Old/New Testament

5 “ईयोब, हवे तर तू कुणाला हाक मार.
    पण तुला कुणीही ओ देणार नाही.
    देवदूतांपैकी कुणाकडेही तू वळू शकत नाहीस.
² मुर्खाचा अनावर राग त्याला मारुन टाकतो.
    मूर्खाचा संतापच त्याचा घात करतो.
³ अगदी वैभवात असेल असे ज्याबद्दल वाटले असा एक मूर्ख मला दिसला
    पण अचानक त्याचा घात झाला. ^[a]
4 त्याच्या मुलांना कुणीही मदत करु शकले नाही.
    कोर्टात त्यांच्या बाजूने लढायला कुणीही नव्हते.
⁵ भुकेल्या माणसांनी त्याची उभी पिके खाऊन टाकली.
    काट्याकुट्यात वाढलेले धान्यही त्यांनी सोडले नाही.
    लोभी माणसांनी सर्व काही नेले.
⁶ वाईट दिवस धुळीतून येत नाहीत
    आणि संकटे मातीतून उगवत नाहीत.
⁷ अग्रीतून ठिणग्या उडतात
    तशी संकटे झेलण्यासाठीच माणूस जन्माला येतो.
⁸ पण ईयोब, मी जर तुझ्या जागी असतो तर देवाकडेच गेलो असतो.
    त्याला माझे गाऱ्हाणे सांगितले असते.
⁹ देव ज्या आश्र्चर्यकारक गोष्टी करतो त्या माणसाला समजत नाहीत.
    त्याच्या अद्भुत गोष्टींची सीमा नाही.
¹⁰ देव पृथ्वीवर पाऊस आणतो.
    शेतांना पाणी देतो.
¹¹ तो नम्र लोकांना उच्चस्थानी बसवतो
    आणि दु:खी जीवांना खूप आनंदी करतो.
¹² देव धूर्तांचे कार्य बंद पाडतो
    आणि त्यांना सफलता मिळू देत नाही.
¹³ तो विद्वानांना त्यांच्याच कचाट्यात पकडतो त्यामुळे त्यांचे कार्य सिध्दीस जात नाही.
    मसलत फुकट जाते ते दिवसासुध्दा ठेचाळतात.
¹⁴ ते धूर्त, भर दिवसासुध्दा अडखळतात.
    भर दुपारच्या वेळेला ते आंधळ्यासारखे त्यांचा रस्ता चाचपडत जातात.
¹⁵ देव गरीबांना मरणापासून वाचवतो.
    त्यांची धूर्ताच्या कचाट्यातून मुक्तता करतो.
¹⁶ म्हणूनच गरीबांना आशा वाटते.
    देव अन्यायी लोकांना नष्ट करतो.
¹⁷ “देव ज्याला चांगल्या मार्गावर आणतो तो नशीबवान होय.
    म्हणून सर्वशक्तिमान देवाच्या शिक्षेबद्दल तक्रार करु नकोस.
¹⁸ देव त्याने केलेल्या जखमांवर
    मलमपट्टी करतो.
तो दुखापत करतो
    पण त्याचे हात ती बरी करतात.
¹⁹ देव तुला सहा प्रकारच्या संकटांतून तारील.
    आणि सात संकटांत तुला काहीही अपाय होणार नाही.
²⁰ दुष्काळात देव
    तुला मृत्यूपासून वाचवेल
आणि युध्दातही तो तुझे
    मृत्यूपासून रक्षण करेल.
²¹ लोक त्यांच्या धारदार जिभेने तुझ्याबद्दल वाटेल
    ते बोलतील परंतु देव तुझे रक्षण करेल.
जेव्हा काही वाईट घडेल तेव्हा
    तुला घाबरुन जाण्याची गरज नाही.
²² तू विनाशात व दुष्काळात हसशील.
    तुला रानटी पशूंची भीती वाटणार नाही.
²³ तू देवाशी करार केला आहेस तेव्हा मैदानातले खडकही तुझ्या या करारात सहभागी आहेत.
    रानटी पशूही तुझ्याशी सलोखा करतील.
²⁴ तू शांती व समाधानात राहशील
    कारण तुझा तंबू सुरक्षीत आहे.
तू तुझ्या संपत्तीची मोजदाद केलीस तर
    तुला त्यात काही कमतरता आढळणार नाही.
²⁵ तुला खूप मुले असतील.
    पृथ्वीवर जितकी गवताची पाती आहेत तितकी मुले तुला असतील.
²⁶ हंगामाच्या वेळेपर्यंत वाढणाऱ्या गव्हासारखा तू असशील.
    हो तू अगदी म्हातारा होईपर्यंत जगशील.

²⁷ “ईयोब, आम्ही या साऱ्यांचा अभ्यास केला आहे आणि ते सर्व खरे आहे.
    म्हणून तू आमचे ऐक. आणि त्यातून स्वतःसाठी काही शिक.”

