Old/New Testament
Dee 103 Psalm
Fonn Doft.
1 Säajen däm Herr Gott, O miene Seel, un aules daut enn mie es, sien heilje Nome .
2 Säajen däm Herr Gott, O miene Seel, un doo nich aul sien Jenotte fejäte;
3 Dee die aul diene Sinde fejeft; dee aul diene Krankheite heele deit;
4 dee dien Läwe rade deit fonn ferinjnieren; un deit die kroone met Leeftolichkjeit en Erboarme;
5 dee dien Janka tofräd stalt met Goodet; diene Jugent woat nie jemoakt soo aus en Odla.
6 Dee Herr Gott deit Jerajchtichkjeit oabeide un Jerecht fa aul dän dee bedrekjt sent.
7 Hee muak siene Wäaj bekaunt to Mooses, sien Doone to dee Israel Säns.
8 Dee Herr Gott haft erboarme un es foll Jnod, langsom oajalich to senne, un haft fäl Erboarme.
9 Hee woat nich emma strofe, un woat sien Oaja nich fa emma hoole.
10 Hee haft nich jehaundelt doano aus onnse Sinde sent, un haft onns nich beloont no onnse Sind.
11 Dan soo huach aus dee Himmel es bowe dee Ead, soo huach es sien Erboarmen majchtich äwa dän dee am ferjchte.
12 Soo wiet aus Ooste fomm Waste es, soo wiet haft hee onnse Äwaträdunge wajch jenome fonn onns.
13 Soo aus en Foda Metleet haft äwa siene Säns, soo haft dee Herr Gott Metleet äwa dän dee am ferjchte.
14 Dan hee weet woo wie jemoakt sent, un behelt daut wie Stoff sent.
15 Waut onns Mensche aunbelangt, siene Doag sent soo aus Graus; soo aus dee Bloom emm Felt, so jelinjt am daut.
16 Dan dee Wint blost doa äwa, un daut es nich meeha; un dee Städ es nich to finje.
17 Oba däm Herr Gott sien Erboarme es fonn Eewichkjeit bott Eewichkjeit opp dän dee am ferjchte; jo, siene Jerajchtichkjeit to dee Säns äare Säns;
18 to dän dee sien Bunt hoole, un to dän dee siene Jeboote hoole dee to doone.
19 Dee Herr Gott haft sien Troon reed jemoakt enne Himmels; un sien Kjeenichrikj rejiat äwa aules.
20 Säajent däm Herr Gott, O jie siene Enjels; majchtich enn Krauft; dee sien Wuat doone, dee no dee Stem fonn sien Wuat horche.
21 Säajent däm Herr Gott, aul jie groote Menj, Deena dee sien Welle doone.
22 Säajent däm Herr Gott, aul siene Woakje enn aul dee Städe fonn sien Rejiare; säajen däm Herr Gott, O miene Seel.
Dee 104 Psalm
1 Säajen däm Herr Gott, O miene Seel, O Herr Gott mien Gott, du best seeha groot; du hast Ea un Madastichkjeit aunjetrocke,
2 un hast die bedakjt met Lijcht soo aus en Wanikj, un hast dän Himmel utjestrakjt soo aus ne Gardien;
3 dee Dräajasch lajcht enn dee Bowastowe un dee Wotasch; un stalt dikje Wolkje fa siene Kjrichswoages; un jeit opp dee Wint Flijchte.
4 Hee moakt siene Enjel Jeista, siene Deena ne flaumenda Fia.
5 Hee deed de Ead jrinde opp Gruntloag; daut woat niemols jescheddat woare.
6 Du hast daut Deepet soo bedakjt aus met en Rock; dee Wotasch stunnde bowe dee Boaj.
7 Dee woare wajch fleaje fer dien Dodle, dee woare sikj spoode wajch to kome fonn dien Rumle.
8 Dee gone nopp no dee Boaj; dee gone rauf no dee Tole no dee Städ dee du fa an jejrint hast.
9 Du hast ne Jrens jemoakt, dee kjenne doa nich äwa kome; dee selle nich trigj kome de Ead to bedakje.
10 Hee schekjt Wotakjwale enn dee Tole; dee rane tweschen dee Boaj;
11 dee jäwe tom drinkje to jiedat Tia emm Flekj; wille Äsels lasche äa Darscht;
12 un dee Fäajel emm Himmel wone doa äwa; dee jäwe äa Jelud tweschen dee Asta.
13 Hee jeft dee Boaj Wota fonn siene Bowastowe; de Ead es befrädicht met daut Frucht fonn siene Oabeit.
14 Hee moakt daut Graus wausse fa daut Fee, un Plaunte fa dee Menschen äa Deenst; Äte fonn ut dee Ead.
15 Un Wien moakt däm Mensch sien Hoat froo; Eelj moakt sien Jesecht to schiene; un Broot moakt däm Mensch sien Hoat stoakj.
16 Däm Herr Gott siene Beem sent foll, dee Lebanon Zeeda dee hee jeplaunt haft;
17 Doa wua dee Fäajel naste; dee Taunebeem sent däm Otboa sien Hus;
18 huage Boaj sent fa dee wille Kose, Steena sent ne Festäakj Städ fa Eadschwien.
