Revised Common Lectionary (Complementary)

104 Błogosław, moja duszo, PANA. PANIE, mój Boże, jesteś bardzo wielki; odziałeś się w chwałę i majestat.

² Okryłeś się światłością jak szatą, rozciągnąłeś niebiosa jak zasłonę.

³ Zbudowałeś na wodach swoje komnaty, czynisz obłoki swym rydwanem, chodzisz na skrzydłach wiatru.

⁴ Czynisz swoich aniołów duchami, swe sługi ogniem płonącym.

⁵ Założyłeś fundamenty ziemi, tak że się nigdy nie zachwieje.

⁶ Okryłeś ją głębią jak szatą, wody stanęły nad górami.

⁷ Na twoje zgromienie rozbiegły się, a na głos twego grzmotu szybko pouciekały.

⁸ Wzniosły się ponad góry, zniżyły się w doliny, na miejsce, które dla nich założyłeś.

⁹ Wyznaczyłeś im granicę, aby jej nie przekroczyły ani nie powróciły, by okryć ziemię.

¹⁰ Wypuszczasz źródła po dolinach, aby płynęły między górami;

¹¹ I napoiły wszystkie zwierzęta polne, dzikie osły gaszą w nich swoje pragnienie.

¹² Przy nich mieszka ptactwo niebieskie i śpiewa pośród gałęzi.

¹³ Nawadniasz góry ze swoich komnat, owocami twoich dzieł syci się ziemia.

¹⁴ Sprawiasz, że rośnie trawa dla bydła i zioła na użytek człowieka, żeby dobywał chleb z ziemi;

¹⁵ I wino, które rozwesela serce człowieka, i oliwę, od której rozjaśnia się twarz, i chleb, który krzepi serce ludzkie.

¹⁶ Nasycone są drzewa PANA, cedry Libanu, które zasadził;

¹⁷ Na których ptaki mają swe gniazda; jedliny, na których bocian ma swój dom.

¹⁸ Wysokie góry są dla górskich kozłów, a skały są schronieniem dla królików.

¹⁹ Uczynił księżyc, aby odmierzał czas; słońce zna swój zachód.

²⁰ Sprowadzasz ciemność i nastaje noc, w której wychodzą wszystkie zwierzęta leśne.

²¹ Lwiątka ryczą za łupem i szukają swego pokarmu od Boga.

²² Słońce wstaje, schodzą się razem i kładą się w swoich jamach.

²³ Wtedy wychodzi człowiek do swojej roboty i do swojej pracy aż do wieczora.

²⁴ O, jak liczne są twoje dzieła, PANIE! Wszystkie je uczyniłeś mądrze, ziemia jest pełna twego bogactwa.

²⁵ Oto morze wielkie i szerokie, w nim niezliczone istoty pełzające, zwierzęta małe i wielkie.

²⁶ Po nim pływają okręty i Lewiatan, którego stworzyłeś, aby w nim igrał.

²⁷ Wszystko to czeka na ciebie, abyś dał im pokarm we właściwym czasie.

²⁸ Gdy dajesz im, zbierają; gdy otwierasz swą rękę, sycą się dobrami.

²⁹ Lecz gdy ukrywasz swe oblicze, trwożą się; gdy odbierasz im ducha, giną i obracają się w proch.

³⁰ Gdy wysyłasz twego ducha, zostają stworzone i odnawiasz oblicze ziemi.

³¹ Niech chwała PANA trwa na wieki, niech się raduje PAN swymi dziełami.

³² Patrzy na ziemię, a ona drży, dotyka gór, a dymią.

³³ Będę śpiewał PANU, póki żyję; będę śpiewał memu Bogu, póki istnieję.

³⁴ Moje rozmyślanie o nim wdzięczne będzie, rozraduję się w PANU.

³⁵ Niech zostaną wytraceni z ziemi grzesznicy i niech nie będzie już niegodziwych! Błogosław, moja duszo, PANA. Alleluja.

²² Potem powiedział do swoich uczniów: Dlatego mówię wam: Nie troszczcie się o wasze życie, co będziecie jeść, ani o ciało, w co będziecie się ubierać.

²³ Życie jest czymś więcej niż pokarm, a ciało niż ubranie.

²⁴ Przypatrzcie się krukom, że nie sieją ani nie żną, nie mają spiżarni ani spichlerza, a jednak Bóg je żywi. O ileż cenniejsi jesteście wy niż ptaki!

²⁵ I któż z was, martwiąc się, może dodać do swego wzrostu jeden łokieć?

²⁶ Jeśli więc najmniejszej rzeczy nie możecie uczynić, czemu troszczycie się o inne?

²⁷ Przypatrzcie się liliom, jak rosną: nie pracują ani nie przędą, a mówię wam, że nawet Salomon w całej swojej chwale nie był tak ubrany, jak jedna z nich.

²⁸ A jeśli trawę, która dziś jest na polu, a jutro będzie wrzucona do pieca, Bóg tak ubiera, o ileż bardziej was, ludzie małej wiary?

²⁹ Nie pytajcie więc, co będziecie jeść lub co będziecie pić, ani nie martwcie się o to.

³⁰ O to wszystko bowiem zabiegają narody świata. Lecz wasz Ojciec wie, że tego potrzebujecie.

³¹ Szukajcie raczej królestwa Bożego, a to wszystko będzie wam dodane.