² “जर माझ्या दु:खाचे वजन करता आले आणि माझ्या कष्टांना वजनाच्या काट्यात तोलता आले
    तर तुम्ही माझ्या दु:खाची कल्पना करु शकाल.
³ माझे दु:ख समुद्रातल्या वाळूपेक्षा जड आहे.
    म्हणूनच मी मूर्खासारखी बडबड करतो असे वाटते.
⁴ त्या सर्वशक्तीमान देवाचे बाण माझ्यात आहेत.
    माझ्या आत्म्याला त्या बाणांच्या विषाची जाणीव होते.
    देवाची भयानक शस्त्रे माझ्या विरुध्द सज्ज आहेत.
⁵ काहीही वाईट घडलेले नसते तेव्हा तुझे शब्द सहजपणे बोलता येतात.
    रानटी गाढवसुध्दा खायला गवत असले की कसली तक्रार करीत नाही.
    आणि गायसुध्दा तिला तिचा चारा मिळाला की मुकाट असते.
⁶ अन्न मिठाशिवाय चांगले लागत नाही
    आणि अंड्यातल्या पांढऱ्या भागाला काही चव नसते.
⁷ मी त्याला स्पर्शही करु शकत नाही.
    तसल्या बेचव अन्नाची मला शिसारी येते.
तुमचे शब्दही मला आता
    तसेच वाटायला लागले आहेत.

⁸ “मी जे मागेन ते मला मिळायला पाहिजे असे मला वाटते.
    मला जे हवे ते देवाने द्यायला पाहिजे असे मला वाटते.
⁹ मला देवाच्या हातून मरण हवे.
    त्याने मला चिरडून टाकावे.
¹⁰ आणि जेव्हा तो मला मारेल तेव्हा मला एका गोष्टीचे समाधान मिळेल,
    एका गोष्टीबद्दल मी आनंदी असेन,
    या सगळ्या दु:खातही मी पवित्र परमेश्वराच्या आज्ञेचा कधीही भंग केला नाही.

¹¹ “माझी शक्ती आता संपली आहे, त्यामुळे जगण्याची इच्छा माझ्यात नाही.
    माझे काय होणार आहे याची मला काहीच कल्पना नाही.
    त्यामुळे ज्याच्यासाठी धीर धरावा असे काही कारण उरलेले नाही.
¹² मी पाषाणासारखा शक्तीमान नाही.
    माझे शरीर पितळेचे बनलेले नाही.
¹³ आता स्वतःला सावरायची ताकद माझ्यात नाही.
    का? कारण यश माझ्यापासून हिरावून घेण्यात आले आहे.

¹⁴ “एखाद्यावर संकट आले तर त्याच्या मित्रांनी त्याला दया दाखवावी
    आणि आपला मित्र सर्वशक्तीमान देवापासून दूर गेला तरी माणसाने मित्राशी निष्ठा ठेवली पाहिजे.
¹⁵ पण मित्रांनो, तुम्ही मात्र निष्ठावान नाही.
    मी तुमच्यावर विसंबून राहू शकत नाही.
    जे कधी वाहतात, कधी वाहात नाहीत अशा ओढ्यासारखे तुम्ही आहात. ओढे जेव्हा हिमाने आणि
¹⁶ वितळणाऱ्या बर्फाने गच्च होतात व दुथडी भरुन वाहू लागतात तसे तुम्ही आहात.
¹⁷ जेव्हा हवामान उष्ण आणि कोरडे होते
    तेव्हा पाणी वाहात नाही
    आणि ओढे नाहीसे होतात.
¹⁸ व्यापारी त्याची नागमोडी वळणे शोधत वाळवंटात जातात
    परंतु ते दिसेनासे झालेले असतात.
¹⁹ तेमाच्या व्यापाऱ्यांनी पाणी शोधले.
    शबाच्या प्रवाशांनी आशेने त्याचा शोध घेतला.
²⁰ त्यांना पाणी सापडण्याची खात्री होती
    परंतु त्यांची निराशा झाली.
²¹ आता तुम्ही त्या ओढ्यासारखे आहात.
    तुम्ही माझ्या संकटांना पाहून घाबरता.
²² मी तुम्हाला मदत मागितली का?
    नाही. पण तुम्ही आपणहून मला उपदेश केला.
²³ ‘माझे शत्रूपासून रक्षण करा!
    क्रूर लोकांपासून मला वाचवा!’
    असे मी तुम्हाला म्हटले का?