19 Hee muak dee Mon fa Joarestiede, dee Sonn weet waneeha dee rauf gone mott.
20 Du brinjst Diesta, un daut es Nacht, wan aul dee Woolt Tieren romm krupe.
21 Dee junge Leiw roare fa Raup, un äa Äte fonn Gott seakje.
22 Dee Son kjemt opp; dee sent toop jesaumelt un laje sikj dol enn äare Heele.
23 Dee Mensch jeit rut no siene Oabeit, un no sien Woakj bott Owent.
24 O Herr Gott, woo fäl sent diene Wundasch! Du hast dee aula enn Weisheit jemoakt; de Ead es foll fonn dien Rikjet.
25 Doa es dee See, groot aun beid Siede; doa sent krupende Kjräte buta Zol; läwendja Dinje kjlien un groot.
26 Doa foare dee Schäp; dee groote See Tieren dee du jemoakt hast dee doabenne späle.
27 Dee luare aula no die, an äa Äte to jäwe to rajchte Tiet –
28 Du deist an jäwe un dee saumle sikj toop; Du deist diene Haunt op moake un dee sent met Goodet jefelt-
29 Du deist dien Jesejcht festäakje un dee sent enn Trubbel; du saumelst äa Odem, un dee kome om un gone trigj no äa Stoff.
30 Du schekjst dien Jeist rut, un dee woare erschaufe; un du deist daut Butaschte fonn dee Ead nie moake.
31 Däm Herr Gott siene Harlichkjeit saul fa emma senne; dee Herr Gott deit sikj friehe enn siene Oabeit.
32 Hee kjikjt no dee Ead un dee deit schedre; Hee scheat dee Boaj aun un dee reakjre.
33 Ekj woa to däm Herr Gott sinje enn mien Läwe; ekj woa Preis sinje to Gott soo lang aus ekj Läw.
34 Miene Jedanke fonn am selle Seet senne, ekj woa mie freihe enn däm Herr Gott.
35 Lot Sinda omkome fonn dee Ead; un lot dee Gottloose nich meeha senne; säajen däm Herr Gott, O miene Seel; preis däm Herr Gott.
2 En aus ekj nu junt kjeem, Breeda, kjeem ekj nich met huage Wead oda groote Weisheit, junt daut Zeichnes fonn Gott to jaewe.
2 Dan ekj haud mie faea jenome mank ju nusscht to weete buta Jesus Christus, dee jekjrietsicht wea.
3 En ekj wea bie junt enn Schwakheit en angst en fael tsetre.
4 En miene Raed en miene Praedicht wea nich met konnstfolle Weisheits Wead, oba enn Bewies emm Jeist en enn Krauft,
5 daut jun Gloowe nich sull enn Mensche Weisheit stone, oba enn Gott siene Krauft.
6 Oba wie raede Weisheit mank soone dee follkome sent; doch nich Weisheit dee ut dise Welt kjemt, uk nich fonn daen dee enn dise Welt Leida sent, dee to nusscht jebrocht woare:
7 Oba wie raede Gott siene Weisheit enn en Jeheemnes, daut festoake wea, daut Gott bestemt haud fa onnse Harlichkjeit eeha de Welt wea;
8 daut kjeene fonn dise Welt Leida wiste; dan, wan see daut jewist haude,
9 wudde see daem Herr de Harlichkjeit nich jekjrietsicht ha; oba so auset jeschraewe steit: "Waut daut Uag nich jeseene haft, en daut Ua nich jeheat haft, en nich enn en Mensche Hoat enenn jekome es, waut Gott reed jemoakt haft fa daen dee am leef habe."
10 Oba Gott haft onns daut jeoppenboat derch sien Jeist; dan dee Jeist forscht aules ut, sogoa daut deepste fonn Gott.
11 Dan waea weet waut enn en Mensch es buta dee Jeist dee enn am es? Jrod so weet kjeen Mensch waut enn Gott es, buta Gott sien Jeist.
12 En wie ha nich de Welt aea Jeist jekraeaje, oba dee Jeist dee fonn Gott kjemt, daut wie weete kjenne waut Gott onns soo rikjlich jejaeft haft.
13 Aulsoo dit es waut wie nu raede, nich met Wead dee weltliche Weisheit leat, oba met Wead dee de Heilje Jeist leat, en fejlikje jeistlichet met jeistlichet.
14 Oba dee natearliche Mensch fenemt nich daut waut fonn Gott sien Jeist kjemt: daut es fa am ne Dommheit, en hee kaun daut uk nich weete, wiels daut es emm jeistliche auntoerkjanne.
15 Oba aun eene haunt dee, dee jeistlich es, deit aules unjascheede, oba aune aundre Haunt woat hee fonn kjeenem be-uadeelt.
16 Dan waea haft daem Herr sien Senn jekjant, waea woat am unjarechte? Oba wie ha Christus sien Senn.
Copyright © 2001 by Elmer Reimer