Revised Common Lectionary (Complementary)
7 "Heyr, þjóð mín, og lát mig tala, Ísrael, og lát mig áminna þig, ég er Drottinn, Guð þinn!
8 Eigi er það vegna fórna þinna, að ég ávíta þig, brennifórnir þínar eru stöðuglega frammi fyrir mér.
9 Ég þarf ekki að taka uxa úr húsi þínu né geithafra úr stíu þinni,
10 því að mín eru öll skógardýrin og skepnurnar á fjöllum þúsundanna.
11 Ég þekki alla fugla á fjöllunum, og mér er kunnugt um allt það sem hrærist á mörkinni.
12 Væri ég hungraður, mundi ég ekki segja þér frá því, því að jörðin er mín og allt sem á henni er.
13 Et ég nauta kjöt, eða drekk ég hafra blóð?
14 Fær Guði þakkargjörð að fórn og gjald Hinum hæsta þannig heit þín.
15 Ákalla mig á degi neyðarinnar, og ég mun frelsa þig, og þú skalt vegsama mig."
40 Rannsökum breytni vora og prófum og snúum oss til Drottins.
41 Fórnum hjarta voru og höndum til Guðs í himninum.
42 Vér höfum syndgað og verið óhlýðnir, þú hefir ekki fyrirgefið,
43 þú hefir hulið þig í reiði og ofsótt oss, myrt vægðarlaust,
44 þú hefir hulið þig í skýi, svo að engin bæn kemst í gegn.
45 Þú gjörðir oss að afhraki og viðbjóð mitt á meðal þjóðanna.
46 Yfir oss glenntu upp ginið allir óvinir vorir.
47 Geigur og gildra urðu hlutskipti vort, eyðing og tortíming.
48 Táralækir streyma af augum mér út af tortíming þjóðar minnar.
49 Hvíldarlaust fljóta augu mín í tárum, án þess að hlé verði á,
50 uns niður lítur og á horfir Drottinn af himnum.
51 Auga mitt veldur sál minni kvöl, vegna allra dætra borgar minnar.
52 Með ákefð eltu mig, eins og fugl, þeir er voru óvinir mínir án saka.
53 Þeir gjörðu því nær út af við mig í gryfju og köstuðu steinum á mig.
54 Vatn flóði yfir höfuð mitt, ég hugsaði: "Ég er frá."
55 Ég hrópaði á nafn þitt, Drottinn, úr hyldýpi gryfjunnar.
56 Þú heyrðir hróp mitt: "Byrg ekki eyra þitt, kom mér til fróunar, kom mér til hjálpar."
57 Þú varst nálægur, þá er ég hrópaði til þín, sagðir: "Óttastu ekki!"
58 Þú varðir, Drottinn, mál mitt, leystir líf mitt.
28 Nú sem vér vorum heilir á land komnir, fengum vér að vita, að eyjan hét Malta.
2 Eyjarskeggjar sýndu oss einstaka góðmennsku. Þeir kyntu bál og hlynntu að oss öllum, en kalt var í veðri og farið að rigna.
3 Páll tók saman hrísvöndul og lagði á eldinn. Skreið þá út naðra undan hitanum og festi sig á hönd hans.
4 Þegar eyjarskeggjar sáu kvikindið hanga á hendi hans, sögðu þeir hver við annan: "Það er víst, að þessi maður er manndrápari, fyrst refsinornin lofar honum ekki að lifa, þótt hann hafi bjargast úr sjónum."
5 En hann hristi kvikindið af sér í eldinn og sakaði ekki.
6 Þeir bjuggust við, að hann mundi bólgna upp eða detta sviplega dauður niður. En þá er þeir höfðu beðið þess lengi og sáu, að honum varð ekkert meint af, skiptu þeir um og sögðu hann guð vera.
7 Í grennd við stað þennan átti búgarð æðsti maður á eynni, Públíus að nafni. Hann tók við oss og hélt oss í góðu yfirlæti þrjá daga.
8 Svo vildi til, að faðir Públíusar lá sjúkur með hitaköstum og blóðsótt. Páll gekk inn til hans, baðst fyrir, lagði hendur yfir hann og læknaði hann.
9 Eftir þetta komu aðrir þeir, er sjúkir voru á eynni, og voru læknaðir.
10 Höfðu þeir oss í hávegum, og er vér skyldum sigla, gáfu þeir oss allt, sem vér þurftum til fararinnar.
by Icelandic Bible Society