Revised Common Lectionary (Complementary)

Przewodnikowi chóru. Psalm Dawida.

41 Błogosławiony, kto zważa na ubogiego, PAN go wybawi w dniu niedoli.

² PAN będzie go strzegł, zachowa przy życiu, będzie mu błogosławił na ziemi i nie wyda go na pastwę jego wrogów.

³ PAN pokrzepi go na łożu boleści, w czasie choroby poprawi całe jego posłanie.

⁴ Powiedziałem: PANIE, zmiłuj się nade mną, uzdrów moją duszę, bo zgrzeszyłem przeciwko tobie.

⁵ Moi wrogowie źle o mnie mówią: Kiedy on umrze i zginie jego imię?

⁶ Jeśli któryś przychodzi mnie odwiedzić, mówi obłudnie; w swoim sercu gromadzi nieprawość, a gdy wychodzi, rozpowiada.

⁷ Wszyscy, którzy mnie nienawidzą, szepczą wspólnie przeciwko mnie, przeciwko mnie obmyślają zło;

⁸ Mówiąc: Spadła na niego złośliwa zaraza, położył się i już nie wstanie.

⁹ Nawet mój przyjaciel, któremu ufałem, który jadł mój chleb, podniósł przeciwko mnie piętę.

¹⁰ Ale ty, PANIE, zmiłuj się nade mną i podnieś mnie, abym im odpłacił.

¹¹ Po tym poznam, że mnie sobie upodobałeś, że mój wróg nie będzie triumfował nade mną.

¹² Ty zaś wesprzesz mnie ze względu na moją uczciwość i na wieki postawisz mnie przed swoim obliczem.

¹³ Błogosławiony PAN, Bóg Izraela, od wieków aż na wieki. Amen, amen.

¹⁸ Lecz jak Bóg jest wierny, tak nasze słowa do was nie były „tak” i „nie”.

¹⁹ Ponieważ Syn Boży, Jezus Chrystus, który wśród was głoszony był przez nas, to znaczy przeze mnie, Sylwana i Tymoteusza, nie był „tak” i „nie”, lecz było w nim „tak”.

²⁰ Ile jest bowiem obietnic Boga, w nim są „tak” i w nim są „Amen”, ku chwale Boga przez nas.

²¹ Tym zaś, który utwierdza nas razem z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg;

²² Który też zapieczętował nas i dał do naszych serc Ducha jako zadatek.

2 A po kilku dniach znowu przyszedł do Kafarnaum i usłyszano, że jest w domu.

² I zaraz zeszło się tak wielu ludzi, że nie mogli się zmieścić nawet przed drzwiami. I głosił im słowo Boże.

³ Wtedy przyszli do niego, niosąc sparaliżowanego, a niosło go czterech ludzi.

⁴ A gdy nie mogli do niego podejść z powodu tłumu, odkryli dach nad miejscem, gdzie był Jezus, wyłamali go i spuścili na dół posłanie, na którym leżał sparaliżowany.

⁵ A Jezus, widząc ich wiarę, powiedział do sparaliżowanego: Synu, twoje grzechy są ci przebaczone.

⁶ A byli tam niektórzy z uczonych w Piśmie, siedząc i myśląc w swoich sercach:

⁷ Czemu on mówi takie bluźnierstwa? Któż może przebaczać grzechy oprócz samego Boga?

⁸ A zaraz Jezus, poznawszy w swym duchu, że tak myśleli, powiedział do nich: Czemuż tak myślicie w swoich sercach?

⁹ Cóż jest łatwiej – powiedzieć sparaliżowanemu: Przebaczone są ci grzechy, czy powiedzieć: Wstań, weź swoje posłanie i chodź?

¹⁰ Ale żebyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi moc przebaczać grzechy – powiedział do sparaliżowanego:

¹¹ Mówię ci: Wstań, weź swoje posłanie i idź do domu.

¹² A on natychmiast wstał, wziął swoje posłanie i wyszedł na oczach wszystkich, tak że wszyscy byli zdumieni i chwalili Boga, mówiąc: Nigdy nie widzieliśmy czegoś takiego.