Old/New Testament
8 Numquid non sapientia clamitat, et prudentia dat vocem suam?
2 In summis excelsisque verticibus supra viam, in mediis semitis stans,
3 juxta portas civitatis, in ipsis foribus loquitur, dicens:
4 O viri, ad vos clamito, et vox mea ad filios hominum.
5 Intelligite, parvuli, astutiam, et insipientes, animadvertite.
6 Audite, quoniam de rebus magnis locutura sum, et aperientur labia mea ut recta praedicent.
7 Veritatem meditabitur guttur meum, et labia mea detestabuntur impium.
8 Justi sunt omnes sermones mei: non est in eis pravum quid, neque perversum;
9 recti sunt intelligentibus, et aequi invenientibus scientiam.
10 Accipite disciplinam meam, et non pecuniam; doctrinam magis quam aurum eligite:
11 melior est enim sapientia cunctis pretiosissimis, et omne desiderabile ei non potest comparari.
12 Ego sapientia, habito in consilio, et eruditis intersum cogitationibus.
13 Timor Domini odit malum: arrogantiam, et superbiam, et viam pravam, et os bilingue, detestor.
14 Meum est consilium et aequitas; mea est prudentia, mea est fortitudo.
15 Per me reges regnant, et legum conditores justa decernunt;
16 per me principes imperant, et potentes decernunt justitiam.
17 Ego diligentes me diligo, et qui mane vigilant ad me, invenient me.
18 Mecum sunt divitiae et gloria, opes superbae et justitia.
19 Melior est enim fructus meus auro et lapide pretioso, et genimina mea argento electo.
20 In viis justitiae ambulo, in medio semitarum judicii:
21 ut ditem diligentes me, et thesauros eorum repleam.
22 Dominus possedit me in initio viarum suarum antequam quidquam faceret a principio.
23 Ab aeterno ordinata sum, et ex antiquis antequam terra fieret.
24 Nondum erant abyssi, et ego jam concepta eram: necdum fontes aquarum eruperant,
25 necdum montes gravi mole constiterant: ante colles ego parturiebar.
26 Adhuc terram non fecerat, et flumina, et cardines orbis terrae.
27 Quando praeparabat caelos, aderam; quando certa lege et gyro vallabat abyssos;
28 quando aethera firmabat sursum, et librabat fontes aquarum;
29 quando circumdabat mari terminum suum, et legem ponebat aquis, ne transirent fines suos; quando appendebat fundamenta terrae:
30 cum eo eram, cuncta componens. Et delectabar per singulos dies, ludens coram eo omni tempore,
31 ludens in orbe terrarum; et deliciae meae esse cum filiis hominum.
32 Nunc ergo, filii, audite me: beati qui custodiunt vias meas.
33 Audite disciplinam, et estote sapientes, et nolite abjicere eam.
34 Beatus homo qui audit me, et qui vigilat ad fores meas quotidie, et observat ad postes ostii mei.
35 Qui me invenerit, inveniet vitam, et hauriet salutem a Domino.
36 Qui autem in me peccaverit, laedet animam suam; omnes qui me oderunt diligunt mortem.
9 Sapientia aedificavit sibi domum: excidit columnas septem.
2 Immolavit victimas suas, miscuit vinum, et proposuit mensam suam.
3 Misit ancillas suas ut vocarent ad arcem et ad moenia civitatis.
4 Si quis est parvulus, veniat ad me. Et insipientibus locuta est:
5 Venite, comedite panem meum, et bibite vinum quod miscui vobis.
6 Relinquite infantiam, et vivite, et ambulate per vias prudentiae.
7 Qui erudit derisorem, ipse injuriam sibi facit, et qui arguit impium, sibi maculam generat.
8 Noli arguere derisorem, ne oderit te: argue sapientem, et diliget te.
9 Da sapienti occasionem, et addetur ei sapientia; doce justum, et festinabit accipere.
10 Principium sapientiae timor Domini, et scientia sanctorum prudentia.
11 Per me enim multiplicabuntur dies tui, et addentur tibi anni vitae.
12 Si sapiens fueris, tibimetipsi eris; si autem illusor, solus portabis malum.
13 Mulier stulta et clamosa, plenaque illecebris, et nihil omnino sciens,
14 sedit in foribus domus suae, super sellam in excelso urbis loco,
15 ut vocaret transeuntes per viam, et pergentes itinere suo:
16 Qui est parvulus declinet ad me. Et vecordi locuta est:
17 Aquae furtivae dulciores sunt, et panis absconditus suavior.
18 Et ignoravit quod ibi sint gigantes, et in profundis inferni convivae ejus.
3 Incipimus iterum nosmetipsos commendare? aut numquid egemus (sicut quidam) commendatitiis epistolis ad vos, aut ex vobis?
2 Epistola nostra vos estis, scripta in cordibus nostris, quae scitur, et legitur ab omnibus hominibus:
3 manifestati quod epistola estis Christi, ministrata a nobis, et scripta non atramento, sed Spiritu Dei vivi: non in tabulis lapideis, sed in tabulis cordis carnalibus.
4 Fiduciam autem talem habemus per Christum ad Deum:
5 non quod sufficientes simus cogitare aliquid a nobis, quasi ex nobis: sed sufficientia nostra ex Deo est:
6 qui et idoneos nos fecit ministros novi testamenti: non littera, sed Spiritu: littera enim occidit, Spiritus autem vivificat.
7 Quod si ministratio mortis litteris deformata in lapidibus fuit in gloria, ita ut non possent intendere filii Israel in faciem Moysi propter gloriam vultus ejus, quae evacuatur:
8 quomodo non magis ministratio Spiritus erit in gloria?
9 Nam si ministratio damnationis gloria est: multo magis abundat ministerium justitiae in gloria.
10 Nam nec glorificatum est, quod claruit in hac parte, propter excellentem gloriam.
11 Si enim quod evacuatur, per gloriam est: multo magis quod manet, in gloria est.
12 Habentes igitur talem spem, multa fiducia utimur:
13 et non sicut Moyses ponebat velamen super faciem suam, ut non intenderent filii Israel in faciem ejus, quod evacuatur,
14 sed obtusi sunt sensus eorum. Usque in hodiernum enim diem, idipsum velamen in lectione veteris testamenti manet non revelatum (quoniam in Christo evacuatur),
15 sed usque in hodiernum diem, cum legitur Moyses, velamen positum est super cor eorum.
16 Cum autem conversus fuerit ad Dominum, auferetur velamen.
17 Dominus autem Spiritus est: ubi autem Spiritus Domini, ibi libertas.
18 Nos vero omnes, revelata facie gloriam Domini speculantes, in eamdem imaginem transformamur a claritate in claritatem, tamquam a Domini Spiritu.