信心的伟人

11 信,是对所盼望的事有把握,对看不见的事有确据。 古人因着这信曾受到了赞许。

因着信,我们明白宇宙[a]是藉着神的话语形成的,从而明白那看得见的事是从看不见的事造出来的。

因着信,亚伯向神献上的祭物比该隐所献的更好,就藉着信受到了赞许成为义人,因为神赞许他的礼物。他虽然死了,但藉着信仍然说话。

因着信,以诺被接去而没有经历死亡,人也找不到他,因为神把他接去了。[b]原来他被接去以前,已经蒙神喜悦而受到赞许。 没有信,就不可能蒙神喜悦,因为来到神面前的人,必须相信神存在,并且相信他报偿那些寻求他的人。

因着信,挪亚在那还看不见的事上得了神的指示,就动了敬畏的心,建造了一只方舟,以至于他的家人获救。藉着信,他定了世界的罪,自己也继承了从信而来的义。

因着信,亚伯拉罕蒙召的时候,就顺从出发,往他将要得为继业的地方去。他出发的时候,还不知道往哪里去。 因着信,他做为外人客居在应许之地,住在帐幕里,与同一个应许的共同继承人以撒雅各一样, 10 因为他等待着那座有根基的城;那城是神所设计、所建造的。

11 同样因着信,不能生育的撒拉,自己虽然过了年龄,还是领受了怀孕生子的能力,原来她认为向她应许的那一位[c]是信实的。 12 所以从一个如同已经死了的人,就生出了许多人,像天空的星那样众多,像海边的沙那样无法数算。

13 这些人都怀着信仰死去,没有得到那些所应许的,却远远地看见[d]并且欢迎它们,又承认自己在地上是异乡人,是寄居的。 14 实际上,说这样话的人,是表明他们在寻求一个家乡。 15 如果他们真是想念自己所离开的地方,他们还有机会回去; 16 但如今,他们所向往的是一个更美好的,就是在天上的家乡。因此,神被称为“他们的神”并不以为耻;原来他已经为他们预备了一座城。

17 因着信,亚伯拉罕在受考验的时候,献上了以撒;这位领受了各样应许的人,献上了自己的独生儿子—— 18 关于这儿子,神曾经说过:“从以撒生的,将被称为你的后裔。”[e] 19 亚伯拉罕认为,神真的能使人从死人中复活。故此,用比喻来说,他真的从死人中得回了以撒

20 同样因着信,以撒指着将来的事祝福了雅各以扫 21 因着信,雅各临死的时候,祝福了约瑟的每个儿子,又倚着自己的杖头敬拜神[f] 22 因着信,约瑟临终的时候,提到以色列子民出埃及的事,也为自己的骸骨留下了遗言。

23 因着信,摩西出生以后,被父母藏了三个月,原来他们看见孩子俊美;他们不怕王的命令。 24 因着信,摩西长大以后,拒绝被称为法老女儿的儿子。 25 他宁愿选择与神的子民同受虐待,也不愿享受暂时的罪中之乐。 26 他把为基督受的责骂看做是比埃及的财宝更大的财富,因为他注目那将来的报偿。

27 因着信,他不怕王的愤怒,离开了埃及,因为他恒心忍耐,如同看见了不可见的那一位。 28 因着信,他立[g]了逾越节和洒血的礼,免得那毁灭长子[h]的碰以色列[i] 29 因着信,他们走过了红海,像走过干地那样;埃及人试着这样做,就被吞灭了。

30 因着信,他们围绕耶利哥城七天,城墙就倒塌了。 31 因着信,妓女瑞荷在平安中接纳了侦察的人,没有和那些不肯信从的人一同灭亡。

32 我还要再说什么呢?如果我一一述说基甸巴拉克参孙耶弗达大卫撒母耳和先知们的事,时间就不够了。 33 他们藉着信,征服了列国,行了公义,获得了那些应许;他们堵住了狮子的口, 34 灭了烈火的威力,逃脱了刀剑的锋刃,从软弱中得以刚强,在战争中得以强大,击败了外国的军队。 35 有些妇女得回了那些从死人中复活的亲人;有些人受酷刑至死也不肯接受释放,为要得到更美好的复活; 36 另有些人经受了戏弄、鞭打的试炼;还有些人受了捆锁、监禁的试炼; 37 他们被石头砸死,被锯成两截,[j]被刀剑杀死,披着绵羊、山羊的皮四处漂泊,遭受穷困、患难和虐待。 38 他们是这世界不配有的。他们在旷野、山岭、岩穴、地洞中漂流无定。

