Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

137 Nad rzekami Babilonu, tam siedzieliśmy i płakaliśmy, wspominając Syjon.

² Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy;

³ Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, mówiąc: Śpiewajcie nam którąś z pieśni Syjonu.

⁴ Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?

⁵ Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech sama o sobie zapomni moja prawica.

⁶ Niech mi język przylgnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.

⁷ Pamiętaj, PANIE, synów Edomu i dzień Jeruzalem, gdy mówili: Zburzcie, zburzcie je aż do jego fundamentu.

⁸ O córko Babilonu, i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, kto ci odpłaci za zło, jakie nam uczyniłaś.

⁹ Błogosławiony, kto schwyci i roztrzaska twe dzieci o skałę.

² Poczytujcie to sobie za największą radość, moi bracia, gdy rozmaite próby przechodzicie;

³ Wiedząc, że doświadczenie waszej wiary wyrabia cierpliwość.

⁴ Cierpliwość zaś niech dopełni swego dzieła, abyście byli doskonali i zupełni, niemający żadnych braków.

⁵ A jeśli komuś z was brakuje mądrości, niech prosi Boga, który daje wszystkim obficie i bez wypominania, a będzie mu dana.

⁶ Ale niech prosi z wiarą, bez powątpiewania. Kto bowiem wątpi, podobny jest do fali morskiej pędzonej przez wiatr i miotanej tu i tam.

⁷ Człowiek taki niech nie myśli, że coś otrzyma od Pana.

⁸ Człowiek umysłu dwoistego jest niestały we wszystkich swoich drogach.

⁹ Niech ubogi brat chlubi się ze swojego wywyższenia;

¹⁰ A bogaty ze swego poniżenia, bo przeminie jak kwiat trawy.

¹¹ Jak bowiem wzeszło palące słońce, wysuszyło trawę, a kwiat jej opadł i zginęło piękno jego wyglądu, tak też bogaty zmarnieje na swoich drogach.