Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

⁸ Błogosławcie, narody, naszego Boga i rozgłaszajcie jego chwałę.

⁹ Zachował przy życiu naszą duszę i nie dał się zachwiać naszej nodze.

¹⁰ Doświadczyłeś nas bowiem, Boże, wypróbowałeś nas ogniem, jak srebro jest oczyszczone.

¹¹ Zaprowadziłeś nas w sidła, włożyłeś ucisk na nasze biodra.

¹² Pozwoliłeś ludziom deptać nam po głowach, przeszliśmy przez ogień i wodę, ale nas wyprowadziłeś na miejsce obfitości.

¹³ Dlatego wejdę do twego domu z całopaleniem i wypełnię śluby;

¹⁴ Które wyraziły moje wargi i wypowiedziały moje usta w utrapieniu.

¹⁵ Będę ci składał w ofierze całopalenia z tłustych zwierząt wraz z wonnością baranów, ofiaruję ci woły i kozły. Sela.

¹⁶ Chodźcie, słuchajcie, wszyscy, którzy się boicie Boga, a opowiem, co uczynił dla mojej duszy.

¹⁷ Do niego wołałem moimi ustami i wychwalałem go moim językiem.

¹⁸ Gdybym zważał na nieprawość w swoim sercu, Pan by mnie nie wysłuchał.

¹⁹ A jednak Bóg wysłuchał, przychylił się do głosu mojej modlitwy.

²⁰ Błogosławiony Bóg, który nie odrzucił mojej modlitwy i nie odebrał mi swego miłosierdzia.

¹³ A gdy powiał wiatr z południa, sądzili, że zamiar doprowadzą do skutku, i odbili od brzegu, i popłynęli wzdłuż Krety.

¹⁴ Lecz niedługo potem uderzył na nią gwałtowny wiatr, zwany Eurokludon.

¹⁵ Kiedy statek został porwany i nie mógł stawić czoła wiatrowi, puściliśmy go z wiatrem i pozwoliliśmy się unosić.

¹⁶ Gdy płynęliśmy wzdłuż pewnej wysepki, zwanej Klauda, z trudem zdołaliśmy uchwycić łódź ratunkową.

¹⁷ Po wyciągnięciu jej przepasali statek, używając sprzętu pomocniczego. Z obawy, żeby nie wpaść na płyciznę, opuścili żagle i tak ich niosło.

¹⁸ Ponieważ miotała nami gwałtowna burza, nazajutrz wyrzucili ładunek.

¹⁹ A trzeciego dnia własnymi rękami wyrzuciliśmy osprzęt statku.

²⁰ Lecz kiedy przez wiele dni nie pokazało się ani słońce, ani gwiazdy, a niemała nawałnica napierała, znikła już wszelka nadzieja naszego ocalenia.

²¹ Gdy ludzie już długo nic nie jedli, Paweł stanął pośród nich i powiedział: Panowie, trzeba było mnie posłuchać i nie odpływać od Krety, a tak uniknęlibyście straty i szkody.

²² Lecz teraz zachęcam was, abyście byli dobrej myśli, bo nikt z was nie zginie, tylko statek.

²³ Tej nocy bowiem stanął przy mnie anioł Boga, do którego należę i któremu służę;

²⁴ I powiedział: Nie bój się, Pawle, musisz stanąć przed cesarzem, a oto Bóg darował ci wszystkich, którzy z tobą płyną.

²⁵ Dlatego bądźcie dobrej myśli, panowie, bo wierzę Bogu, że będzie tak, jak mi powiedziano.

²⁶ Musimy jednak być wyrzuceni na jakąś wyspę.

²⁷ A gdy nadeszła czternasta noc, a nas rzucało po Adriatyku, około północy zdawało się żeglarzom, że zbliżają się do jakiegoś lądu.

²⁸ Wtedy spuścili sondę i stwierdzili dwadzieścia sążni. Popłynąwszy nieco dalej, znowu spuścili sondę i stwierdzili piętnaście sążni.

²⁹ Bojąc się, abyśmy nie wpadli na skały, zrzucili z rufy cztery kotwice i z upragnieniem oczekiwali świtu.

³⁰ A gdy żeglarze postanowili uciec ze statku, spuścili łódź ratunkową pod pozorem zrzucenia kotwic z dziobu statku;

³¹ Paweł powiedział do setnika i żołnierzy: Jeśli ci nie zostaną na statku, nie będziecie mogli zostać ocaleni.

³² Wtedy żołnierze odcięli liny od łodzi ratunkowej i pozwolili jej spaść.

³³ Kiedy zaczynało świtać, Paweł zachęcał wszystkich do posiłku: Dziś już czternasty dzień, jak trwacie w oczekiwaniu bez posiłku, nic nie jedząc.

³⁴ Dlatego proszę was, abyście się posilili, bo to przyczyni się do waszego ocalenia, gdyż żadnemu z was włos z głowy nie spadnie.

³⁵ A to powiedziawszy, wziął chleb i podziękował Bogu wobec wszystkich, a gdy złamał, zaczął jeść.

³⁶ Wtedy wszyscy nabrali otuchy i posilili się.

³⁷ A nas wszystkich na statku było dwieście siedemdziesiąt sześć dusz.

³⁸ Kiedy się najedli, odciążyli statek, wyrzucając zboże do morza.