²⁴ “आता तुम्ही मला शिकवा म्हणजे मी शांत होईन.
    माझी काय चूक झाली ते मला दाखवा.
²⁵ प्रामाणिक शब्द नेहमीच सामर्थ्यशाली असतात.
    परंतु तुमचे वादविवाद काहीच सिध्द करु शकत नाहीत.
²⁶ माझ्यावर टीका करण्याचा तुमचा उद्देश आहे का?
    तुम्ही आणखी कंटाळवाणे बोलणार आहात का?
²⁷ पोरक्या मुलांच्या वस्तू जिंकून घेण्यासाठी
    तुम्ही जुगार खेळायलाही तयार आहात.
    तुम्ही तुमच्या मित्रालाही विकून टाकाल.
²⁸ पण आता माझ्याकडे लक्षपूर्वक पाहा.
    मी तुमच्याशी खोटे बोलणार नाही.
²⁹ तुम्ही आता तुमचा विचार बदला, अन्यायी होऊ नका.
    पुन्हा विचार करा.
    मी काहीही चूक केलेली नाही.
³⁰ मी खोटे बोलत नाही
    आणि खऱ्या-खोट्यातला फरक मला कळतो.”

7 ईयोब म्हणाला, “मनुष्याला पृथ्वीवर खूप धडपड करावी लागते.
    त्याचे आयुष्य मजुराच्या आयुष्यासारखे असते.
² गुलामाप्रमाणे माणसालाही उन्हातान्हात काम केल्यानंतर थंडगार सावलीची गरज भासते.
    माणूस काम केल्यानंतर पगाराच्या दिवसाची वाट बघणाऱ्या मजुराप्रमाणे आहे.
³ महिन्या मागून महिने निराशेत निघून गेले.
    माझ्या वाट्याला रात्रीमागून रात्र कष्टाचीच आली.
⁴ मी झोपी जाण्याच्या वेळी विचार करतो
    उठण्यासाठी किती वेळ आहे याचा
आणि रात्र संपतच नाही.
    सूर्य उगवेपर्यंत मी या कुशीवरुन त्या कुशीवर तळमळत असतो.
⁵ माझे शरीर किड्यांनी आणि घाणींनी भरलेले आहे.
    माझी कातडी सोलवटलेली आणि वाहत्या जखमांनी भरलेली आहे.

⁶ “माझे दिवस विणकऱ्याच्या मागापेक्षा भरभर जातात
    आणि माझे आयुष्य आशेशिवाय संपते.
⁷ देवा, माझे आयुष्य म्हणजे केवळ श्र्वास आहे हे आठव.
    मी पुन्हा कधीही काही चांगले पाहणार नाही.
⁸ आणि तुम्ही मला पुन्हा कधीही पाहणार नाही.
    तुम्ही मला शोधाल तेव्हा मी गेलेला असेन.
⁹ ढग दिसेनासा होतो आणि निघून जातो.
    त्याचप्रमाणे माणूस मरतो आणि थडग्यात पुरला जातो.
    तो पुन्हा कधीही परत येत नाही.
¹⁰ तो त्याच्या जुन्या घरात कधीही परत येणार नाही.
    त्याचे घर त्याला ओळखणार नाही.

¹¹ “तेव्हा मी गप्प बसणार नाही. मी बोलेन.
    माझ्या आत्म्याला क्लेश होत आहेत.
    माझा आत्मा अगदी कडू जहर झाला आहे म्हणून मी तक्रार करीन.
¹² देवा, तू माझ्यावर पाहारा का करीत आहेस?
    मी समुद्र आहे की त्यातला अक्राळ विक्राळ प्राणी?
¹³ माझे अंथरुणच मला स्वस्थता देऊ शकेल.
    माझा बिछानाच मला विश्रांती आणि स्वास्थ्य देईल.
¹⁴ पण देवा, मी जेव्हा स्वस्थ पडतो तेव्हा तू मला भयानक स्वप्नांनी घाबरवतोस.
    आणि तुझ्या दृष्टांतांनी मला भय वाटते.
¹⁵ म्हणून जगण्यापेक्षा गुदमरुन
    मरणे मी पसंत करतो.
¹⁶ मी माझ्या जीवनाचा तिरस्कार करतो.
    मी आशा सोडून दिली आहे.
मला जगण्याची आसक्ती नाही.
    मला एकटा सोडून दे, माझ्या जीवनाला काही अर्थ नाही.
¹⁷ देवा, माणूस तुला इतका महत्वाचा वाटतो?
    तू त्याला इतका आदर का दाखवावास?
    तू त्याची दखल तरी का घेतोस?
¹⁸ तू त्याला रोज सकाळी का भेटतोस?
    आणि क्षणाक्षणाला त्याची परीक्षा का घेतोस?
¹⁹ देवा, तू एक क्षणभरही माझ्यावरची तुझी नजर वळवीत नाहीस.
    तू मला एक क्षणही एकटा सोडीत नाहीस.
²⁰ देवा, तू लोकांवर नजर ठेवतोस.
    मी पाप केले असले तरी मी आता काय करु शकतो?
तू मला तुझे लक्ष्य का बनवत आहेस?
    मी तुझ्यासाठी एक समस्या बनलो आहे का?
²¹ तू मला माझ्या पापाबद्दल क्षमा का करुन टाकीत नाहीस?
    मी लवकरच मरेन आणि माझ्या थडग्यात जाईन.
तू नंतर माझा शोध घेशील
    पण मी गेलेला असेन.”