39 这些人虽然都藉着信受到了赞许,还是没有领受到所应许的, 40 因为神为我们预备了更美好的事,使他们没有我们,就不能得以完全。

Footnotes

  1. 希伯来书 11:3 宇宙——或译作“各世代”。
  2. 希伯来书 11:5 《创世记》5:24。
  3. 希伯来书 11:11 因着信,不能生育的撒拉……原来她认为向她应许的那一位——或译作“因着信,亚伯拉罕虽然过了年岁——撒拉又不能生育——但是仍然得着了生育的能力,原来亚伯拉罕认为向他应许的那一位”。
  4. 希伯来书 11:13 有古抄本附“深信它们”。
  5. 希伯来书 11:18 《创世记》21:12。
  6. 希伯来书 11:21 《创世记》47:31。
  7. 希伯来书 11:28 立——或译作“守”。
  8. 希伯来书 11:28 长子——原文直译“首生者”。
  9. 希伯来书 11:28 以色列人——原文直译“他们”。
  10. 希伯来书 11:37 有古抄本附“受到考验,”。

11 Now faith is the substance of things hoped for, the evidence of things not seen.

For by it the elders obtained a good report.

Through faith we understand that the worlds were framed by the word of God, so that things which are seen were not made of things which do appear.

By faith Abel offered unto God a more excellent sacrifice than Cain, by which he obtained witness that he was righteous, God testifying of his gifts: and by it he being dead yet speaketh.

By faith Enoch was translated that he should not see death; and was not found, because God had translated him: for before his translation he had this testimony, that he pleased God.

But without faith it is impossible to please him: for he that cometh to God must believe that he is, and that he is a rewarder of them that diligently seek him.

By faith Noah, being warned of God of things not seen as yet, moved with fear, prepared an ark to the saving of his house; by the which he condemned the world, and became heir of the righteousness which is by faith.

By faith Abraham, when he was called to go out into a place which he should after receive for an inheritance, obeyed; and he went out, not knowing whither he went.

By faith he sojourned in the land of promise, as in a strange country, dwelling in tabernacles with Isaac and Jacob, the heirs with him of the same promise:

10 For he looked for a city which hath foundations, whose builder and maker is God.

11 Through faith also Sara herself received strength to conceive seed, and was delivered of a child when she was past age, because she judged him faithful who had promised.

12 Therefore sprang there even of one, and him as good as dead, so many as the stars of the sky in multitude, and as the sand which is by the sea shore innumerable.

13 These all died in faith, not having received the promises, but having seen them afar off, and were persuaded of them, and embraced them, and confessed that they were strangers and pilgrims on the earth.

14 For they that say such things declare plainly that they seek a country.

15 And truly, if they had been mindful of that country from whence they came out, they might have had opportunity to have returned.

16 But now they desire a better country, that is, an heavenly: wherefore God is not ashamed to be called their God: for he hath prepared for them a city.

17 By faith Abraham, when he was tried, offered up Isaac: and he that had received the promises offered up his only begotten son,

18 Of whom it was said, That in Isaac shall thy seed be called:

19 Accounting that God was able to raise him up, even from the dead; from whence also he received him in a figure.

20 By faith Isaac blessed Jacob and Esau concerning things to come.

21 By faith Jacob, when he was a dying, blessed both the sons of Joseph; and worshipped, leaning upon the top of his staff.

22 By faith Joseph, when he died, made mention of the departing of the children of Israel; and gave commandment concerning his bones.

23 By faith Moses, when he was born, was hid three months of his parents, because they saw he was a proper child; and they were not afraid of the king's commandment.

24 By faith Moses, when he was come to years, refused to be called the son of Pharaoh's daughter;

25 Choosing rather to suffer affliction with the people of God, than to enjoy the pleasures of sin for a season;

26 Esteeming the reproach of Christ greater riches than the treasures in Egypt: for he had respect unto the recompence of the reward.

27 By faith he forsook Egypt, not fearing the wrath of the king: for he endured, as seeing him who is invisible.

28 Through faith he kept the passover, and the sprinkling of blood, lest he that destroyed the firstborn should touch them.

