Add parallel Print Page Options

10 In the third year of the reign of Cyrus, king of Persia, Daniel (also called Belteshazzar) had another vision. It concerned events certain to happen in the future: times of great tribulation—wars and sorrows, and this time he understood what the vision meant.

When this vision came to me (Daniel said later), I had been in mourning for three full weeks. All that time I tasted neither wine nor meat, and, of course, I went without desserts. I neither washed nor shaved nor combed my hair.

Then one day early in April, as I was standing beside the great Tigris River, 5-6 I looked up, and suddenly there before me stood a person robed in linen garments, with a belt of purest gold around his waist and glowing, lustrous skin! From his face came blinding flashes like lightning, and his eyes were pools of fire; his arms and feet shone like polished brass, and his voice was like the roaring of a vast multitude of people.

I, Daniel, alone saw this great vision; the men with me saw nothing, but they were suddenly filled with unreasoning terror and ran to hide, so I was left alone. When I saw this frightening vision, my strength left me, and I grew pale and weak with fright.

Then he spoke to me, and I fell to the ground face downward in a deep faint. 10 But a hand touched me and lifted me, still trembling, to my hands and knees. 11 And I heard his voice—“O Daniel, greatly beloved of God,” he said, “stand up and listen carefully to what I have to say to you, for God has sent me to you.” So I stood up, still trembling with fear.

12 Then he said, “Don’t be frightened, Daniel, for your request has been heard in heaven and was answered the very first day you began to fast before the Lord and pray for understanding; that very day I was sent here to meet you. 13 But for twenty-one days the mighty Evil Spirit[a] who overrules the kingdom of Persia blocked my way. Then Michael, one of the top officers of the heavenly army, came to help me, so that I was able to break through these spirit rulers of Persia. 14 Now I am here to tell you what will happen to your people, the Jews, at the end times—for the fulfillment of this prophecy is many years away.”

15 All this time I was looking down, unable to speak a word. 16 Then someone—he looked like a man—touched my lips and I could talk again, and I said to the messenger from heaven, “Sir, I am terrified by your appearance and have no strength. 17 How can such a person as I even talk to you? For my strength is gone, and I can hardly breathe.”

18 Then the one who seemed to be a man touched me again, and I felt my strength returning. 19 “God loves you very much,” he said; “don’t be afraid! Calm yourself; be strong—yes, strong!”

Suddenly, as he spoke these words, I felt stronger and said to him, “Now you can go ahead and speak, sir, for you have strengthened me.”

20-21 He replied, “Do you know why I have come? I am here to tell you what is written in the ‘Book of the Future.’ Then, when I leave, I will go again to fight my way back, past the prince of Persia; and after him, the prince of Greece. Only Michael, the angel who guards your people Israel,[b] will be there to help me.

Footnotes

  1. Daniel 10:13 the mighty Evil Spirit, literally, “the prince of Persia.”
  2. Daniel 10:20 your people Israel, literally, “your prince.”

10 Yn y drydedd flwyddyn i Cyrus brenin Persia, y datguddiwyd peth i Daniel, yr hwn y gelwid ei enw Beltesassar; a’r peth oedd wir, ond yr amser nodedig oedd hir; ac efe a ddeallodd y peth, ac a gafodd wybod y weledigaeth. Yn y dyddiau hynny y galerais i Daniel dair wythnos o ddyddiau. Ni fwyteais fara blasus, ac ni ddaeth cig na gwin yn fy ngenau; gan ymiro hefyd nid ymirais, nes cyflawni tair wythnos o ddyddiau. Ac yn y pedwerydd dydd ar hugain o’r mis cyntaf, fel yr oeddwn i wrth ymyl yr afon fawr, honno yw Hidecel; Yna y cyfodais fy llygaid, ac yr edrychais, ac wele ryw ŵr wedi ei wisgo â lliain, a’i lwynau wedi eu gwregysu ag aur coeth o Uffas: A’i gorff oedd fel maen beryl, a’i wyneb fel gwelediad mellten, a’i lygaid fel lampau tân, a’i freichiau a’i draed fel lliw pres gloyw, a sain ei eiriau fel sain tyrfa. A mi Daniel yn unig a welais y weledigaeth; canys y dynion y rhai oedd gyda mi ni welsant y weledigaeth; eithr syrthiodd arnynt ddychryn mawr, fel y ffoesant i ymguddio. A mi a adawyd fy hunan, ac a welais y weledigaeth fawr hon, ac ni thrigodd nerth ynof: canys fy ngwedd a drodd ynof yn llygredigaeth, ac nid ateliais nerth. Eto mi a glywais sain ei eiriau ef: a phan glywais sain ei eiriau ef, yna yr oeddwn mewn trymgwsg ar fy wyneb, a’m hwyneb tua’r ddaear.

10 Ac wele, llaw a gyffyrddodd â mi, ac a’m gosododd ar fy ngliniau, ac ar gledr fy nwylo. 11 Ac efe a ddywedodd wrthyf, Daniel, ŵr annwyl, deall y geiriau a lefaraf wrthyt, a saf yn dy sefyll: canys atat ti y’m hanfonwyd yr awr hon. Ac wedi iddo ddywedyd y gair hwn, sefais gan grynu. 12 Yna efe a ddywedodd wrthyf, Nac ofna, Daniel: oherwydd er y dydd cyntaf y rhoddaist dy galon i ddeall, ac i ymgystuddio gerbron dy Dduw, y gwrandawyd dy eiriau; ac oherwydd dy eiriau di y deuthum i. 13 Ond tywysog teyrnas Persia a safodd yn fy erbyn un diwrnod ar hugain: ond wele Michael, un o’r tywysogion pennaf, a ddaeth i’m cynorthwyo; a mi a arhosais yno gyda brenhinoedd Persia. 14 A mi a ddeuthum i beri i ti ddeall yr hyn a ddigwydd i’th bobl yn y dyddiau diwethaf: oherwydd y mae y weledigaeth eto dros ddyddiau lawer. 15 Ac wedi iddo lefaru wrthyf y geiriau hyn, gosodais fy wyneb tua’r ddaear, ac a euthum yn fud. 16 Ac wele, tebyg i ddyn a gyffyrddodd â’m gwefusau: yna yr agorais fy safn, ac y lleferais, ac y dywedais wrth yr hwn oedd yn sefyll ar fy nghyfer, O fy arglwydd, fy ngofidiau a droesant arnaf gan y weledigaeth, ac nid ateliais nerth. 17 A pha fodd y dichon gwasanaethwr fy arglwydd yma lefaru wrth fy arglwydd yma? a minnau yna ni safodd nerth ynof, ac nid arhodd ffun ynof. 18 Yna y cyffyrddodd eilwaith â mi fel dull dyn, ac a’m cryfhaodd i, 19 Ac a ddywedodd, Nac ofna, ŵr annwyl; heddwch i ti, ymnertha, ie, ymnertha. A phan lefarasai efe wrthyf, ymnerthais, a dywedais, Llefared fy arglwydd; oherwydd cryfheaist fi. 20 Ac efe a ddywedodd, a wyddost ti paham y deuthum atat? ac yn awr dychwelaf i ryfela â thywysog Persia: ac wedi i mi fyned allan, wele, tywysog tir Groeg a ddaw. 21 Eithr mynegaf i ti yr hyn a hysbyswyd yn ysgrythur y gwirionedd; ac nid oes un yn ymegnïo gyda mi yn hyn, ond Michael eich tywysog chwi.