M’Cheyne Bible Reading Plan

Paweł w Macedonii

20 Gdy zamieszki ustały, Paweł posłał po uczniów, dodał im otuchy, pożegnał się z nimi i odszedł do Macedonii. ² Po drodze wielokrotnie przemawiał, służąc zachętą tym, których odwiedzał. Tak przybył do Grecji. ³ Tu spędził trzy miesiące. A gdy zamierzał odpłynąć do Syrii, Żydzi uknuli przeciwko niemu spisek. Postanowił zatem wrócić przez Macedonię.

⁴ Towarzyszył mu Sopatros, syn Pyrrosa z Berei, z Tesaloniczan Arystarchos i Sekundus, ponadto Gajusz z Derbe i Tymoteusz, a z Azjatów Tychikos i Trofimos. ⁵ Oni poszli pierwsi i mieli czekać na nas w Troadzie. ⁶ My natomiast odpłynęliśmy z Filippi po Dniach Przaśników i po pięciu dniach dołączyliśmy do nich w Troadzie, gdzie spędziliśmy siedem dni.

Wydarzenia w Troadzie

⁷ Pierwszego dnia po szabacie, gdy się zebraliśmy na łamanie chleba, Paweł, który miał odjechać nazajutrz, rozprawiał z nimi i przedłużył swą mowę aż do północy. ⁸ A w górnej sali, gdzie się zebraliśmy, było sporo lamp. ⁹ Był tam też pewien młody chłopiec o imieniu Eutychos. Był senny i usiadł w oknie. Ale Paweł mówił tak długo, że chłopiec zasnął i spadł z trzeciego piętra. Gdy go podniesiono, był martwy. ¹⁰ Paweł zszedł, przypadł do niego, otoczył ramionami i powiedział: Przestańcie rozpaczać, jego dusza jest w nim. ¹¹ Potem wrócił na górę, złamał chleb, skosztował, następnie rozmawiał z nimi do świtu, a z nastaniem dnia odszedł. ¹² Chłopca natomiast odprowadzono żywego, co przyniosło wszystkim ogromną ulgę.

Spotkanie z efeskimi starszymi

¹³ My tymczasem udaliśmy się jako pierwsi na statek i odpłynęliśmy do Assos, skąd mieliśmy zabrać Pawła. Tak właśnie zarządził, zamierzając odbyć drogę pieszo. ¹⁴ Z Assos, już razem z nim, przybyliśmy do Mityleny. ¹⁵ Stamtąd wyruszyliśmy i nazajutrz byliśmy na wysokości Chios, następnego dnia zawinęliśmy do Samos, a kolejnego dotarliśmy do Miletu.

¹⁶ Paweł bowiem uznał, że będzie lepiej opłynąć Efez, aby nie tracić czasu w Azji. Śpieszył się, aby — jeśli to możliwe — dzień Pięćdziesiątnicy spędzić w Jerozolimie. ¹⁷ Z Miletu natomiast posłał do Efezu wiadomość i wezwał do siebie starszych kościoła.

¹⁸ Gdy starsi stawili się u Pawła, on zwrócił się do nich: Wy wiecie, jak żyłem wśród was przez cały czas, od pierwszego dnia mojego pobytu w Azji. ¹⁹ Służyłem Panu z całą pokorą, wśród łez i prób, które spotykały mnie ze strony spiskujących Żydów. ²⁰ Wiecie, że w żaden sposób nie przemilczałem niczego, co pożyteczne. Przeciwnie, przekazywałem wam to i pouczałem o tym publicznie i po domach. ²¹ Na podstawie świadectw wzywałem Żydów i Greków do opamiętania się przed Bogiem i do wiary w naszego Pana Jezusa.

²² A teraz ja, zobowiązany w Duchu,^[a] idę do Jerozolimy, niepewny, co mnie tam spotka. ²³ Wiem tylko — co mi zresztą Duch Święty w każdym mieście poświadcza — że czekają mnie więzy i ucisk. ²⁴ Nie przywiązuję jednak wagi do mojego życia.^[b] Zależy mi tylko na tym, aby dokończyć biegu oraz wykonać zadanie, zlecone przez Pana Jezusa, to znaczy służyć świadectwem dobrej nowinie o łasce Bożej.

