Revised Common Lectionary (Complementary)

6 Til söngstjórans. Með strengjaleik á áttstrengjað hljóðfæri. Davíðssálmur.

² Drottinn, refsa mér ekki í reiði þinni og tyfta mig ekki í gremi þinni.

³ Líkna mér, Drottinn, því að ég örmagnast, lækna mig, Drottinn, því að bein mín tærast.

⁴ Sál mín er óttaslegin, en þú, ó Drottinn _ hversu lengi?

⁵ Snú þú aftur, Drottinn, frelsa sálu mína, hjálpa mér sakir elsku þinnar.

⁶ Því að enginn minnist þín í dánarheimum, hver skyldi lofa þig hjá Helju?

⁷ Ég er þreyttur af andvörpum mínum, ég lauga rekkju mína í tárum, læt hvílu mína flóa hverja nótt.

⁸ Augu mín eru döpruð af harmi, orðin sljó sakir allra óvina minna.

⁹ Farið frá mér, allir illgjörðamenn, því að Drottinn hefir heyrt grátraust mína.

¹⁰ Drottinn hefir heyrt grátbeiðni mína, Drottinn tekur á móti bæn minni.

¹¹ Allir óvinir mínir skulu verða til skammar og skelfast mjög, hraða sér sneyptir burt.

7 Vei mér, því að það hefir farið fyrir mér eins og þegar ávöxtum er safnað, eins og við eftirtíning vínberjatekju: ekkert vínber eftir til að eta, engin árfíkja, er mig langaði í.

² Guðhræddir menn eru horfnir úr landinu, og ráðvandir eru ekki til meðal mannanna, þeir sitja allir um að fremja morð og reyna að veiða hver annan í net.

³ Til ills eru báðar hendur fram réttar. Höfðinginn heimtar og dómarinn dæmir gegn endurgjaldi. Og stórmennið er bermált um það, sem hjarta hans girnist, og þeir flækja málin.

⁴ Hinn besti meðal þeirra er sem þyrnir og hinn ráðvandasti verri en þyrnigerði. Dagurinn sem varðmenn þínir hafa talað um, hegningardagur þinn, kemur. Þá verða þeir úrræðalausir.

⁵ Trúið eigi kunningja yðar, treystið eigi vini, gæt dyra munns þíns fyrir henni, sem hvílir í faðmi þínum.

⁶ Því að sonurinn fyrirlítur föður sinn, dóttirin setur sig upp á móti móður sinni, tengdadóttirin á móti tengdamóður sinni, heimilismennirnir eru óvinir húsbónda síns.

⁷ Ég vil mæna til Drottins, bíða eftir Guði hjálpræðis míns! Guð minn mun heyra mig!

2 Engli safnaðarins í Efesus skalt þú rita: Þetta segir sá sem heldur á stjörnunum sjö í hægri hendi sér, sá sem gengur á milli gullstikanna sjö:

² Ég þekki verkin þín og erfiðið og þolgæði þitt og veit, að eigi getur þú sætt þig við vonda menn. Þú hefur reynt þá, sem segja sjálfa sig vera postula, en eru það ekki, og þú hefur komist að því, að þeir eru lygarar.

³ Þú ert þolgóður og byrðar hefur þú borið fyrir sakir nafns míns og ekki þreytst.

⁴ En það hef ég á móti þér, að þú hefur afrækt þinn fyrri kærleika.

⁵ Minnst þú því, úr hvaða hæð þú hefur hrapað, og gjör iðrun og breyttu eins og fyrrum. Að öðrum kosti kem ég til þín og færi ljósastiku þína úr stað, ef þú gjörir ekki iðrun.

⁶ En það mátt þú eiga, að þú hatar verk Nikólaítanna, sem ég sjálfur hata.

⁷ Hver sem eyra hefur, hann heyri hvað andinn segir söfnuðunum. Þeim er sigrar, honum mun ég gefa að eta af lífsins tré, sem er í Paradís Guðs.