Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

¹² Tak więc, bracia, już nie jesteśmy dłużnikami ciała, aby żyć według ciała. ¹³ Jeśli według ciała żyjecie, przyjdzie wam umrzeć. Jeśli jednak w Duchu zadajecie śmierć sprawom ciała — będziecie żyli. ¹⁴ Bo wszyscy, których prowadzi Duch Boży, są dziećmi Boga.

¹⁵ Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by ponownie żyć w zastraszeniu, lecz Ducha usynowienia, w którym wołamy: Abba, Ojcze! ¹⁶ Ten właśnie Duch świadczy wraz z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Boga. ¹⁷ A jeśli dziećmi, to i dziedzicami — dziedzicami Boga, a także współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z Nim cierpimy, po to, by razem z Nim mieć również udział w chwale.

Teraźniejsze cierpienia i nadchodząca chwała

¹⁸ Uważam przy tym, że teraźniejsze cierpienia nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić. ¹⁹ Bo stworzenie z tęsknotą oczekuje objawienia się synów Boga. ²⁰ Gdyż stworzenie zostało poddane marności — nie z własnej woli, lecz z woli Tego, który je poddał — w nadziei, ²¹ że i samo stworzenie zostanie wyzwolone z niewoli skażenia i wprowadzone w chwalebną wolność dzieci Boga. ²² Wiemy bowiem, że całe stworzenie aż do teraz wzdycha i znosi bóle rodzenia. ²³ A nie tylko ono. Podobnie my sami, którzy już mamy pierwszy owoc — Ducha, wzdychamy w sobie, oczekując usynowienia, odkupienia naszego ciała. ²⁴ Z taką właśnie nadzieją zostaliśmy zbawieni. Nadzieja, której spełnienie się widzi, właściwie nie jest nadzieją. Bo kto żyje nadzieją na to, co już się spełniło? ²⁵ Ale jeśli spodziewamy się tego, czego jeszcze nie widać, to oczekujemy tego z całą wytrwałością.

Przypowieść o pszenicy i kąkolu

²⁴ Opowiedział im też inną przypowieść: Królestwo Niebios przypomina człowieka, który na swej roli posiał dobre ziarno. ²⁵ Lecz kiedy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał tam kąkolu i odszedł. ²⁶ Gdy zboże podrosło i zawiązały się kłosy, pokazał się też kąkol.

²⁷ Przyszli więc służący i pytają gospodarza: Panie, zdaje się, że obsiałeś rolę dobrym ziarnem. Skąd się tam wziął kąkol?

²⁸ To sprawka nieprzyjaciela — odpowiedział.

Czy chcesz więc — zaproponowali — byśmy poszli i usunęli go?

²⁹ Nie — zdecydował gospodarz — bo usuwając kąkol moglibyście powyrywać pszenicę. ³⁰ Niech rosną razem. Poczekajmy do żniw. Wtedy powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw kąkol, powiążcie go w snopy i spalcie. Pszenicę natomiast przenieście do mego spichlerza.

Wyjaśnienie przypowieści o pszenicy i kąkolu

³⁶ Następnie rozpuścił tłumy i udał się do domu. Tam uczniowie zwrócili się do Niego z prośbą: Wyjaśnij nam, o co chodzi w przypowieści o kąkolu.

³⁷ I Jezus odpowiedział: Osobą, która sieje dobre ziarno, jest Syn Człowieczy. ³⁸ Rolą jest świat. Dobrym nasieniem są synowie Królestwa. Kąkolem są synowie złego. ³⁹ Nieprzyjacielem, który rozsiał kąkol, jest diabeł. Żniwem jest kres tego wieku, a żeńcami — aniołowie.

⁴⁰ U kresu tego wieku będzie tak jak z kąkolem, który zbiera się i pali. ⁴¹ Syn Człowieczy pośle swoich aniołów, a ci zbiorą z Jego Królestwa wszystkich, którzy wywoływali skandale i dopuszczali się bezprawia. ⁴² Potem wrzucą ich do ognistego pieca. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębami. ⁴³ Wtedy sprawiedliwi wzejdą jak słońce w Królestwie swego Ojca. Kto ma uszy, niech rozważy moje słowa!