Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

¹⁴ De Here is mijn kracht
en ik zing een loflied voor Hem.
Hij heeft mij bevrijd.
¹⁵ Luister!
Vanuit de huizen van de gelovigen
klinken overwinningsliederen en lofzangen.
De rechterhand van de Here
is sterk en doet grote dingen.
¹⁶ De rechterhand van de Here
helpt mensen overeind.
De rechterhand van de Here
is sterk en doet grote dingen.
¹⁷ Ik kom niet om in de strijd,
maar zal overleven
en iedereen vertellen wat de Here heeft gedaan.
¹⁸ De Here heeft mij pijnlijk gestraft,
maar Hij heeft mij in leven gelaten.
¹⁹ Laat mij zien waar de rechtvaardigheid is,
dan zal ik daar naar binnen gaan.
Ik wil de Here prijzen.
²⁰ De rechtvaardigheid is waar de Here woont,
de gelovigen mogen bij Hem komen.
²¹ Ik prijs U, want U hebt mij gehoord
en geantwoord. U hebt mij gered.
²² De steen die door de bouwers was afgekeurd,
is juist de hoeksteen geworden.
²³ Zo heeft de Here het gewild
en wij zien dat als een groot wonder.
²⁴ Deze dag heeft de Here gemaakt,
het is goed dat wij deze dag jubelen
en grote blijdschap ervaren.

‘Ik wil een lied voor de Here zingen, want Hij heeft een machtige overwinning behaald. De ruiters en de paarden wierp Hij in de zee.
² De Here geeft mij kracht en een reden om te zingen. Hij heeft mij laten overwinnen. Hij is mijn God en ik zal Hem prijzen, Hij is mijn vaders God en ik zal Hem verheerlijken.
³ De Here is een oorlogsheld, zijn naam is Here.
⁴ De wagens en het leger van de farao liet Hij in de zee vergaan, de beroemde strijders verdronken.
⁵ Golven bedekten hen, terwijl zij als een steen naar de bodem zonken.
⁶ Uw rechterhand, Here, heeft een enorme kracht, uw rechterhand vernietigde onze vijand.
⁷ In uw majesteit vaagde U allen weg die tegen U durfden op te staan, uw toorn was als een vuur dat stro verbrandt.
⁸ De adem van uw neus stuwde wateren op en zij rezen op als muren langs ons pad. Het woelige water kwam midden in zee tot stilstand.
⁹ De vijand zei: “Ik achtervolg hen, versla hen en grijp de buit. Ik sla hen uiteen en dood hen met mijn zwaard.”
¹⁰ U blies met uw adem en de zee bedekte hen, zij zonken als lood in de machtige wateren.
¹¹ Wie onder de goden is gelijk aan de Here, wie is zo heerlijk en heilig als U, bewonderenswaardig in roemrijke daden, niet te volgen in wonderlijk doen en laten?
¹² U stak uw hand uit en de aarde slokte hen op.
¹³ In uw liefdevolle goedheid leidde U het verloste volk met uw kracht naar het heilige land.
¹⁴ Andere volken hoorden het en zij beefden van schrik, de angst sloeg de bewoners van Filistea om het hart.
¹⁵ Edoms stamhoofden schrokken, de machtigen van Moab huiverden van schrik, de bewoners van Kanaän sidderden.
¹⁶ Ontzetting en schrik overviel hen, zij versteenden, terwijl wij ongehinderd door hun land trokken. Wij—het volk dat U Zich hebt verworven—trokken veilig verder.
¹⁷ U brengt hen binnen en plant hen op de berg die U hebt beloofd, de plaats waar U thuis bent, Here, het heiligdom dat U hebt gesticht.
¹⁸ De Here zal voor altijd en eeuwig regeren.’