Old/New Testament
Jezus pełnomocnikiem nieba
20 Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał lud w świątyni i ogłaszał mu dobrą nowinę, stanęli przy Nim arcykapłani, znawcy Prawa oraz starsi 2 i zwrócili się do Niego z pytaniem: Powiedz nam, jakim prawem dokonujesz tych rzeczy? Kim jest ten, kto dał Ci tę władzę?
3 Jezus odpowiedział: Zapytam was i Ja o pewną rzecz. Odpowiedzcie Mi: 4 Czy Jan chrzcił ludzi na polecenie nieba, czy też była to rzecz ludzka?
5 Wówczas zaczęli się naradzać między sobą: Jeśli powiemy: Na polecenie nieba, to zapyta: Dlaczego mu nie uwierzyliście? 6 Jeśli natomiast powiemy, że był to pomysł ludzki, cały lud nas ukamienuje, bo uważa Jana za proroka. 7 Odpowiedzieli zatem: Nie wiemy.
8 Wtedy Jezus powiedział: Więc Ja też wam nie powiem, jakim prawem dokonuję tych rzeczy.
Przypowieść o dzierżawcach winnicy
9 Zaczął też opowiadać ludowi taką przypowieść: Pewien człowiek zasadził winnicę, wydzierżawił ją rolnikom i wyjechał na dłuższy czas. 10 W okresie winobrania posłał do nich sługę, aby odebrał ustaloną należność za dzierżawę. Rolnicy jednak pobili go i odesłali z niczym. 11 Posłał więc do nich innego sługę. Oni jednak i tego pobili, znieważyli i odesłali z niczym. 12 Potem posłał jeszcze trzeciego. Oni zaś tego również poranili i wyrzucili.
13 Wtedy zastanowił się pan winnicy: Co mam zrobić? Wyślę mojego ukochanego syna, może jego uszanują.
14 Gdy rolnicy zobaczyli go, zaczęli naradzać się między sobą: To jest dziedzic, zabijmy go, aby dziedzictwo stało się nasze. 15 Wyrzucili go zatem z winnicy i zabili.
Co więc zrobi z nimi pan winnicy? 16 Przyjdzie i wybije tych rolników, a winnicę przekaże innym.
Gdy to usłyszeli, powiedzieli: Nigdy tak się nie stanie!
17 On jednak utkwił w nich wzrok i powiedział: Cóż więc znaczą słowa:
Kamień, który budujący uznali za nieprzydatny,
Ten właśnie stał się kamieniem węgielnym?
18 Każdy, kto potknie się o ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go.
19 W tym momencie znawcy Prawa i arcykapłani chcieli Go schwytać, zrozumieli bowiem, że przypowieść tę skierował przeciwko nim. Bali się jednak ludu.
Jezus i sprawa podatków
20 Chcąc wiedzieć o każdym posunięciu Jezusa, wysłali za Nim szpiegów. Ci udawali sprawiedliwych, ale właściwie czyhali na jakąś Jego wypowiedź, która pozwoliłaby im oskarżyć Go wobec władz i postawić przed sądem. 21 Zadali Mu więc takie pytanie: Nauczycielu, wiemy, że dobrze mówisz i dobrze nauczasz; nie kierujesz się pozorami, ale zgodnie z prawdą wyjaśniasz, jak postępować według woli Bożej. 22 Powiedz: Czy wolno nam płacić podatek cesarzowi, czy nie?
23 Jezus jednak przejrzał ich podstęp i powiedział do nich: 24 Pokażcie mi denara. Czyją nosi podobiznę i napis?
Cesarza — odpowiedzieli.
25 On im na to: W takim razie oddajcie to, co cesarskie, cesarzowi, a to, co Boże — Bogu.
26 I nie byli w stanie przyłapać Go wobec ludu na żadnym słowie; zdumieni zaś Jego odpowiedzią, zamilkli.
© 2011 by Ewangeliczny Instytut Biblijny