Old/New Testament

³ “मी ज्या दिवशी जन्मलो तो दिवस कायमचा नष्ट होवो.
    ज्या रात्री ‘तो मुलगा आहे’ असे म्हटले गेले ती रात्र कधीच आली
    नसती तर बरे झाले असते असे मला वाटते.
⁴ तो दिवस काळाकुटृ झाला असता,
    देवाला त्याचे विस्मरण झाले असते,
    त्या दिवशी उजेड पडला नसता तर फार बरे झाले असते.
⁵ तो दिवस मृत्यूसारखा काळा होवो.
    ढगही त्या दिवशी लपले असते आणि काळ्या ढगांनी प्रकाशाला घाबरवले असते तर बरे झाले असते असे मला वाटते.
⁶ अंधाराने त्या रात्रीला ठेवून घ्यावे.
    दिनदर्शिकेतून ती रात्र नष्ट होवो.
    तिचा अंर्तभाव कुठल्याही महिन्यात होऊ नये.
⁷ त्या रात्रीतून काहीही निर्माण होऊ नये.
    आनंददायी आवाज त्या रात्री ऐकू न येवोत.
⁸ जादुगाराने शापवाणी उच्चारावी आणि माझ्या जन्मदिवसाला शापावे.
    ते लिव्याथानाला चेतविण्यास सदैव तत्पर असतात.
⁹ त्या दिवसाचे पहाटेचे तारे काळे होवोत.
    त्या रात्रीला पहाटेच्या प्रकाशाची वाट बघू दे पण तो प्रकाश कधीही न येवो.
    सूर्याचे पाहिले किरण तिला कधीही न दिसोत.
¹⁰ का? कारण त्या रात्रीने माझ्या जन्माला अटकाव केला नाही.
    ही संकटे बघण्यापासून तिने मला परावृत केले नाही.
¹¹ मी जन्माला आलो तेव्हाच का मरुन गेलो नाही?
    मी जन्मतःच का मेलो नाही?
¹² माझ्या आईने मला आपल्या मांडीवर का घेतले?
    तिने मला स्तनपान का दिले?
¹³ मी जर जन्मतःच मेलो असतो तर आता मी अगदी शांत असतो.
    पूर्वी होऊन गेलेल्या राजेलोकांच्यात आणि विद्वानांच्यामध्ये मी झोपी गेलो असतो
आणि विश्रांती घेतली असती तर किती बरे झाले असते.
¹⁴     त्या लोकांनी आपल्यासाठी प्रासाद आणि शहरे बांधली
    परंतु आता ती ओसाड आणि उध्वस्त झाली आहेत.
¹⁵ ज्या राजांनी आपली थडगी वा घरे सोन्या रुप्यांनी भरली
    त्यांच्या बरोबरच माझेही दफन झाले असते तर बरे झाले असते.
¹⁶ मी जन्मतःच मेलेले
    आणि जमिनीत पुरले गेलेले मूल का झालो नाही?
दिवसाच्या प्रकाशाचा किरणही न पाहिलेले
    मूल मी असतो तर बरे झाले असते.
¹⁷ वाईट लोक थडग्यात गेल्यानंतरच त्रास देण्याचे थांबवितात.
    आणि जे लोक दमलेले असतात त्यांना थडग्यात विश्रांती मिळते.
¹⁸ थडग्यात कैद्यांनाही विसावा मिळतो.
    तेथे त्यांना रक्षकांचे ओरडणे ऐकू येत नाही.
¹⁹ थडग्यात, स्मशानात अनेक प्रकारचे लोक असतात, लहान थोर सर्व तेथे असतात,
    गुलामांचीही तेथे आपल्या मालकापासून सुटका होते.

²⁰ “दु:खी कष्टी लोकांनी का जगत राहायचे?
    ज्याचा आत्मा कटू आहे अशाला जीवन का द्यायचे?
²¹ ज्याला मरायचे आहे त्याला मरण येत नाही,
    दु:खी माणूस गुप्त खजिन्यापेक्षा मृत्यूच्या शोधात असतो.
²² ते लोक थडगे दिसल्यावर अधिक सुखी होतील.
    आपली कबर मिळाली की आनंदी होतील.
²³ परंतु देव त्यांचे भविष्य नेहमी गुप्त ठेवतो
    आणि त्यांच्या भोवती संरक्षक भिंत उभारतो.
²⁴ जेव्हा खायची प्यायची वेळ होते तेव्हा मी दु:खाचा नि:श्वास टाकतो सुखाचा नाही!
    माझ्या तक्रारी, माझे गाऱ्हाणे पाण्यासारखे बाहेर ओतले जाते.
²⁵ काहीतरी भयानक घडणार असल्याची मला सतत धास्ती वाटत होती आणि तेच घडले.
    जे भयानक घडणार आहे अशी भीती वाटत होती तेच माझ्या बाबतीत घडले.
²⁶ मी शांत होऊ शकत नाही.
    मी स्वस्थ राहू शकत नाही.
मी विसावा घेऊ शकत नाही.
    मी अतिशय अस्वस्थ आहे.”