29 By faith they passed through the Red sea as by dry land: which the Egyptians assaying to do were drowned.

30 By faith the walls of Jericho fell down, after they were compassed about seven days.

31 By faith the harlot Rahab perished not with them that believed not, when she had received the spies with peace.

32 And what shall I more say? for the time would fail me to tell of Gedeon, and of Barak, and of Samson, and of Jephthae; of David also, and Samuel, and of the prophets:

33 Who through faith subdued kingdoms, wrought righteousness, obtained promises, stopped the mouths of lions.

34 Quenched the violence of fire, escaped the edge of the sword, out of weakness were made strong, waxed valiant in fight, turned to flight the armies of the aliens.

35 Women received their dead raised to life again: and others were tortured, not accepting deliverance; that they might obtain a better resurrection:

36 And others had trial of cruel mockings and scourgings, yea, moreover of bonds and imprisonment:

37 They were stoned, they were sawn asunder, were tempted, were slain with the sword: they wandered about in sheepskins and goatskins; being destitute, afflicted, tormented;

38 (Of whom the world was not worthy:) they wandered in deserts, and in mountains, and in dens and caves of the earth.

39 And these all, having obtained a good report through faith, received not the promise:

40 God having provided some better thing for us, that they without us should not be made perfect.

11 Ffydd yn wir yw sail y pethau yr ydys yn eu gobeithio, a sicrwydd y pethau nid ydys yn eu gweled. Oblegid trwyddi hi y cafodd yr henuriaid air da. Wrth ffydd yr ydym yn deall wneuthur y bydoedd trwy air Duw, yn gymaint nad o bethau gweledig y gwnaed y pethau a welir. Trwy ffydd yr offrymodd Abel i Dduw aberth rhagorach na Chain; trwy yr hon y cafodd efe dystiolaeth ei fod yn gyfiawn, gan i Dduw ddwyn tystiolaeth i’w roddion ef: a thrwyddi hi y mae efe, wedi marw, yn llefaru eto. Trwy ffydd y symudwyd Enoch, fel na welai farwolaeth; ac ni chaed ef, am ddarfod i Dduw ei symud ef: canys cyn ei symud, efe a gawsai dystiolaeth, ddarfod iddo ryngu bodd Duw. Eithr heb ffydd amhosibl yw rhyngu ei fodd ef: oblegid rhaid yw i’r neb sydd yn dyfod at Dduw, gredu ei fod ef, a’i fod yn obrwywr i’r rhai sydd yn ei geisio ef. Trwy ffydd, Noe, wedi ei rybuddio gan Dduw am y pethau nis gwelsid eto, gyda pharchedig ofn a ddarparodd arch i achub ei dŷ: trwy’r hon y condemniodd efe y byd, ac a wnaethpwyd yn etifedd y cyfiawnder sydd o ffydd. Trwy ffydd, Abraham, pan ei galwyd, a ufuddhaodd, gan fyned i’r man yr oedd efe i’w dderbyn yn etifeddiaeth; ac a aeth allan, heb wybod i ba le yr oedd yn myned. Trwy ffydd yr ymdeithiodd efe yn nhir yr addewid, megis mewn tir dieithr, gan drigo mewn lluestai gydag Isaac a Jacob, cyd‐etifeddion o’r un addewid: 10 Canys disgwyl yr ydoedd am ddinas ag iddi sylfeini, saer ac adeiladydd yr hon yw Duw. 11 Trwy ffydd Sara hithau yn amhlantadwy, a dderbyniodd nerth i ymddŵyn had; ac wedi amser oedran, a esgorodd; oblegid ffyddlon y barnodd hi yr hwn a addawsai. 12 Oherwydd paham hefyd y cenhedlwyd o un, a hwnnw yn gystal â marw, cynifer â sêr y nef mewn lliaws, ac megis y tywod ar lan y môr, y sydd yn aneirif. 