Revised Common Lectionary (Complementary)

38 Atëherë Zoti iu përgjigj Jobit në mes të furtunës dhe i tha:

² "Kush është ai që e errëson planin tim me fjalë që nuk kanë kuptim?

³ Mirë, pra, ngjishe brezin si një trim; unë do të të pyes dhe ti do të më përgjigjesh.

⁴ Ku ishe kur unë hidhja themelet e tokës? Thuaje, në rast se ke aq zgjuarsi.

⁵ Kush ka vendosur përmasat e saj, në rast se e di, ose kush ka vënë mbi të litarin për ta matur?

⁶ Ku janë vendosur themelet e saj, ose kush ia vuri gurin qoshes,

⁷ kur yjet e mëngjesit këndonin të gjithë së bashku dhe tërë bijtë e Perëndisë lëshonin britma gëzimi?

⁸ Kush e mbylli me porta detin kur shpërtheu duke dalë nga gjiri i nënës,

⁹ kur i dhashë retë për rroba dhe terrin për pelena?

¹⁰ Kur i caktova një kufi dhe i vendosa shufra hekuri dhe porta,

¹¹ dhe thashë: "Ti do të arrish deri këtu, por jo më tutje; këtu do të ndalen valët e tua krenare!"?

107 Kremtoni Zotin, sepse ai është i mirë, sepse mirësia e tij vazhdon përjetë.

² Kështu thonë të shpenguarit prej Zotit që ai i ka çliruar nga dora e kundërshtarit,

³  dhe që ka mbledhur nga vende të ndryshme, nga lindja dhe perëndimi, nga veriu dhe nga jugu.

²³ Ata që zbresin në det me anije dhe që bëjnë tregëti mbi ujërat e mëdha,

²⁴ shohin veprat e Zotit dhe mrekullitë e tij në humnerat e detit.

²⁵ Sepse ai urdhëron dhe shkakton një erë furtune, që i ngre përpjetë valët e detit.

²⁶ Ata ngjiten deri në qiell dhe bien në humnera; shpirti i tyre ligështohet nga ankthi.

²⁷ Atyre u merren këmbët dhe lëkunden si të dehur, dhe nuk dinë më ç’të bëjnë.

²⁸ Por në fatkeqësitë e tyre i këlthasin Zotit, dhe ai i shpëton nga ankthet e tyre.

²⁹ Ai e fashit furtunën në një murmurim dhe valët e saj pushojnë.

³⁰ Kur ato qetësohen, ata gëzohen, dhe ai i çon në portin e dëshiruar prej tyre.

³¹ Le të kremtojmë Zotin për mirësinë e tij dhe për mrekullitë që bën në dobi të bijve të njerëzve;

³² le ta lëvdojnë në kuvendin e popullit dhe le ta lavdojnë në këshillin e pleqve.

6 Dhe, duke qenë bashkëpunëtorë të tij, ju këshillojmë të mos e pranoni më kot hirin e Perëndisë,

² sepse ai thotë: “Në kohë të pëlqyer unë të dëgjova dhe në ditë shpëtimi të ndihmova.” Ja, pra, koha e pëlqyer, ja, pra, dita e shpëtimit.

³ Ne nuk japim asnjë shkas për skandal në asnjë gjë, që të mos shahet shërbesa jonë;

⁴ por në çdo gjë e rekomandojmë veten tonë si shërbëtorë të Perëndisë në shumë vuajtje, në shtrëngime, në nevoja, në ngushtica,

⁵ në rrahje, në burgosje, në kryengritje, në mundime, në të pafjetura, në agjërime,

⁶ me pastërti, me njohuri, me durim, me mirësi, me Frymën e Shenjtë, me dashuri jo të shtirur,

⁷ me fjalën e së vërtetës, me fuqinë e Perëndisë, me armët e drejtësisë në të djathtë dhe në të majtë,

⁸ në lavdi dhe në çnderim, me emër të mirë dhe me emër të keq;

⁹ si gënjeshtarë, por të vërtetë; si të panjohur, por të njohur; si njerëz që vdesin, por ja, jetojmë; si të ndëshkuar, por jo të vrarë;

¹⁰ si të brengosur, por gjithmonë të gëzuar; si të varfër, por shumë veta i bëjmë të pasur; si njerëz që s’kanë kurrgjë, por kanë gjithçka.

¹¹ Goja jonë u hap për ju, o Korintas, zemra jonë u bë e gjërë.

¹² Ju nuk jeni ngushtë në ne, por ju jeni të ngushtë në zemrat tuaj.

¹³ Por në shkëmbim po ju flas si fëmijve, bëhuni të gjërë edhe ju.

³⁵ Tani po atë ditë, si u ngrys, u tha atyre: “Kalojmë te bregu matanë!

³⁶ Dhe dishepujt, si e nisën popullin, e morrën me vete Jezusin, ashtu si ishte, në barkë. Me të ishin edhe disa barka të tjera të vogla.

³⁷ Ndërkaq shpërtheu një furtunë e madhe dhe valët përplaseshin mbi barkë aq shumë sa ajo po mbushej.

³⁸ Ai ndërkaq po flinte në kiç mbi një jastëk. Ata e zgjuan dhe i thanë: “Mësues, a nuk merakosesh që ne po marrim fund?.”

³⁹ Dhe ai si u zgjua, e qortoi erën dhe i foli detit: “Pusho dhe fashitu!.” Dhe era pushoi dhe u bë qetësi e madhe.

⁴⁰ Atëherë u tha atyre: “Pse jeni ju aq frikacakë? Vallë, si nuk keni besim?.”

⁴¹ Dhe ata i zuri një frikë e madhe dhe i thoshnin njëritjetrit: “Vallë, kush është ky, që po i binden edhe era edhe deti?.”