² “मी काहीतरी बोललेच पाहिजे.
    मी जर काही म्हटले तर तू अस्वस्थ होशील का?
³ ईयोब, तू खूप लोकांना शिकवलं आहेस.
    अशक्त हातांना तू शक्ती दिली आहेस.
⁴ खाली पडणाऱ्या लोकांना तू तुझ्या शब्दांनी सावरले आहेस.
    ज्यांच्यात स्वतःहून उभे राहण्याचे बळ नव्हते त्यांना तू सबळ केले आहेस.
⁵ पण आता तुझ्यावर संकटे आली
    असताना तू खचला आहेस.
संकटे कोसळल्यावर
    तू कष्टी झाला आहेस.
⁶ तू देवाची भक्ती करतोस.
    तुझा त्याच्यावर विश्वास आहे.
तू चांगला माणूस आहेस
    आणि तीच तुझी आशा असू दे.
⁷ ईयोब, तू याचा विचार कर, निष्पाप माणसाचा कधी नाश केला गेला नाही.
    चांगल्या लोकांचा कधीच नि:पात होत नाही.
⁸ मला काही अन्यायी आणि आयुष्य कष्टी करणारे लोक माहित आहेत,
    पण अशा लोकांना नेहमी शासन होते.
⁹ असे लोक देवाच्या शिक्षेमुळे मारले जातात.
    देवाचा क्रोध त्यांना नष्ट करतो.
¹⁰ वाईट लोक सिंहासारखी गर्जना करतात आणि गुरगुर करतात.
    परंतु देव त्यांना मुके करतो आणि त्यांचे दात पाडतो.
¹¹ हे वाईट लोक ठार मारण्यासाठी ज्यांना कोणी प्राणी मिळत नाही अशा सिंहाप्रमाणे असतात.
    ते मरतात आणि त्यांची मुले इतस्ततः भटकत राहातात.

¹² “माझ्याकडे गुप्तपणे एक निरोप आला
    आणि माझ्या कानी त्याची कुजबुज पडली.
¹³ त्यामुळे एखाद्या भयंकर स्वप्नाने झोप चाळवावी
    तशी माझी झोप चाळवली गेली.
¹⁴ मी घाबरलो. माझा थरकाप झाला.
    माझी सगळी हाडे थरथर कापू लागली.
¹⁵ एक आत्मा अगदी माझ्या चेहऱ्याजवळून गेला
    आणि माझ्या शरीरावरचे सगळे केस उभे राहिले.
¹⁶ तो आत्मा निश्र्चल उभा राहिला
    पण ते काय होते ते मला दिसू शकले नाही.
माझ्या डोळ्यांसमोर एक आकार होता
    आणि सर्वत्र शांतता होती.
    आणि नंतर मला एक हलका आवाज ऐकू आला:
¹⁷ ‘देवापेक्षा माणूस जास्त बरोबर असू शकत नाही.
    माणूस त्याच्या निर्मात्यापेक्षा अधिक पवित्र असू शकत नाही.
¹⁸ हे बघा, देव त्याच्या स्वर्गातील दूतांवर देखील विश्वास टाकू शकत नाही.
    त्याला स्वतःच्या दूतांमध्ये सुध्दा काही दोष आढळतात.
¹⁹ तेव्हा माणसे नक्कीच वाईट आहेत.
    ते मातीच्या घरात राहातात (म्हणजे त्यांचे शरीर नाशवंत आहे) आणि या मातीच्या घरांचा पाया मातीतच असतो.
    ते पतंगापेक्षाही (किड्यापेक्षाही) अधिक सहजतेने चिरडले जातात.
²⁰ माणसे सकाळपासून संध्याकाळपर्यंत मरत असतात आणि ते कोणाच्या लक्षातही येत नाही.
    ते मरतात आणि कधीच परत न येण्यासाठी निघून जातात.
²¹ त्यांच्या तंबूच्या दोऱ्या वर खेचल्या जातात ^[a]
    आणि ते शहाणपणा न मिळवताच मरतात.’”

⁴⁹ ‘प्रभु म्हणतो, स्वर्ग माझे सिंहासन आहे.
    पृथ्वी ही माझे पाय ठेवण्याचे आसन आहे.
तुम्ही माइयासाठी कसले घर बांधू शकता?
    मला विश्रांती घेण्यासाठी दुसऱ्या ठिकाणाची गरज नाही.
⁵⁰ माझ्या हातांनी या सर्व गोष्टी केल्या नाहीत काय?’” ^(A)