avisó al capitán y a sus soldados, diciendo:
—Si éstos no se quedan en el barco, ustedes no podrán salvarse.
32 Entonces los soldados cortaron las amarras del bote salvavidas y lo dejaron caer al agua.
33 De madrugada, Pablo les recomendó a todos que comieran algo. Les dijo:
—Ya hace dos semanas que, por esperar a ver qué pasa, ustedes no han comido nada. 34 Les ruego que coman algo. Esto es necesario, si quieren sobrevivir, pues nadie va a perder ni un cabello de la cabeza.
35 Al decir esto, Pablo tomó en sus manos un pan y dio gracias a Dios delante de todos. Lo partió y comenzó a comer. 36 Luego todos se animaron y comieron también. 37 Éramos en el barco doscientas setenta y seis personas en total. 38 Después de haber comido lo que quisieron, echaron el trigo al mar para aligerar el barco.
El naufragio
39 Cuando amaneció, los marineros no reconocieron la tierra, pero vieron una bahía que tenía playa; y decidieron tratar de arrimar el barco hacia allá. 40 Cortaron las amarras de las anclas, abandonándolas en el mar, y aflojaron los remos que servían para guiar el barco. Luego alzaron al viento la vela delantera, y el barco comenzó a acercarse a la playa. 41 Pero fue a dar en un banco de arena, donde el barco encalló. La parte delantera quedó atascada en la arena, sin poder moverse, mientras la parte de atrás comenzó a hacerse pedazos por la fuerza de las olas.
42 Los soldados quisieron matar a los presos, para no dejarlos escapar nadando. 43 Pero el capitán de los soldados, que quería salvar a Pablo, no dejó que lo hicieran, sino que ordenó que quienes supieran nadar se echaran al agua primero para llegar a tierra, 44 y que los demás siguieran sobre tablas o en pedazos del barco. Así llegamos todos salvos a tierra.
© stichting BasisBijbel 2013 Gecorrigeerde tekst © 2015 Alle rechten voorbehouden Uitgegeven bij de ZakBijbelBond: 2016
Copyright © 2006 by Bible League International
Dios habla hoy ®, © Sociedades Bíblicas Unidas, 1966, 1970, 1979, 1983, 1996.