²⁵ A oto teraz wiem, że już więcej nie zobaczycie mojego oblicza — wy wszyscy, wśród których chodziłem, ogłaszając Królestwo. ²⁶ Dlatego oświadczam wam w dniu dzisiejszym, że nie ponoszę winy za czyjąkolwiek krew, ²⁷ ponieważ nie uchylałem się od głoszenia wam całego planu Boga.

²⁸ Uważajcie na samych siebie i na całą trzodę, w której was Duch Święty ustanowił przełożonymi. Dbajcie o to, aby paść kościół Boga, który sobie nabył własną krwią. ²⁹ Ja wiem, że po moim odejściu wejdą między was drapieżne wilki, które nie będą oszczędzać stada. ³⁰ Również spomiędzy was samych powstaną ludzie, mówiący rzeczy przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów. ³¹ Dlatego bądźcie czujni! Pamiętajcie, że przez trzy lata, dniem i nocą, nie przestawałem ze łzami napominać każdego z was.

³² A teraz powierzam was Bogu oraz Słowu Jego łaski. Ono jest zdolne was budować i zapewnić dziedzictwo między tymi wszystkimi, którzy dostąpili uświęcenia.

³³ Nie pożądałem srebra ani złota, ani niczyjej szaty. ³⁴ Sami wiecie, że te ręce służyły potrzebom moim oraz tych, którzy byli ze mną. ³⁵ Przez to wszystko pokazałem wam, że w ten sposób pracując, trzeba wspierać słabych i pamiętać o słowach Pana Jezusa, który sam powiedział: Więcej szczęścia jest w dawaniu niż w braniu.

³⁶ A gdy skończył mówić, zgiął wraz z nimi wszystkimi kolana i modlił się. ³⁷ Nikt też nie mógł powstrzymać łez. Wszyscy rzucali się Pawłowi na szyję i całowali go. ³⁸ Każdy odczuwał ból szczególnie z powodu tych słów, że już nigdy nie zobaczą jego oblicza. Potem odprowadzili go na statek.

Jezus przed Piłatem

15 Zaraz o świcie arcykapłani wraz ze starszymi, znawcami Prawa i całą Wysoką Radą odbyli naradę, po czym związali Jezusa, odprowadzili i wydali Piłatowi.

² Piłat zapytał Go: Czy Ty jesteś królem Żydów?

Ty to mówisz — odparł Jezus.

³ Arcykapłani zaś pośpieszyli oskarżać Go o różne rzeczy. ⁴ Wtedy Piłat znów zapytał: Nic nie odpowiadasz? Zauważ, że stawiają Ci poważne zarzuty. ⁵ Ale Jezus nic już nie odpowiedział, tak że się Piłat dziwił.

⁶ Na każde święto Piłat uwalniał im jednak jednego więźnia, tego, o którego prosili. ⁷ W tym czasie więziono niejakiego Barabasza. Został on aresztowany wraz z buntownikami, którzy podczas rozruchów dopuścili się zabójstwa. ⁸ Tłum wystąpił więc z prośbami, aby Piłat uczynił im to, co zawsze.

⁹ Ten zapytał: Czy chcecie, abym wam wypuścił króla Żydów? ¹⁰ Coraz bardziej uświadamiał sobie bowiem, że arcykapłani wydali Go z zawiści. ¹¹ Arcykapłani zaś tak wpłynęli na ludzi, że ci wybrali Barabasza. ¹² Piłat zapytał: A co mam zrobić z tym, którego nazywacie królem Żydów?

¹³ Ukrzyżuj Go! — zawołali. ¹⁴ Na pytanie Piłata: Jakiego zła się dopuścił? oni tym głośniej krzyczeli: Ukrzyżuj Go!

¹⁵ Wtedy Piłat, chcąc uczynić zadość żądaniom tłumu, uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie.

Szyderstwa żołnierzy

¹⁶ Żołnierze odprowadzili Go więc na wewnętrzny dziedziniec pałacu, gdzie zwołali kilkuset żołnierzy. ¹⁷ Ubrali Jezusa w purpurowy płaszcz, a na Jego skronie wcisnęli cierniowy wieniec. ¹⁸ Następnie zaczęli wiwatować: Witaj, królu Żydów! ¹⁹ Bili Go przy tym trzciną po głowie, pluli na Niego i klękając udawali pokłony. ²⁰ A gdy Go wydrwili, zdjęli z Niego purpurowy płaszcz i ubrali Go w Jego własne szaty. Potem zaś wyprowadzili na ukrzyżowanie.

