Revised Common Lectionary (Semicontinuous)

¹⁸ Bóg jest wierny. To za Jego sprawą to, co wam mówimy, nie jest tak i zarazem nie. ¹⁹ Syn Boży, Jezus Chrystus, którego wśród was głosiliśmy — ja, Sylwan^[a] i Tymoteusz — nie był jednocześnie tak i nie. W Nim dokonało się tylko tak. ²⁰ Wszystkie Boże obietnice mają w nim swoje tak! Dlatego też przez Niego możemy potwierdzać: tak, niech się stanie^[b] — dla chwały Boga.

²¹ On jest Tym, który nas, oraz was, utwierdza w Chrystusie i który udzielił nam namaszczenia. ²² On też wycisnął na nas pieczęć i, jako zadatek, dał nam do serc swego Ducha.

Prawo przebaczania grzechów

2 Po paru dniach znów przyszedł do Kafarnaum. Dowiedziano się, że jest w domu. ² Wtedy zeszło się tyle ludzi, że nawet przed drzwiami brakowało miejsca. On natomiast głosił im Słowo. ³ I oto przyszli do Niego ze sparaliżowanym. Nieśli go czterej mężczyźni. ⁴ A ponieważ tłum był tak wielki, że nie mogli się przedostać do Jezusa, zdjęli dach nad Jego głową i przez otwór spuścili posłanie wraz z chorym. ⁵ A Jezus, widząc ich wiarę, powiedział do sparaliżowanego: Synu, przebaczone są ci grzechy.

⁶ Było tam zaś kilku znawców Prawa. Siedzieli oni i rozważali w myślach: ⁷ Dlaczego On tak mówi? To obraża Boga. Bo kto poza Nim samym może przebaczać grzechy?

⁸ A Jezus natychmiast rozpoznał w głębi ducha, że takie wątpliwości budzą się w ich sercach i powiedział do nich: Dlaczego hołubicie w sobie takie myśli? ⁹ Co jest łatwiejsze? Powiedzieć sparaliżowanemu: Przebaczam ci grzechy? Czy polecić mu: Wstań, złóż posłanie i zacznij chodzić? ¹⁰ Przekonam was jednak, że Syn Człowieczy ma prawo przebaczać grzechy na ziemi. I tu powiedział do sparaliżowanego: ¹¹ Wstań, złóż posłanie i idź do domu.

¹² Na te słowa chory wstał, złożył posłanie i na ich oczach wyszedł. Widząc to, wszyscy wpadli w zdumienie i zaczęli wielbić Boga, mówiąc: Czegoś podobnego jeszcze nigdy nie widzieliśmy.