13 Mewn ffydd y bu farw’r rhai hyn oll, heb dderbyn yr addewidion, eithr o bell eu gweled hwynt, a chredu, a chyfarch, a chyfaddef mai dieithriaid a phererinion oeddynt ar y ddaear. 14 Canys y mae’r rhai sydd yn dywedyd y cyfryw bethau, yn dangos yn eglur eu bod yn ceisio gwlad. 15 Ac yn wir, pe buasent yn meddwl am y wlad honno, o’r hon y daethent allan, hwy a allasent gael amser i ddychwelyd: 16 Eithr yn awr gwlad well y maent hwy yn ei chwennych, hynny ydyw, un nefol: o achos paham nid cywilydd gan Dduw ei alw yn Dduw iddynt hwy: oblegid efe a baratôdd ddinas iddynt. 17 Trwy ffydd yr offrymodd Abraham Isaac, pan ei profwyd: a’i unig‐anedig fab a offrymodd efe, yr hwn a dderbyniasai’r addewidion: 18 Wrth yr hwn y dywedasid, Yn Isaac y gelwir i ti had: 19 Gan gyfrif bod Duw yn abl i’w gyfodi ef o feirw; o ba le y cawsai efe ef hefyd mewn cyffelybiaeth. 20 Trwy ffydd y bendithiodd Isaac Jacob ac Esau am bethau a fyddent. 21 Trwy ffydd, Jacob, wrth farw, a fendithiodd bob un o feibion Joseff; ac a addolodd â’i bwys ar ben ei ffon. 22 Trwy ffydd, Joseff, wrth farw, a goffaodd am ymadawiad plant Israel; ac a roddodd orchymyn am ei esgyrn. 23 Trwy ffydd, Moses, pan anwyd, a guddiwyd dri mis gan ei rieni, o achos eu bod yn ei weled yn fachgen tlws: ac nid ofnasant orchymyn y brenin. 24 Trwy ffydd, Moses, wedi myned yn fawr, a wrthododd ei alw yn fab merch Pharo; 25 Gan ddewis yn hytrach oddef adfyd gyda phobl Dduw, na chael mwyniant pechod dros amser; 26 Gan farnu yn fwy golud ddirmyg Crist na thrysorau’r Aifft: canys edrych yr oedd efe ar daledigaeth y gobrwy. 27 Trwy ffydd y gadawodd efe yr Aifft, heb ofni llid y brenin: canys efe a ymwrolodd fel un yn gweled yr anweledig. 28 Trwy ffydd y gwnaeth efe y pasg, a gollyngiad y gwaed, rhag i’r hwn ydoedd yn dinistrio’r rhai cyntaf‐anedig gyffwrdd â hwynt. 29 Trwy ffydd yr aethant trwy’r môr coch, megis ar hyd tir sych: yr hyn pan brofodd yr Eifftiaid, boddi a wnaethant. 30 Trwy ffydd y syrthiodd caerau Jericho, wedi eu hamgylchu dros saith niwrnod. 31 Trwy ffydd ni ddifethwyd Rahab y butain gyda’r rhai ni chredent, pan dderbyniodd hi’r ysbïwyr yn heddychol. 32 A pheth mwy a ddywedaf? canys yr amser a ballai i mi i fynegi am Gedeon, am Barac, ac am Samson, ac am Jefftha, am Dafydd hefyd, a Samuel, a’r proffwydi; 33 Y rhai trwy ffydd a oresgynasant deyrnasoedd, a wnaethant gyfiawnder, a gawsant addewidion, a gaeasant safnau llewod, 34 A ddiffoddasant angerdd y tân, a ddianghasant rhag min y cleddyf, a nerthwyd o wendid, a wnaethpwyd yn gryfion mewn rhyfel, a yrasant fyddinoedd yr estroniaid i gilio. 35 Gwragedd a dderbyniodd eu meirw trwy atgyfodiad: ac eraill a ddirdynnwyd, heb dderbyn ymwared; fel y gallent hwy gael atgyfodiad gwell. 36 Ac eraill a gawsant brofedigaeth trwy watwar a fflangellau, ie, trwy rwymau hefyd a charchar: 37 Hwynt‐hwy a labyddiwyd, a dorrwyd â llif, a demtiwyd, a laddwyd yn feirw â’r cleddyf; a grwydrasant mewn crwyn defaid, a chrwyn geifr; yn ddiddim, yn gystuddiol, yn ddrwg eu cyflwr; 38 (Y rhai nid oedd y byd yn deilwng ohonynt,) yn crwydro mewn anialwch, a mynyddoedd, a thyllau ac ogofeydd y ddaear. 39 A’r rhai hyn oll, wedi cael tystiolaeth trwy ffydd, ni dderbyniasant yr addewid: 40 Gan fod Duw yn rhagweled rhyw beth gwell amdanom ni, fel na pherffeithid hwynt hebom ninnau.