Ukrzyżowanie Jezusa

²¹ Po drodze spotkali Szymona Cyrenejczyka, ojca Aleksandra i Rufusa, który właśnie tamtędy wracał z pola, i zmusili go, aby poniósł Jego krzyż. ²² Tak przyprowadzili Go na miejsce zwane Golgota, co w tłumaczeniu znaczy Miejsce Czaszki. ²³ Dawali Mu do picia wino zmieszane z mirrą,^[a] ale On nie chciał pić.

²⁴ Wtedy Go ukrzyżowali i rozdzielili Jego szaty, rzucając o nie losy, co kto ma sobie wziąć. ²⁵ A gdy Go ukrzyżowali, była godzina dziewiąta. ²⁶ Umieścili też napis podający powód Jego skazania. Głosił on: Król Żydów. ²⁷ Ukrzyżowali też wraz z Nim dwóch przestępców, jednego po prawej, a drugiego po Jego lewej stronie. ²⁸ W ten sposób wypełniły się słowa Pisma: I uznano Go za jednego z przestępców.^[b]

²⁹ A ci, którzy przechodzili obok, kręcili głowami i mówili: Hej, Ty, który burzysz świątynię i w trzy dni ją odbudowujesz, ³⁰ zejdź z krzyża i ratuj siebie!

³¹ Podobnie drwili między sobą arcykapłani wraz ze znawcami Prawa: Innych uratował, a siebie samego uratować nie może. ³² Chrystus, król Izraela — niech teraz zejdzie z krzyża, abyśmy zobaczyli i uwierzyli. Ubliżali Mu również ci, którzy wraz z Nim byli ukrzyżowani.

Rozdarcie zasłony

³³ A około południa całą ziemię zaległa ciemność i trwała aż do godziny piętnastej. ³⁴ O tej też godzinie Jezus zawołał: Eloi, Eloi, lema sabachtani? Co w tłumaczeniu znaczy: Boże mój, Boże mój, dlaczego Mnie opuściłeś?

³⁵ A niektórzy ze stojących obok, gdy to usłyszeli, powtarzali między sobą: Spójrzcie, woła Eliasza. ³⁶ Ktoś podbiegł, nasączył gąbkę kwaśnym winem, zatknął na trzcinę i próbował dać Mu pić, mówiąc do pozostałych: Zostańcie, zobaczmy, czy Eliasz przyjdzie Go zdjąć.

³⁷ Jezus zaś zawołał donośnym głosem i wydał ostatnie tchnienie. ³⁸ Wtedy zasłona świątyni rozdarła się na dwoje, z góry w dół.

³⁹ A setnik, który stał naprzeciw Niego, gdy zobaczył, w jaki sposób Jezus umarł, stwierdził: Ten człowiek naprawdę był Synem Boga.

⁴⁰ Były tam również kobiety. Przyglądały się one z daleka. Wśród nich stała Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba Młodszego i Jozesa, oraz Salome. ⁴¹ Właśnie one, gdy był w Galilei, chodziły z Nim i usługiwały Mu. Lecz było też wiele innych kobiet, które wraz z Nim przyszły do Jerozolimy.

Pogrzeb Jezusa

⁴² Gdy nastał już wieczór, a był to jeszcze Dzień Przygotowania poprzedzający szabat, ⁴³ przyszedł Józef z Arymatei, szanowany członek Wysokiej Rady, który sam też oczekiwał Królestwa Bożego. Odważnie udał się on do Piłata i prosił o ciało Jezusa. ⁴⁴ Piłat zdziwił się, że Jezus już nie żyje, przywołał zatem setnika i zapytał go, czy skazaniec dawno umarł. ⁴⁵ A upewniony przez setnika o śmierci Jezusa, darował Jego ciało Józefowi. ⁴⁶ Ten zaś kupił płótno, zdjął Go, owinął w nie, złożył w grobowcu wykutym w skale, a na wejście do grobowca zatoczył kamień. ⁴⁷ Maria Magdalena natomiast i Maria, matka Jozesa, przyglądały się, gdzie Go złożono.