106 Halleluja! Prijs de Here.
Hij is een goede God,
want zijn goedheid en liefde zijn eeuwig.
² Zou er iemand zijn
die alle goede daden van de Here
kan omschrijven?
Die Hem alle eer kan brengen
waarop Hij recht heeft?
³ Gelukkig zijn de mensen
die rechtvaardig leven,
die altijd eerlijk en oprecht optreden.
⁴ Denk toch aan mij, Here.
U houdt immers van uw volk?
Red mij!
⁵ Dan zal ik alle zegeningen
die U voor uw volk hebt weggelegd,
ook mogen zien.
Dan kan ik mij met uw volk verheugen
en dankbaar zijn met het land
dat U ons hebt gegeven.
⁶ Net als onze voorouders
hebben wij heel erg gezondigd.
Wij hebben niet geleefd en gehandeld
volgens uw wil.
⁷ Onze voorouders in Egypte
hechtten geen waarde aan uw wonderen.
Zij dachten niet
aan de zeer vele zegeningen
waarmee U hen overlaadde.
Integendeel,
zij kwamen tegen U in opstand bij de Rietzee.
⁸ God verloste hen echter toch,
ter wille van zijn eigen naam.
Zo werd zijn grote kracht zichtbaar.
⁹ Hij had de macht over die Rietzee
en maakte er een droge weg doorheen.
Zo liepen zij door die watermassa
alsof het een woestijn was.
¹⁰ God verloste zijn volk
uit de macht van hun achtervolgers,
¹¹ die overspoeld werden door het water van de Rietzee:
niemand van hen bleef in leven.
¹² Toen pas geloofden zij Hem op zijn woord,
zij zongen lofliederen voor Hem.
¹³ Maar al gauw vergaten zij weer
wat Hij allemaal had gedaan,
zij vroegen God niet om raad.
¹⁴ Zij wilden afgoden gaan vereren in de woestijn
en zo daagden zij God uit daar in die woestenij.
¹⁵ Zij kregen van Hem wat zij wilden,
maar een deel van het volk kwam om.
¹⁶ In het kamp werden zij jaloers op Mozes en Aäron,
die door de Here waren uitgekozen.
¹⁷ De aarde ging open en Datan werd verzwolgen,
en met hem ook Abiram
en degenen die met hem gezondigd hadden.
¹⁸ Het vuur verbrandde allen die God hadden uitgedaagd.
¹⁹ Toen maakten zij bij de berg Horeb een gouden kalf,
zij knielden ervoor neer alsof het een god was.
²⁰ God, de Allerhoogste, ruilden zij in
voor een beeld van een grasetende koe!
²¹ Zij vergaten God,
die hen uit Egypte had bevrijd
en daarvoor grote wonderen had verricht,
²² al die prachtige wonderen in Egypte
en bij de Rietzee.
²³ Op dat moment nam de Here Zich voor
hen te vernietigen.
Maar Mozes, zijn vriend,
kwam voor hen tussenbeide
en voorkwam het.
²⁴ Het prachtige land waar zij naar toe gingen,
verwierpen zij
en ze geloofden niet wat God had gezegd.
²⁵ Zij mopperden in hun tenten
en luisterden niet naar wat de Here zei.
²⁶ Toen werd Hij werkelijk toornig
en zwoer een eed
dat Hij hen allemaal
in de woestijn zou laten sterven.
²⁷ Ook hun nageslacht
zou Hij uiteindelijk
onder vreemde volken laten sterven,
hen wegvoeren naar vreemde landen.
²⁸ Toen zij Baäl-Peor gingen aanbidden
en zelfs de offers van doden aten.
²⁹ Toen zij Hem uitdaagden en kwetsten
door alles wat zij deden,
brak er een plaag uit.
³⁰ Maar de priester Pinechas kwam naar voren,
vond de schuldigen en strafte hen.
Toen hield de plaag ook op.
³¹ Deze goede daad van hem is nooit vergeten,
altijd zal God Zich dit blijven herinneren.
³² Bij het water van Meriba maakten
de Israëlieten Hem opnieuw boos.
Door hun schuld ging Mozes ook zondigen.
³³ Zij waren opstandig tegen de Geest van God
en zonder nadenken sprak hij toen.
³⁴ Ook roeiden zij de volken
die in het land woonden niet allemaal uit,
hoewel de Here dat toch duidelijk had bevolen.
³⁵ In plaats daarvan lieten zij zich in
met die heidense volken
en namen dingen van hen over.
³⁶ Zij dienden hun afgoden
en dat werd uiteindelijk hun ondergang.
³⁷ Hun zonen en dochters offerden zij
aan de boze geesten.
³⁸ Zo vloeide het onschuldige bloed
van hun eigen kinderen.
Zij offerden hen aan de afgoden van het land Kanaän
en het land werd ontheiligd door deze bloedschuld.
³⁹ Door alles wat zij deden,
verontreinigden zij zich voor God.
Door wat zij deden,
pleegden zij overspel:
zij verlieten God en volgden de afgoden.
⁴⁰ Toen brandde de toorn van de Here tegen hen los.
Hij walgde van zijn volk en hun land.
⁴¹ Daarom gaf Hij hen over
in de macht van vreemde volken,
hun vijanden overheersten hen.
⁴² Zij zuchtten onder de verdrukking
en overmacht van hun tegenstanders.
⁴³ Zo redde God hen vele keren,
maar zij bleven hun eigen weg gaan.
Uiteindelijk was er geen redden meer aan.
⁴⁴ Telkens echter wanneer God hun onderdrukking zag
en hun kermen hoorde,
⁴⁵ herinnerde Hij Zich zijn verbond met hen.
Dat was in hun voordeel.
Dan kreeg God,
in zijn grote goedheid en trouw,
medelijden met hen.
⁴⁶ Steeds vonden zij Hem
en warmden zich aan zijn liefde en vergeving.
Hun ontvoerders stuurden hen zelfs
weer terug naar hun land.
⁴⁷ Bevrijd ons, Here!
U bent onze God.
Breng ons weer bij elkaar uit alle landen
waarheen wij zijn weggevoerd.
Dan kunnen wij weer met elkaar
uw heilige naam prijzen
en U alle eer brengen.
⁴⁸ De Here, de God van Israël,
komt alle eer toe!
Van eeuwigheid tot eeuwigheid!
Laat het hele volk
dat bevestigen en ‘amen’ zeggen.
Prijs de Here!