Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

¹⁰ Konungadætur eru meðal vildarkvenna þinna, konungsbrúðurin stendur þér til hægri handar í skrúða Ófír-gulls.

¹¹ "Heyr, dóttir, og hneig eyra þitt! Gleym þjóð þinni og föðurlandi,

¹² að konungi megi renna hugur til fegurðar þinnar, því að hann er herra þinn og honum átt þú að lúta.

¹³ Frá Týrus munu menn koma með gjafir, auðugustu menn lýðsins leita hylli þinnar."

¹⁴ Eintómt skraut er konungsdóttirin, perlum sett og gullsaumi eru klæði hennar.

¹⁵ Í glitofnum klæðum er hún leidd fyrir konung, meyjar fylgja henni, vinkonur hennar eru færðar fram fyrir þig.

¹⁶ Þær eru leiddar inn með fögnuði og gleði, þær fara inn í höll konungs.

¹⁷ Í stað feðra þinna komi synir þínir, þú munt gjöra þá að höfðingjum um land allt.

27 Svo bar til, er Ísak var orðinn gamall og augu hans döpruðust, svo að hann gat ekki séð, að hann kallaði á Esaú, eldri son sinn, og mælti til hans: "Sonur minn!" Og hann svaraði honum: "Hér er ég."

² Og hann sagði: "Sjá, ég er orðinn gamall og veit ekki, nær ég muni deyja.

³ Tak þú nú veiðigögn þín, örvamæli þinn og boga, og far þú á heiðar og veið mér villidýr.

⁴ Og tilreið mér ljúffengan rétt, sem mér geðjast að, og fær mér hann, að ég megi eta, svo að sál mín blessi þig, áður en ég dey."

⁵ En Rebekka heyrði, hvað Ísak talaði við Esaú son sinn. Og er Esaú var farinn út á heiðar til að veiða villidýr og hafa heim með sér,

⁶ mælti Rebekka við Jakob son sinn á þessa leið: "Sjá, ég heyrði föður þinn tala við Esaú bróður þinn og segja:

⁷ ,Fær þú mér villibráð og tilreið mér ljúffengan rétt, að ég megi eta og blessa þig í augsýn Drottins, áður en ég dey.`

⁸ Og hlýð þú mér nú, sonur minn, og gjör sem ég segi þér.

⁹ Far þú til hjarðarinnar og fær mér tvö væn hafurkið úr henni, að ég megi tilreiða föður þínum ljúffengan rétt, sem honum geðjast að,

¹⁰ og skalt þú færa hann föður þínum, að hann megi eta, svo að hann blessi þig, áður en hann deyr."

¹¹ En Jakob sagði við Rebekku móður sína: "Gáðu að, Esaú bróðir minn er loðinn, en ég er snöggur.

¹² Vera má að faðir minn þreifi á mér og þyki sem ég hafi viljað dára sig. Mun ég þá leiða yfir mig bölvun, en ekki blessun."

¹³ En móðir hans sagði við hann: "Yfir mig komi sú bölvun, sonur minn. Hlýð þú mér aðeins. Farðu og sæktu mér kiðin."

¹⁴ Þá fór hann og sótti þau og færði móður sinni. Og móðir hans tilreiddi ljúffengan rétt, sem föður hans geðjaðist að.

¹⁵ Og Rebekka tók klæðnað góðan af Esaú, eldri syni sínum, sem hún hafði hjá sér í húsinu, og færði Jakob, yngri son sinn, í hann.

¹⁶ En kiðskinnin lét hún um hendur hans og um hálsinn, þar sem hann var hárlaus.

¹⁷ Og hún fékk Jakob syni sínum í hendur hinn ljúffenga rétt og brauðið, sem hún hafði gjört.

⁷ Hvað eigum vér þá að segja? Er lögmálið synd? Fjarri fer því. En satt er það: Ég þekkti ekki syndina nema fyrir lögmálið. Ég hefði ekki vitað um girndina, hefði ekki lögmálið sagt: "Þú skalt ekki girnast."

⁸ En syndin sætti lagi og vakti í mér alls kyns girnd með boðorðinu. Án lögmáls er syndin dauð.

⁹ Ég lifði einu sinni án lögmáls, en er boðorðið kom lifnaði syndin við,

¹⁰ en ég dó. Og boðorðið, sem átti að verða til lífs, það reyndist mér vera til dauða.

¹¹ Því að syndin sætti lagi, dró mig á tálar með boðorðinu og deyddi mig með því.

¹² Þannig er þá lögmálið heilagt og boðorðið heilagt, réttlátt og gott.

¹³ Varð þá hið góða mér til dauða? Fjarri fer því! Nei, það var syndin. Til þess að hún birtist sem synd, olli hún mér dauða með því, sem gott er. Þannig skyldi syndin verða yfir sig syndug fyrir boðorðið.

¹⁴ Vér vitum, að lögmálið er andlegt, en ég er holdlegur, seldur undir syndina.

¹⁵ Því að ég veit ekki, hvað ég aðhefst. Það sem ég vil, það gjöri ég ekki, en það sem ég hata, það gjöri ég.

¹⁶ En ef ég nú gjöri einmitt það, sem ég vil ekki, þá er ég samþykkur lögmálinu, að það sé gott.

¹⁷ En nú er það ekki framar ég sjálfur, sem gjöri þetta, heldur syndin, sem í mér býr.

¹⁸ Ég veit, að ekki býr neitt gott í mér, það er, í holdi mínu. Að vilja veitist mér auðvelt, en ekki að framkvæma hið góða.

¹⁹ Hið góða, sem ég vil, gjöri ég ekki, en hið vonda, sem ég vil ekki, það gjöri ég.

²⁰ En ef ég gjöri það, sem ég vil ekki, þá er það ekki lengur ég sjálfur, sem framkvæmi það, heldur syndin, sem í mér býr.